หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป…
ฉันใช้ชีวิตปกติ มาทำงาน กลับบ้านนอน ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ไม่อุปสรรคอะไร ผ่านมาอาทิตย์หนึ่งแหละ ฉันเริ่มปรับตัวเข้ากับทุกคนได้เป็นอย่างดี...แต่ฉันไม่เจอหน้านายดินนั่นเลย ตั้งแต่วันนั้น เขาย้ายออกไปแล้วเหรอ แต่ห้องเขาก็ยังล็อกอยู่นะ ป้าพิมแกก็ไม่อยู่บ้านไม่รู้จะกลับเมื่อไร แล้วหมอนั่นไปอยู่ที่ไหนล่ะ…
“พี่หนูดา วันนี้เลิกงานแล้วไปไหนป้ะ?” เฟรนเอ่ยถามฉัน
“เปล่านี่...ทำไมเหรอ”
“ดีเลย วันนี้วันเกิดพี่จิ๊บ พี่เขานัดจะไปผับใกล้ๆ เนี่ย ไปด้วยกันนะ”
“นั่นสิ หนูดาไปด้วยนะ” พี่เจ้าของงานชวนขนาดนี้ฉันจะปฏิเสธยังไงล่ะ
“ค่ะ…”
“งั้นเจอกัน 3ทุ่มครึ่งนะจ๊ะ”
“ตกลงค่ะ”
@ ผับ
หลังจากที่ฉันมาถึงหน้าผับก็กดโทรศัพท์หาเฟรนทันที
“พี่มาถึงแล้วเฟรน อ๋อๆ เคจ่ะ” เฟรนบอกว่าให้เดินเข้าไปเลยแล้วบอกว่าโต๊ะวันเกิด ก็จะมีคนพาไปเอง ฉันเลยเข้าไปบอกพนักงานต้อนรับทันที แล้วเขาก็พาไปส่งที่โต๊ะจริงด้วย บริการดีจัง
“ง้อออออ...แอบแซ่บนะเนี่ย” ยัยเฟรนเป็นคนเอ่ยทักฉัน ก็วันนี้ฉันเล่นหยิบชุดไหมพรมสีแดงยาวเหนือเข่าขึ้นมาหน่อย สายเดี่ยว รัดรูป แถมผ่าหน้ามาจนถึงโคนขาอ่อน สิ้นเสียงเฟรนทุกคนก็หันมามองฉันเป็นตาเดียว ฉันทำได้แค่ยิ้มรับ
“เห็นตัวเล็กๆ แบบนี้ ซ่อนรูปนะเนี่ย” พี่จ๋าพูดขึ้นพลางส่งแก้วเหล้ามาให้ฉัน
“ขอบคุณค่ะ”
“อ๋อ...สุขสันต์วันเกิดค่ะพี่จิ๊บ” ฉันพูดพลางหยิบกล่องเล็กๆ ส่งให้เจ้าของวันเกิด
“ขอบคุณนะจ๊ะ คนสวย” ฉันยิ้มตอบให้พี่จิ๊บ
เรานั่งดื่มกันมาสักพัก แต่ฉันก็ไม่ค่อยได้ดื่มเท่าไหร่ เลยไม่ค่อยสนุก อาจเป็นเพราะยังไม่ค่อยสนิทด้วยมั้ง
“เฟรน พี่ไปเข้าห้องน้ำนะ” ฉันสะกิดเฟรนที่ตอนนี้กำลังได้ที่เลย
“ให้หนูไปเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวมา”
เฟรนพยักหน้าให้ฉันแล้วหันไปเต้นต่อ ฉันเดินออกมาจากตรงนั้นอย่างยากลำบาก คนเยอะมาก ห้องน้ำอยู่ไหนนะ เก่งเหลือเกินนะยัยหนูดา มาคนเดียวเนี่ย ฉันมาหยุดอยู่ตรงข้างเวที คิดว่าน่าจะอยู่แถวนี้ เพราะทุกที่ก็อยู่แถวข้างเวที เออจริงซิ...ไหนก็มาถึงนี้แหละ ขอดูหน้านักร้องหน่อย นั่งอยู่ที่โต๊ะไม่เห็นเลย
เอ๊ะ...คนที่เล่นกีตาร์นั้น หน้าคุ้นจัง..นั่นมัน เพื่อนร่วมบ้านที่หายหน้าไปเป็นอาทิตย์ของฉันนิ เขามาเล่นดนตรีที่นี่เหรอ หมอนั่นมองฉันด้วย ต้องเห็นแน่ๆ ว่าเป็นฉัน
ฉันจึงรีบพาตัวเองออกมาจากตรงนั้นและถามทางไปห้องน้ำกับน้องพนักงาน ในที่สุดฉันก็ได้เข้าห้องน้ำซะที ภาวนาให้เขาไม่เห็นฉัน จำหน้าฉันไม่ได้หรืออะไรก็ได้ แต่ฉันไม่อยากเจอเขา ใช่ฉันต้องกลับบ้าน...ดึกมากแล้วและฉันก็เริ่มมึนๆ แล้วด้วย…
ปึกกกก...อ่ะ
“ขอโทษค่ะ” ฉันรีบจนไม่ทันได้ดูท่างจึงไปชนกับใครเข้าก็ไม่รู้ ซุ่มซ่ามจริง... ฉันเงยหน้าเพื่อจะขอโทษเขาอีกครั้ง...แต่
“นะ...นาย”
“มาทำไรที่นี่” เป็นหมอนั่นจริงๆ ด้วย เกือบจะพ้นแล้วเชียว
“...” ฉันไม่อยากคุยกะเขาเลยเดินเลี่ยงออกมาโดยไม่พูดอะไร
หมับบบบ
“ฉันถาม ทำไมไม่ตอบ” เขาคว้าต้นแขนก่อนจะออกแรงกระชากจนฉันถลาเข้าหาเขา
“ปล่อยฉันนะ…ไอ้เด็กไม่มีมารยาท”
“หึ….” ฉันเกลียดสีหน้าแบบนี้ของเขาที่สุด ฉันสะบัดแขนเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมของเขาแล้วรีบเดินออกมาทันที ฉันหยิบโทรศัพท์มาไลน์บอกเฟรน ว่าฉันไม่ค่อยสบายขอตัวกลับก่อน ฉันไม่ชอบการหลอกลวง โกหก ฉันไม่ชอบนายดินนั่นเพราะเขาทำให้ฉันนึกถึงไอ้ผู้ชายสารเลวที่ทิ้งฉัน…..
