[Neerada Talk]
อ๊อดดดด…..
เสียงนั่นทำให้ฉันหงุดหงิดชะมัด ฉันกำลังพักสายตาอยู่นะ รบกวนเวลานอนของฉันจริงๆ ใครมานะ...เพื่อนไอ้เด็กบ้านั่นแน่ๆ เพราะไม่มีใครที่นี่รู้จักบ้านฉัน อ๋อ...พี่กรรู้จักบ้านฉันนี่...หรือจะเป็นเขา แล้วถ้าเป็นพี่กรละ ฉันจะไปสภาพนี้ได้ยังไงกัน ทำไง...ทำไงดี รอยเต็มคอฉันไปหมด ฉันยังไม่พร้อมเจอใครทั้งนั้น ไอ้ดินบ้า...คอยดูนะฉันจะเรียกค่าเสียหาย ค่ารองพื้นของฉัน หึย!!! คิดแล้วก็โมโหหมอนั่นชะมัด ทำรอยไว้ทำไมเยอะแยะนะ คราวหน้าฉันจะทำบ้าง เอาให้ออกไปไหนไม่ได้เลย เอาให้อายไม่มีที่ยืนเลย
เอ๊ะ…! ครั้งหน้า บ้าเหรอยัยหนูดา คิดอะไรเนี่ย จะมีครั้งหน้าได้ยังไง...ไม่ได้ๆ หยุดคิดเดี๋ยวนี้ เสียงอ๊อดเงียบไปแล้วแสดงว่าไปแล้วซินะ….ฉันจึงลงไปเปิดประตูดูเพื่อความแน่ใจ
“ต๊ะเอ๋…!!!!!”
“ว๊ายยยย ตาเถร” หัวใจจะวาย...อยู่ดีๆ ก็มีเด็กน้อยโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ ทำเอาฉันตกใจเกือบตาย
“คิ….คิ….คิ….”
“เล่นอะไรเนี่ย...พี่ตกใจหมด” ฉันค่อยๆ ย่อตัวลงให้เท่ากับเด็กหญิงตัวน้อยตรงหน้าพลางเอื้อมมือไปลูบใบหน้าน้อยๆ นั่นอย่างเอ็นดู
“ขอโต๊ดค่ะ…”
“ไม่เป็นไรจ้ะ ว่าแต่หนูลูกใครเนี่ย แล้วมาทำไรแถวนี้” ฉันพูดพลางมองหาพ่อแม่เด็กที่น่าจะอยู่แถวๆ นี้
“ไอติมเป็นหลานยายพิมคะ น้าดินอยู่ไหมคะ” ที่แท้ก็หลานป้าพิมนี่เอง แสดงว่าป้าพิมกลับมาแล้วงั้นเหรอ ว่าแต่หนูน้อยนี่มาหาดินทำไมนะ
“น้าดินไม่อยู่หรอกจ้ะ”
“หว้า...ไอติมคิดถึงน้าดินจัง” เด็กน้อยพูดพลางทำหน้าหงอย
“เอางี้ไหม..เข้าไปกินขนมดูการ์ตูนรอน้าดินในบ้านดีป้ะ…” ตาโตขึ้นมาทันทีเลย ฉันเป็นคนชอบอยู่กับเด็กนะ เห็นยังเนี่ย...โฮะๆๆๆ มีความเป็นนางสาวไทยไปอีก รักเด็กคะ...รักเด็ก แต่เด็กน้อยนี่น่ารักจริงๆ นะ ปากนิด จมูกหน่อย เด็กน้อยทำให้ฉันไม่เหงาและไม่ต้องเครียดอะไร สบายใจดีเวลาอยู่กับเด็กน้อย ฉันก็เลยชอบเด็ก ถึงบางทีอาจจะดื้อบ้างก็ตามประสาเด็กแหละ แล้วเราก็พากันเข้าไปในบ้าน กินขนม คุยกัน เล่นกัน ฉันรู้สึกว่าฉันย้อนกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งเลย
“ไอติมอยากจินอันนี้อีก...หร่อย”
“ทำไงก่อน…” ฉันพูดพลางยื่นแก้มไปหาเด็กน้อย
ฟอดดดดด////
ไอติมหันมาหอมแก้มฉันอย่างรู้งาน ถ้ามีลูกน่ารักแบบนี้ก็คงดีซินะ….ฉันจึงเดินเข้าไปหยิบขนมในครัวและรีบเดินออกมาเพราะกลัวไอติมซน
นั่นงะ...ซนจริงๆ ด้วยเด็กน้อยตรงหน้ากำลังปีนโต๊ะเพื่อเอาอะไรสักอย่างหลังตู้และเหมือนเธอกำลังจะตก….ฉันทิ้งจานขนมและวิ่งเข้าไปรับร่างเล็กนั่นไว้ในอ้อมกอด
“ไอติมมมม!!!!...”
