หลายวันต่อมา
@ บริษัท Y
หลังจากเหตุการณ์วันนั้นฉันก็พยายามหลบหน้าเขาตลอด...ฉันไม่มีสมาธิทำงานเลยช่วงเนี่ย ในหัวคิดแต่เรื่องของหมอนั่น
“คุณนีรดาร์”
“คะ...ผู้จัดการ” อยู่ๆ ผจก.ก็เดินเข้ามาทักฉันขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกจากบริษัทเพื่อจะกลับบ้าน
“วันนี้คุณว่างไหม ไปทานข้าวเย็นกัน”
“คะ…?”
“พอดีผม...ไม่มีเพื่อนกินข้าวน่ะแล้วก็อยากคุยอะไรกับคุณนิดหน่อย”
“อ๋อ...ก็ได้คะ”
ฉันตอบรับเขาเพราะเขาหล่อ...เอ๊ย!!! ไม่ใช่ เพราะเขามีเรื่องจะคุยกับฉันต่างหาก จากนั้นเขาก็พาฉันมาร้านอาหารสุดหรูใจกลางเมือง
“คุณนีรดาร์...อยากทานอะไรครับ” เขาเอ่ยถามฉันพลางยื่นเมนูมาให้
“เรียกหนูดาก็ได้ค่ะ” ฉันรับเมนูมาและบอกเขาแบบยิ้มๆ เรียกซะเต็มยศเลย ไม่ค่อยชินเท่าไหร่
“อืมมมม...คุณกรสั่งเลยก็ได้ค่ะ หนูดาทานได้หมดแหละ” ฉันบอกเขาแล้วมองไปรอบๆ ร้าน ร้านนี้น่านั่งดีแหะ เงียบดี
“หนูดาครับ...หนูดามีแฟนรึยัง”
“คะ…?”
“ผมขอแทนตัวเองว่าพี่ได้ไหม อยู่ข้างนอกหนูดาเรียก พี่กรก็ได้นะ”
“อ๋อ...ได้ค่ะ พี่กร”
“ว่าแต่...สรุปมีแฟนรึยัง”
“ยะ...ยังค่ะ” เขาจะจีบฉันเหรอเนี่ย...ไม่นะ ฉันไม่ได้หวังสูงขนาดนั้น แต่เป็นจริงก็ดี...
แล้วเราก็ทานอาหารไป คุยกันไป เขาดูน่ารักดีนะ ไม่เหมือนตอนอยู่ในบริษัทเลย เขาทั้งหล่อ เท่ รวย นิสัยดีอีก รอดพ้นพวกชะนีมาถึงฉันได้ยังไงกันนะ
“ขอบคุณนะ...สำหรับอาหารและก็ที่ขับรถมาส่งด้วย” ฉันหันไปบอกพี่กรก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ จากนั้นพี่กรก็ขับรถออกไป ฉันจึงเดินเข้าบ้านทันที เอ๊ะ...บ้านล็อก เด็กนั่นยังไม่กลับซินะ…ดีเลย ฉันยิ่งไม่อยากเจอเขาอยู่
เฮ้ออออ…..ฉันทิ้งตัวลงบนโซฟา พลางคิดเรื่องที่พี่กรพูดกับฉัน เขาตั้งใจจะจีบฉันจริงๆ ...แต่ที่แปลกคือ ใจฉันยังปกติดีอยู่ ไม่มีใครมาตีกลองในนั้น ทำไมนะ...ทำไมฉันถึงไม่ชอบเขา
เขาทั้งแสนดี หล่อ รวย และดูเป็นผู้ใหญ่ แต่กับไอ้เด็กบ้านั่นทำไมใจฉันถึงเต้นผิดปกติอยู่เรื่อย…..