[Patapee Talk]
ผมพยายามตามเธอไปเพื่อจะดูว่าเธอนั่งโต๊ะไหน มากะใคร แต่ก็คลาดจากเธอจนได้ แล้วจะตามเจอเธอได้ยังกันนะ ผมเลยเดินออกมาหน้าผับ
“บุหรี่ตัวดิเฮีย” ผมเดินไปนั่งข้างเฮียต้น ที่เป็นนักร้องนำของวง ปกติผมไม่ค่อยดูดบุหรี่หรอกนะ จะดูดก็เฉพาะเวลาเครียดเท่านั้นแหละ...และตอนนี้ผมก็เครียดมาก ไม่รู้เพราะอะไร
“ไงมึง จริงจังเหรอคนเนี่ย หึ”
ผมไม่รู้ว่าเฮียพูดเรื่องอะไรและผมก็ไม่ได้สนใจด้วยเพราะในหัวผมมีแต่เรื่องยัยเตี้ยนั้น
“ทะเลาะกันล่ะซิ…” เฮียต้นยังพูดต่อ
“พล่ามอะไรของเฮีย” ผมหันไปมองหน้าเฮียต้นอย่างไม่เข้าใจ
“เอ้า...ก็สาวชุดแดงนั่นไง กูเห็นวิ่งขึ้นแท็กซี่ไปนู่น”
“อะไรนะ!!” ผมโพล่งออกมาอย่างลืมตัว
“สัส...กูตกใจหมด ตะโกนทำเหี่ยไร”
“กุญแจรถ”
“ฮะ...รถกูเหรอ”
“เออ! เร็ว!”
แค่ผมได้ยินว่าเธอขึ้นแท็กซี่ผมอยู่ไม่เป็นสุขแล้ว แต่งตัวแบบนั้นขึ้นแท็กซี่ได้ยังไง ยัยเตี้ยนั่นต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ผมไม่รู้ว่าเฮียต้นพูดอะไรตามหลังผม เพราะใจผมตอนนี้อยู่ที่ยัยเตี้ยนั่นแล้ว
ผมขับรถออกจากผับไม่ได้เร็วมากนักเพื่อจะเลาะดูข้างทางไปด้วย และสายตาผมก็ไปปะทะเข้ากับบางอย่างในซอยเปลี่ยว ผมไม่ลังเลใจเลยที่เลี้ยวรถเข้าไป...แท็กซี่เหรอ ผมรีบลงไปดูทันที แต่บนรถไม่มีคนอยู่เลย ผมพยายามมองไปรอบๆ นี่มัน….กระเป๋ายัยเตี้ยนิ มันคิดว่ามันเป็นใคร ถึงได้กล้าแตะต้องยัยเตี้ยนั่น
ถ้ายัยนั่นเป็นอะไรขึ้นมาผมส่งมันไปนรกแน่ ถึงผมจะเด็กแต่ผมก็ไม่เคยกลัวใครนะ เลือดมาเฟียเต็มตัวแต่ผมแค่ไม่อยากยอมรับมันเท่านั้น ผมรีบโยนกระเป๋าไว้บนรถแล้วหาปืนที่อยู่บนรถ เพราะผมรู้รถเฮียในวงมีปืนทุกคัน ผมหยิบปืนออกมาจากเก๊ะหน้ารถ จากนั้นก็มองไปรอบๆ อีกครั้ง ผมคิดว่าน่าจะอยู่แถวๆ นี้ คงไปได้ไม่ไกลมาก
กรี๊ดดดดด….
Waiting for the first comment……
Please log in to leave a comment.