หลังจากที่ไอ้เด็กบ้านั่นออกไปจากห้องฉัน น้ำตาที่อั้นมานานก็ไหลออกมาอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุด ฉันปล่อยให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไงนะ แต่ในเมื่อมันเสียไปแล้ว ฉันไม่ใช่เด็กที่จะมานั่งเสียใจฟูมฟายและฉันก็จะต้องเข้มแข็งไม่ยอมให้เขารังแกได้อีก คิดได้ดังนั้นฉันเลยปาดน้ำตาบนหน้าและลุกไปอาบน้ำล้างคราบสกปรกพวกนั้นออก
“ว๊ายยย…ห้ามมองนะ” ฉันเปิดประตูห้องน้ำออกมาแล้วก็ต้องตกใจที่เห็นว่ามีอีกสายตามองฉันอยู่จึงรีบเอามือขึ้นมาปิดเนินอกไว้ เพราะตอนนี้ร่างกายฉันมีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวเท่านั้น ไอ้เด็กบ้านี่มันเข้ามายุ่มย่ามในห้องฉันอีกแล้ว
“จะอายทำไม...เห็นหมดแล้ว...หึ”
“ไอ้เด็กบ้า หยุดพูดนะ”
“รีบไปแต่งตัวก่อนดีไหม...หนูดาคนสวย” ไอ้...ไอ้เด็กเลว ฉันไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าไอ้เด็กบ้านี่ดี ฉันรีบกลับเข้าไปแต่งตัวในห้องน้ำ ออกมาก็เห็นว่าหมอนั่นนั่งอยู่ที่เตียงฉัน
“เข้ามาทำไม…”
“อ้ะ...อันนี้ของเธอ” เขายื่นซองอะไรก็ไม่รู้มาให้ฉัน
“อะไรของนาย”
“ยาคุม…” อยู่ๆ หน้าฉันก็เห่อร้อนขึ้นมากับคำว่า ยาคุม ไอ้เด็กนี่ไปซื้อยาคุมมาให้ฉันเนี่ยนะ
“ฉะ...ฉันจัดการเองได้...ไม่ใช่เรื่องของนาย”
“ก็ซื้อมาแล้ว...กินๆ ไปเหอะ หรือว่าอยากท้องกับฉัน” ฉันเลยจำใจหยิบยานั่นมากิน
“ไม่มีทาง พ่อของลูกฉันไม่ใช่นายแน่ๆ หมดธุระแล้วก็ออกไปดิ…”
“หึ...ครั้งหน้า ฉันจะป้องกันเอง เธอจะได้ไม่ต้องมากินยาอันตรายแบบนี้”
“หยุดความคิดนั้นเลยนะ!!!!” หมอนั่นมันเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าจะได้ฉันอีก เหอะ!! ฉันไม่มีทางยอมให้เรื่องแบบนั้นมันเกิดขึ้นอีกแน่
“เค...ไม่พูดแล้วก็ได้...งั้นปะ” เขาพูดพลางเอามือมาจับมือฉันแล้วกำลังจะจูงฉันออกจากห้อง
“นี่!!!ปล่อยนะ จะพาฉันไปไหน” ฉันพยายามแกะมือเขาออกแต่ไม่สำเร็จ เขาจูงฉันลงมาถึงข้างล่างและพาฉันไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
“กินข้าว...ฉันรู้ว่าเธอหิว”
“ตะ…”
“ไม่ต้องพูดมาก กินซะ”
“เผด็จการ…” ฉันแอบนินทาเขาในใจแต่เหมือนมันจะดังไปหน่อย
“หนู...ดา”
ฉันเลยได้แต่ก้มหน้าก้มตากินข้าวไป แต่ฝีมือหมอนี่ใช้ได้เลยแหละ เขาคงทำให้ผู้หญิงกินบ่อยล่ะซิ
พอกินเสร็จ ในตอนที่ฉันกำลังจะยกจานข้าวของตัวเองไปเก็บก็ถูกเขาห้ามไว้ก่อน
“เดี๋ยว อิ่มแล้วเหรอ…?”