แกร่กกกก….แอ๊ดดดด
เสียงเปิดประตูนั้นทำให้ฉันหลุดจากภวังค์และรีบลุกเดินขึ้นห้องนอนทันที โดยไม่ทักทายเขาสักคำ ฉันไม่อยากชอบนายดินนั่น ไม่ชอบ….ไม่ชอบ….ไม่ชอบ
[Patapee Talk]
ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้ามา เธอก็ลุกขึ้นห้องไปเลย โดยไม่สนใจผมสักนิด แต่ผมเห็นว่ามีผู้ชายมาส่งเธอถึงหน้าบ้าน น่าโมโหชะมัด ยัยเตี้ยนี่ไปหว่านเสน่ห์ใส่ใครอีกนะ…
ครืดดด…..ครืดดดด
ไม่ใช่ของผม ก่อนจะเหลือไปเห็นมือถือยัยเตี้ยนั่นบนโซฟา ผมเลยถือวิสาสะรับให้เธอ ผมน่ะไม่มีอยู่แล้ว มารยาทอะไรกัน...ไม่จำเป็น เพราะยัยเตี้ยนั่นคือ ผู้หญิงของผม…
[หนูดาลูก แม่เห็นข่าวว่าคืนนี้พายุจะเข้าภาคเหนือ แล้วหนูจะนอนได้ยังไงลูก] เสียงจากปลายสายทำให้ผมชะงักเล็กน้อย
พรึบบบบ......./////
เจ้าของมือถือลงมาตอนไหนก็ไม่รู้ อยู่ๆ ก็แย่งมันไปจากผม แล้วหันมาถลึงตาใส่ผม
“จ้า….แม่ พายุเข้าเหรอ” เธอหยุดกึกทันทีระหว่างที่กำลังสาวเท้าขึ้นบันได เหมือนเธอกำลังตกใจ แต่แค่พายุเข้า เธอจะตกใจทำไมขนาดนั้น และแม่เธอก็ดูจะกังวลเรื่องนี้มากเหมือนกัน
“ไม่เป็นไรหรอกแม่ เดี๋ยวหนูดาเปิดเพลง ใส่หูฟังนอนก็ไม่ได้ยินแล้ว” ผมได้ยินเธอบอกคนเป็นแม่อย่างนั้น ก่อนจะเดินหายเข้าห้องไป
'จะนอนได้ยังไง'
ประโยคที่คนเป็นแม่บอกลูกสาวด้วยเสียงที่เป็นกังวลมาก มันยังดังก้องอยู่ในหัวผม ยัยเตี้ยนั่นกลัวเสียงฟ้าร้อง ฟ้าผ่ายังงั้นเหรอ กลัวขนาดนอนไม่ได้เลยงั้นซิ…..
เปรี้ยงงงงงง….////
ผมสะดุ้งเล็กน้อยกับเสียงสายฟ้าที่ฟาดลงมา จริงอย่างที่ท่านบอกจริงด้วยพายุเข้าและท่าทางจะไม่หยุดง่ายๆ ผมตัดสินใจเดินขึ้นไปดูคนตัวเล็กบนห้อง ถ้าไม่เป็นอะไรผมจะได้นอนหลับซะที...อยู่แบบนี้ข่มตาหลับไม่ลงเลย
ก๊อกกกกกกๆๆๆๆ
ผมเคาะประตูเรียกเธออยู่นาน แต่ไม่มีวี่แววว่าจะมีคนมาเปิด อะไรกันยัยเตี้ยนั่นหลับแล้วหรอ…
“หนูดา…หนูดา”
“...” เงียบสนิท…
“ยัยเตี้ยยยยย!!!! เปิดประตู”
“...” อะไรคือ...เงียบขนาดนี้ ผมได้ยินแต่เสียงฝนเสียงฟ้า ไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างในเลย เอาไงดีว่ะ…ลูกบิดแค่นี้ทำไรผมไม่ได้หรอก ไปเอาอุปกรณ์ก่อน ผมน่ะมีวิชาสะเดาะกลอนเรียกว่าปรมาจารย์เลยก็ว่าได้ อยู่ที่ว่าจะเอามาใช้รึเปล่าแค่นั้นเอง
กึก...กึก….แกร่กก….แอ๊ดดดด
เยสสสสส!!!! เปิดได้แล้วแต่ผมไม่เห็นร่างบางบนที่นอน ผมมองหาคนตัวเล็กรอบๆ ห้อง แล้วสายตาก็ไปหยุดที่ปลายเท้าเล็กๆ ที่ยื่นออกมาจากใต้โต๊ะเครื่องแป้ง นี่มันอะไรกัน เธอกลัวขนาดนี้เลยเหรอ….ผมค่อยเดินเข้าไปหาร่างบางที่กำลังสั่นเทาด้วยความกลัว ก้มหน้างุดไปเขาเล็กๆ สองข้างที่เธอกำลังกอดมันแน่น ผมเอื้อมมือไปจับหัวเธอเบาๆ ร่างบางนั่นเงยหน้ามองผม เธอไม่ได้ร้องไห้...ผมโล่งใจขึ้นมาหน่อยเพราะผมไม่ได้อยากเห็นน้ำตาของเธอเท่าไรนัก
“ดินนนน...ให้หนูดาไปนอนด้วยได้ไหม หนูดากลัว” เธอเอ่ยบอกผมด้วยเสียงแผ่วๆ แต่ผมชอบสรรพนามที่คนตรงหน้าผมใช้แทนตัวเองเมื่อกี้นี้จัง ผมพยักหน้าให้เธอแทนคำตอบ ยัยเตี้ยนี่เวลาอ้อนน่ารักชะมัด แล้วผมจะอดใจไหวไหมเนี่ย คนตรงหน้าผมตอนนี้น่าจับฟัดเป็นบ้าเลย ผมพาเธอออกมาจากใต้โต๊ะนั้นเพื่อจะไปที่เตียง
“หนูดาไว้ใจดินได้ใช่ไหม….” ผมชะงักไปชั่วขณะกับคำถามของยัยเตี้ยนั่น จะให้ผมอดทนไปถึงไหนกันนะ….