พรึบบบ…..ตุ๊บบบบ….โอ๊ยยยย
แขนฉันกระแทกลงพื้นอย่างแรงและตามด้วยเสียงร้องของร่างเล็กในอ้อมกอดฉันเธอน่าจะตกใจ
~~~แง่งงงง….แง่งงงงง~~~
“ไอติม”
“ดิน…” เขากลับมาได้ทันเวลามาก เขาต้องด่าฉันแน่
“ทำบ้าอะไรเนี่ย!!!” นั่นไง! กูว่าแล้ว
“ฉะ...ฉัน”
พรึบบบ….โอ๊ยยยย หมอนั่นเดินเข้ามาแล้วแย่งไอติมไปไว้ในอ้อมกอดเขาแทน แขนฉันเจ็บชะมัด
~~ฮือออออ….ฮือออออออ~~
“ไอติม...น้าดินมาแล้ว...โอ้ๆๆๆ ไม่ร้องนะ ไอติมเจ็บตรงไหน บอกน้าดินซิ” เขากอดปลอบประโลมเด็กน้อยในอ้อมกอดเขา ร่างเล็กยังคงร้องโดยไม่มีท่าทีว่าจะหยุด เธอคงจะตกใจมาก ขวัญหนีหมดแล้วมั้ง ฉันไม่น่าปล่อยให้ไอติมอยู่คนเดียวเลย
“ไอติม...เป็นอะไรลูก” นั่นคงเป็นแม่ของไอติมซินะ ดินส่งร่างเล็กให้ไปอยู่ในอ้อมกอดแม่ของเธอ
“ขอโทษด้วยนะครับพี่สา” แล้วเขาเอ่ยขอโทษขอโพยแม่ของไอติม ฉันเลยรีบเอ่ยขึ้นบ้าง
“ขอโทษนะคะ...ขอโทษจริงๆ คือ หนูดาไม่ได้ตั้งใจจะปล่อยให้น้องอยู่คนเดียว แต่...โอ๊ยยยย”
“อะไรนะ!!!!!...เธอปล่อยไอติมอยู่คนเดียวได้ยังไงฮะ!!!!” ดินกระชากแขนฉันอย่างแรง และมันเป็นข้างเดียวกับที่กระแทกลงพื้นเมื่อกี้ ฉันเลยเจ็บร้าวไปทั้งแขน
“แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจ…”
“ถ้าดูแลลูกเขาไม่ได้ แล้วพาลูกเขามาทำไมวะ!!!!”
“ก็ฉันขอโทษแล้วไง...แล้วไอติมก็ไม่ได้เป็นอะไรด้วย”
“ไม่ได้เป็นไรเหรอ...แล้วไอติมร้องขนาดนี้ได้ยังไง เธอนี่มันตัวปัญหาจริงๆ”
“โอ้ๆๆ ไม่เป็นไรดิน อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ ไอติมเองก็ซนมากด้วย ไอติมคงแค่ตกใจเฉยๆ อะ” แม่ของไอติมเอ่ยขึ้นก่อนที่เราสองคนจะฆ่ากันตาย แล้วพาร่างเล็กออกไปจากบ้าน ดินปล่อยแขนฉันและเดินตามออกไปทันที เขาคงจะเป็นห่วงไอติมมาก ฉันก้มมองแขนตัวเอง ดีนะที่ฉันรับร่างเล็กไว้ทันไม่งั้นต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ
น้ำตาฉันค่อยๆ ไหลออกมา ทำไมนะ...ทำไมเขาไม่ถามฉันก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาเอาแต่ด่าฉัน ทำไมเขาไม่ถามว่าฉันเป็นอะไรไหม แล้วนี่ฉันมานั่งน้อยใจบ้าอะไรเนี่ย….แต่ฉันเจ็บจริงๆ นะ แต่ดูเหมือนจะเจ็บที่ใจมากกว่าที่แขน ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย แค่เขาทำแค่นี้ก็จะตายให้ได้เลยgหรอยัยหนูดา อย่านะ...อย่ารักเขานะ ห้ามเด็ดขาดไม่งั้นแกต้องเจ็บมากกว่านี้แน่ๆ …..