“อืมมม”
“นั่งรออยู่นี้ก่อน” เขาบอกฉันพลางลุกเข้าไปในครัวแล้วออกมาพร้อมกับอะไรบางอย่าง
“กินซะ…” ยา...ยาอีกแล้ว
“แต่ฉันกินยาไปแล้ว”
“นี่ยาแก้ปวดกับแก้อักเสบ กินด้วยเดี๋ยวป่วย” ฉันเลยรับยานั่นมากิน ทำไมเขาดูแลฉันดีจัง ไม่ได้นะ…หวั่นไหวไม่ได้ อย่าหลงกลหมอนั่นเด็ดขาดนะ ยัยหนูดา
“นายทำอย่างงี้ กับผู้หญิงทุกคนเลยเหรอ”
คนถูกถามชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินถือจานอาหารเข้าไปในครัวโดยไม่พูดอะไร
หมายความว่าไง…!?
เหอะ! ไม่ตอบก็คือทำเป็นปกติซินะ เกือบแล้วไหมล่ะ เกือบหวั่นไหวไปแล้ว
ขึ้นห้องไปนอนต่อดีกว่า...จะไปสนใจเขาทำไม
“ไม่เคย...เธอคนแรก” เขาพูดขึ้นขณะที่ฉันกำลังจะเปิดประตูเข้าห้อง คำตอบของเขาทำให้ใจฉันเต้นไม่ปกติอีกแล้ว แต่ฉันก็ทำเป็นไม่สนใจแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้อง แล้วฉันต้องทำยังไงต่อไป
จะอยู่กันแบบนี้เหรอถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปฉันต้องใจอ่อนให้เขาเข้าสักวันแน่ๆ เฮ้อออ!!!
[Patapee Talk]
@ สนามแข่ง
ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาพลางหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด ตอนนี้ผมกำลังเครียด...เครียดเพราะเรื่องไอ้เวรนั่น ผมไม่รู้ว่ามันจะทำอะไรต่อ แต่ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่เพราะตอนนี้มันรู้แล้วว่าหนูดาไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น ยัยเตี้ยนี้มีอิทธิพลต่ออารมณ์ผมมากและผมไม่เคยคุมมันอยู่สักครั้งถ้ามีหนูดาเกี่ยวข้องด้วย
“มีเรื่องอะไรวะ….?” ไอ้ยูตะเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นผมดูดบุหรี่
“ไอ้เวรนั่นมันกลับมาละ….” ผมพูดพลางพ่นควันออกจากปาก
“ไอ้กร….?” ไอ้ธามพูดขึ้น
“อืม…”
“และทำไมมึงต้องเครียดขนาดนั้น มันทำอะไรมึงไม่ได้อยู่แล้ว” ใช่...ไอ้ยูพูดถูกเพราะที่ผ่านมามันไม่เคยทำไรผมได้
แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่...
“มึงว่าเจ้าของผับคนเก่าเป็นอะไรตายนะ”
“เห็นว่าโดนเก็บ...ไม่รู้ไปมีเรื่องกับใคร”
“และมึงรู้ไหมว่าคนใหม่เป็นใคร…”
“อย่าบอกนะว่า…” ผมพยักหน้าให้ไอ้ยูตะแทนคำตอบ ผมให้คนของแม่ที่คอยช่วยเหลือผมมาตลอดตามสืบเรื่องนี้ให้ เพราะผมอยากรู้ว่ามันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงและการมาของมันครั้งนี้ต้องมีจุดประสงค์อะไรแน่ ไอ้นี่ไม่มีทางหว่านพืชโดยไม่หวังผลหรอก
“เหอะ…บังเอิญไปเปล่าวะ” ไอ้ธามพูดขึ้นหลังจากที่มันเงียบไปนาน
“ไม่ใช่แค่นั้น มันก็เป็นผู้จัดการที่บริษัทหนูดา”
“เพื่อ…?” ไอ้ยูตะถามขึ้น นั่นดิผมก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่ามันทำไปเพื่ออะไร ความจริงมันไม่จำเป็นต้องมานั่งทำงานพวกนั้นเลยด้วยซ้ำ แค่ผับที่มันได้มาก็ทำให้มันมีกินไปตลอดชีวิตแล้ว...ผมคิดไม่ออกจริงๆ ว่ามันคิดจะทำอะไร
“และที่สำคัญ มันใช้หนูดา เป็นตัวล่อ”
“ถึงว่า...มึงถึงได้เครียดขนาดนี้ แล้วมันรู้ได้ไงวะ”
“มันคงจะเห็นกูตอนที่มันมาส่งหนูดา ก็คงจะสงสัยว่าหนูดาเป็นอะไรกับกู”
“หึ...รู้เพราะอารมณ์มึงซินะ”
ผมเลือกที่จะไม่ตอบคำถามไอ้ธาม ผมผิดเองที่ทำให้ยัยเตี้ยนั่นต้องเดือดร้อน ชีวิตเธอต่อจากนี้ลำบากแน่ มันตั้งใจจะทำลายชีวิตผม แต่ไม่เคยทำได้สักครั้ง
ห้าปีก่อน...