“อืมมมม” ผมจำใจตอบเธอไปแบบนั้น
“ไม่เอา...ไปห้องดิน ห้องนี้มันใกล้ฟ้าเกินไป”
“เหอะ!!!...มาตายกะอีแค่เสียงฟ้าฝนเนี่ยนะ” ผมพูดพลางส่ายหัวเบาๆ เห็นเก่งไปซะทุกเรื่อง ด่ากะยัยพลอยใสเอาเป็นเอาตาย แต่กลับมากลัวอะไรที่เขาไม่กลัวกัน ผมจึงหยิบหมอนกับผ้าห่มเธอติดมือไปด้วย เธอกำชายเสื้อยืดผมแน่นระหว่างที่กำลังเดินมาห้องผม เธอสะดุ้งทุกครั้งกับเสียงฟ้าที่ดังอยู่เรื่อยๆ
“เธอนอนบนเตียงนะ เดี๋ยวฉันนอนนี้” ผมพูดพลางวางหมอนกับผ้าห่มของเธอไว้บนเตียงและเอาของผมลงมาข้างล่าง
“ดินนน...นายนั่งอยู่ตรงนี้ จนกว่าฉันจะหลับได้ไหม” เธอล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วพูดขึ้นพลางตบมือไปตรงที่ว่างข้างหัวเธอเบาๆ เธออยากให้ผมอยู่เป็นเพื่อนเธอจนกว่าเธอจะหลับงั้นเหรอ ผมเลยนั่งพิงหัวเตียงอยู่ข้างๆ เธอ ยัยเตี้ยค่อยๆ เอื้อมมือมาจับชายเสื้อผมไว้แน่น แล้วหลับตาลง
“ถามไรหน่อยดิ…” ผมรู้ว่าเธอยังไม่หลับและผมก็อยากรู้อีกเรื่อง แบบว่ามันคาใจ เธอค่อยๆ ลืมตามองผม ตอนนี้เธอนอนตะแคงและหันหน้ามาทางผม
“วันนี้ใครมาส่งเธอ...”
“อ๋อ...ผู้จัดการน่ะ”
“เหรออออ…แล้ว…”
เปลี้ยงงงงง!!!!! อร๊ายยยยย!!!!!
คนตัวเล็กผวาเข้ากอดรั้งเอวผมแน่น ผมเลยนั่งเป็นตุ๊กตาให้เธอกอดอยู่แบบนั้น ผมอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบผมเธอเบาๆ เหมือนเป็นการปลอบประโลม
“ดินนนน….”
“ฮืมมมม…”
“ง่วงไหม….”
“ยัง...ทำไมถึงกลัวขนาดนี้” ผมถามออกไปอย่างสงสัย
“ตอนฉันสิบขวบ ฉันเคยเห็นคนถูกฟ้าผ่าตาย ต่อหน้าต่อตา ห่างกันไม่ถึงสิบเมตรด้วยซ้ำ แถมฉันยังได้แผลเป็นจากเหตุการณ์ครั้งนั้นอีกด้วย ตอนแรกๆ แม่บอกฉันเกือบเป็นบ้าแหนะ รักษาตั้งเป็นครึ่งปี กว่าจะกลับมาเป็นปกติ ตั้งแต่นั้นฉันไม่เคยเดินตากฝน เมื่อไรที่ฝนตกฉันจะต้องหาที่หลบทันทีและฉันก็จะนอนไม่ได้จนกว่ามันจะหยุด แม่ต้องมาอยู่เป็นเพื่อนฉันทุกครั้งที่ฝนตก”
“แล้ว...เวลาอยู่ที่ทำงานล่ะ…”
“ถ้าคนเยอะๆ และอยู่ในที่ร่มก็จะไม่ค่อยกลัว แค่อยู่คนเดียวไม่ได้เวลาฝนตก”
“แล้วถ้าวันนี้ฉันไม่อยู่บ้านล่ะ”
“ไม่รู้อะ...เพราะตอนนี้ฉันมีนายอยู่” คนตัวเล็กพูดพร้อมกับขยับกอดแน่นขึ้นแล้วเอาหน้ามาซุกที่เอวผม ผมรู้สึกดีกับคำตอบของร่างบางที่กอดผมอยู่นี่จัง ยัยนี้ทำใจผมเต้นไม่ปกติอีกแล้ว ผมไม่เคยอ่อนโยนขนาดนี้เลยนะ ถ้าเป็นคนอื่นทำผมคงมองว่ามันน่ารำคาญ แต่สำหรับยัยเตี้ยเนี่ยข้อยกเว้น เธอทำผมทรมานอีกแล้ว ชุดนอนก็ไม่ได้เซ็กซี่อะไร ออกจะปิดมิดชิดด้วยซ้ำ ทำไมผมถึงปวดหนึบขึ้นที่กลางตัวตนเอาเสียดื้อๆ ทั้งๆ ที่ยัยเตี้ยนี้นอนอยู่เฉยๆ และเหมือนตอนนี้เธอจะหลับไปแล้ว แล้วผมละ...ผมต้องทำยังต่อ
Waiting for the first comment……
Please log in to leave a comment.