[ Patapee Talk ]
ผมเดินตามพี่สากับไอติมมาที่บ้านป้าพิม เพื่อมาดูว่าเด็กน้อยของผมเป็นยังไงบ้าง ความจริงผมได้ชอบเด็กสักเท่าไหร่หรอกแต่ไอติมเป็นเด็กที่น่ารัก ไม่ดื้อ ว่าง่าย ผมได้เจอไอติมเมื่อสามปีที่แล้ว ตอนนี้ไอติมน่าจะหกขวบแล้ว ไอติมจะมาที่นี่ช่วงปิดเทอมและจะอยู่กับผมแทบจะทุกวันเราเลยสนิทกันมาก ผมยอมรับว่าผมเป็นห่วงไอติมมากตอนที่เห็นเธอลงมากองอยู่กับพื้นและร้องไห้แบบนั้น และโกรธยัยเตี้ยนั่นมากด้วยตัวก็นิดเดียวยังจะเอาลูกเขามาดูแลอีก ลำพังดูแลตัวเองยังยาก ถ้าลูกเขาเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง
“น้า...ฮึก...ดินน” เสียงเล็กนั่นเอ่ยเรียกผมทั้งที่ยังสะอื้นอยู่
“ครับ...ไอติมเจ็บตรงไหน” ผมตอบพลางรับคนตัวเล็กมานั่งบนตัก
“ไอติม...มะเจ็บ ฮึก น้าหนูดารับไว้ทัน ไอติมเลยมะเจ็บ” ผมชะงักกับคำตอบของคนตัวเล็กบนตัก หนูดารับไว้งั้นเหรอ อ๋อใช่! ตอนผมเห็นทีแรกหนูดากอดไอติมไว้นิ...โธ่เว้ยยย!!! ทำไมไม่คิดก่อนวะ ป่านนี้ยัยเตี้ยนั่นจะเป็นไงบ้างนะ
“แล้วทำไมไอติมถึงร้องล่ะลูก” ป้าพิมเอ่ยถามคนตัวเล็กบนตักผม ที่ตอนนี้ดูเหมือนจะหยุดร้องหยุดสะอื้นแล้ว
“ไอติมตกใจ...ก็ไอติมตกมาสูงมาก คิดว่ามันต้องเจ็บแน่ๆ” ทุกคนอดยิ้มไม่ได้กับคำตอบของเด็กน้อย
“ไอติมซน...ใช่ไหมคะ…?” ผู้เป็นแม่ถามขึ้น
“เปล่าน้า...ไอติมแค่อยากเล่นตุ๊กตาที่อยู่บนตู้ของน้าดิน” เด็กน้อยตอบพลางก้มหน้างุดมาอกของผม
“ตุ๊กตา...แล้วทำไม ไม่ให้น้าหนูดาหยิบให้ล่ะ...หืม” ผมก็ยังอยากรู้อยู่ดีว่าทำไมหนูดาถึงปล่อยให้ไอติมอยู่คนเดียว
“น้าหนูดา ไปเอาหน่มให้ไอติม ในครัว...น้าดินอย่าโกรธน้าหนูดานะ ห้ามว่าน้าหนูดาด้วย รู้ไหมคะ”
“โอเค...ไอติมไม่เจ็บก็ดีแล้ว” ผมพูดแล้วพลางนึกไปถึงตอนที่ผมว่ายัยเตี้ยนั่น มันแรงไปรึเปล่าวะ ที่ผมพูด ผมน่าจะฟังเธอให้จบก่อน
“ดิน พี่ว่าไปดูหนูดาหน่อยดีไหม ดินพูดแรงไปนะพี่ว่า…” ใช่ผมก็ว่ามันแรงไป...ผมลุกขึ้นพลางยกร่างเด็กน้อยคืนให้แม่ของเธอ
“น้าดิน...น้าดินเคยเห็นหมาตัวใหญ่มั้ย…?”
“หมา…?” ผมเลิกคิ้วใส่เด็กน้อยตรงหน้าที่ถามหาหมาตัวใหญ่ที่ไหน...แถวนี้ไม่มีหมาสักตัว
“กะหมาที่กัดคอน้าหนูดาง่ะ...เป็นแผลด้วย”
“เหอะ...หมากัดคอ?”
“อืม...ถ้าไอติมเจอนะ ไอติมจะเอาไม้มาตีมัน ตีให้ตายไปเลย”
“ตายเลยเหรอ...แล้วน้าดินของลูกจะกล้าบอกไหมล่ะว่าหมานั่นอยู่ที่ไหน หึ” พี่สาพูดพลางส่งสายตามาให้ผม ผมนี่พูดไรไม่ออกเลยเหมือนว่ากำลังถูกจับได้ยังไงก็ไม่รู้ มีแต่ป้าพิมเท่านั้นที่ทำหน้างง ก็แน่ล่ะซิป้าแกคิดว่าผมเป็นเกย์ถึงได้บอกหนูดาไปแบบนั้น
“เอางี้ดีกว่าไอติม ไม่ต้องไปสนใจหมานั้นหรอก มันไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เนอะๆ” ผมพูดพลางยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้า เด็กน้อยสมัยนี้ขี้สงสัยชะมัด…
“กะด้ายคะ...คุณแม่ขา ไอติมขอไปเล่นบ้านน้าดิน”
“พรุ่งนี้ดีไหม...วันนี้ไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะ” ผู้เป็นแม่บอกด้วยน้ำเสียงขึงขังทำให้เด็กน้อยไม่กล้างอแงและยอมแต่โดยดี
“บ้ายบายคะน้าดิน จุ๊บ” ไอติมโบกมือและส่งจูบให้ผมก่อนจะเดินเข้าบ้านไปพร้อมแม่และยาย ส่วนผมตอนนี้ต้องไปดูอีกคนที่อยู่ในบ้าน ร้องไห้ขี้มูกโปร่งไปแล้วมั้ง
Waiting for the first comment……
Please log in to leave a comment.