‘อะไรนะ...ป๊าจะยกตำแหน่งรองหัวหน้าให้ไอ้กร’ ผมไม่พอใจเอามากๆ ที่รู้ว่าป๊าจะทำอะไร
‘อืม...’
‘ได้ไง...ผมเป็นลูกคนเดียวของป๊านะ ไอ้เวรนั่นมันไม่ใช่คนในตระกูลด้วยซ้ำ’
‘อย่าเรียกพี่เขาแบบนั้นนะไอ้ดิน…’
‘ทำไมอะ...มันไม่ใช่พี่ผมก็แค่เด็กที่เก็บมาเลี้ยงป้ะ’
ปึงงงงงง!!!!
ป๊าทุบโต๊ะอย่างแรงพลางเอามือขึ้นชี้หน้าผม
‘ไอ้ดิน!!!!!’
‘ป๊ากับแม่รักมันมากกว่าผม ทำไมห๊ะ!!!! หรือเป็นผมที่โดนเก็บมาเลี้ยงไม่ใช่มัน!!!’
‘ไอ้ดิน...ให้แกโตกว่านี้ก่อนค่อยว่ากัน ยังไงที่ตรงนี้มันก็เป็นของแกอยู่แล้ว’
‘เหอะ!!! ป๊าทำแบบนี้ไม่ได้ ยังไงผมก็ไม่ยอม’
‘โว้ยยย...พูดไม่รู้เรื่องหรอวะ’
‘ได้...งั้นก็อย่าหวังว่าผมจะมาสานต่อธุรกิจบ้าๆ นี่เลย ไม่มีทาง’
ผมยื่นคำขาดกับป๊าและออกมาจากบ้านตั้งแต่วันนั้น และไม่คิดจะกลับไปอีกเลย แต่หลังจากนั้นได้ไม่นานก็ได้ยินข่าวว่ามันทรยศป๊าและทำให้แม่ตาย ผมไม่รู้ว่าแม่ตายยังไงแต่รู้ว่าสาเหตุมาจากมัน
ผมเลยพาแม่มาอยู่ที่นี้กับผมด้วยเพราะผมจะได้ไปหาท่านได้บ่อยๆ ผมยิ่งโกรธยิ่งแค้นทั้งป๊าและไอ้กร ป๊าไม่ฆ่ามันแถมยังปล่อยให้มันมีชีวิตสุขสบายแบบนี้อีก และป๊าก็ไม่เคยมาหาแม่สักครั้งท่านคงไม่สนใจผมกับแม่แล้ว แถมไอ้กรมันยังบอกผมว่ามันจะไม่มีวันปล่อยให้ผมมีความสุข มันจะทำทุกทางให้ผมเจ็บและทรมานที่สุด มันแค้นอะไรผมนักหนา ทั้งที่ความจริงผมดิ...ต้องเป็นคนแค้นมันจองล้างจองผลาญมัน
“ไงพวกมึง...อยู่กันครบเชียว” เสียงแหลมนั่นทำให้ผมหลุดจากภวังค์ พลอยใสเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับของพะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือไปหมด
“ช็อปอีกแล้วนะมึงเนี่ย” ไอ้ยูตะเอ่ยขึ้นเมื่อพลอยเดินมาทิ้งตัวนั่งลงข้างผม และเธอไม่แม้จะสนใจมันเลยสักนิด เหมือนประโยคเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น
“ดิน ทำไมมึงดูดบุหรี่ มีเรื่องอะไร” ใช่...เธอกำลังสนใจบุหรี่ที่ผมคาบอยู่ตอนนี้มากกว่า
“สนใจคนอื่นบ้างก็ได้ อะไรๆ ก็ไอ้ดิน” ไอ้ยูตะพูดขึ้นอย่างน้อยใจแต่พลอยใสก็ยังไม่ได้สนใจมันอยู่ดี ผมรู้ว่าเธอคิดยังไงกับผม แต่ที่ผมไล่เธอไปไหนไม่ได้ก็เพราะเธอเป็นน้องไอ้ธามแล้วเราก็สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก แต่ผมก็ปรามเธอทุกครั้งถ้าสิ่งที่เธอทำมันล้ำเส้นเกินไป
