Elif,
Odamın açık camından içeri aşağıdaki masadan kahkaha sesleri dolarken dinmeyen gözyaşımı bir kez daha sildim.
Halimi hiç görmemiş gibi Azad’ın da herkesle beraber güle eğlene sohbet ettiğini düşünmek kalbimi bir kat daha kırıyordu.
Pencereyi kapayıp bu eziyete daha fazla katlanmak zorunda kalmamak için ayaklandığımda işittiğim sesle olduğum yerde kaldım. Aşağıda varlığımı unutmuş, eğleniyor zannettiğim adam herkesi bırakıp bana gelmişti.
Beni içine attığı yeni hayata karşı sahipsiz bıraktığı için ona dargındım ama her şeye yabancı olduğum bu evde ondan başka sığınacak kimsem de yoktu.
Gitmesini mi söyleyeyim yoksa dilenci misali önüme koyduğu ilgi kırıntıları ile avunmaya mı çalışayım karar veremezken gelip elimi tutarak aşağı inmeye başladığında gözlerim dehşetle aralandı.
Ev bu kadar ins……
Waiting for the first comment……
Please log in to leave a comment.