“ดิน บอกกูมานะใครทำอะไรมึง” พลอยถามพลางเขย่าแขนผมเบาๆ ผมจึงหันไปบอกเธอเสียงเรียบ
“ไอ้กร…”
“พะ...พี่กร งั้นเหรอ” พลอยใสกับไอ้ธามรู้จักไอ้เวรนั่นดีที่สุด เพราะพวกเราโตมาด้วยกัน ไม่แปลกที่เธอจะตกใจที่ได้ยินชื่อนี้
“แล้วมึงจะเอาไงต่อ” ไอ้ธามเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“ยังไม่รู้...แต่กูจะไม่ยอมให้มันแตะต้องหนูดาแน่” ผมพูดพลางบี้บุหรี่ลงในที่เขี่ย
“ฮะ!!! ยัยเตี้ยนั่นเกี่ยวอะไรด้วย แล้วมึงจะไปปกป้องมันทำไม...ดินนนน!!!!”
“เงียบ!!!!” ผมหลุดตะคอกด้วยความหงุดหงิด ซึ่งมันได้ผลเสียงน่ารำคาญถูกกลืนหายไปในทันที
“ไอ้ดิน นี่มึงยังไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการช้ะ….?” ไอ้ยูตะถามขึ้นพร้อมกับสายตาของทุกคนที่จับจ้องมาที่ผมและสุดท้ายผมก็ต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาพวกมัน
“เวรแหละ…มึงรักเธอ จริงๆ ด้วย” ไอ้ยูตะพูดพลางเอามือกุมขมับ
“ทำไม ไอ้กรมันเลือกถูกคนจังวะ...แม่งเก่งฉิบหาย” ไอ้ธามพูดเสริมอีกคนและตามด้วย
“อร๊ายยยยย...ไม่จริง มึงบอกว่ามึงจะไม่รักผู้หญิงคนไหน มึงบอกว่าผู้หญิงมันน่ารำคาญไง แล้วนี่อะไร มึงเพิ่งรู้จักยัยเตี้ยนั่นไม่ถึงสองเดือนเลยนะ กูไม่เชื่อ มึงแค่เอามันเล่นๆ เดี๋ยวมึงก็เขี่ยมันทิ้ง...ใช่ม่ะ...ใช่ไหมดิน ตอบกูมา!!!!” ผมสะบัดแขนออกแล้วลุกออกมาจากห้องนั้นทันที ทิ้งให้พลอยใสโวยวายอยู่แบบนั้น ดีที่ไอ้ยูตะกะไอ้ธามช่วยยื้อเธอไว้ไม่งั้นเธอต้องตามผมมาแน่
ตอนนี้ผมอยากใช่ความคิด ผมสับสนไปหมด ผมแค่หลง หนูดาเป็นของเล่นชิ้นใหม่ของผม และผมยังไม่เบื่อก็เลยหวงเธอแค่นั้นเอง...ความรักเหรอ...เลิกคิดไปได้เลย แค่ชอบน่ะ...อาจจะใช่ แต่มันไม่ใช่ความรักแน่ๆ ผมเองยังไม่รู้เลยว่าจะหยุดอยู่ที่เธอได้รึเปล่าและก็ไม่รู้ว่าจะสามารถทำให้เธอไม่ร้องไห้ได้รึเปล่า รู้แค่ตอนนี้ผมยังไม่อยากไล่เธอไปจากผม…
Waiting for the first comment……
Please log in to leave a comment.