[Neerada Talk]
เช้าวันต่อมา...
ฉันพยายามปรับตาให้เข้ากับแสงที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าตา แล้วก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาทับตัวฉันอยู่...แขน...ไอ้เด็กบ้านั่น
อุ๊บบบบ
ฉันรีบเอามือปิดปากไว้กลัวเขาจะตื่น จากนั้นก็ค่อยๆ ยกแขนเขาออกจากตัวอย่างเบามือที่สุด มือเขายังไม่ได้ทำแผลเลย...และเหมือนมันจะบวมๆ ด้วย เห็นแบบนั้นฉันเลยลงไปหยิบกล่องยาข้างขึ้นมาเพื่อจะทำแผลและทายาให้เขา
พอกลับขึ้นมาฉันก็นั่งลงที่พื้นข้างๆ เตียงแล้วค่อยๆ บรรจงทำแผลให้เขาอย่างเบามือ กลัวเขาจะเจ็บก็กลัว แล้วยังกลัวเขาจะตื่นอีก หลังทำแผลเสร็จฉันก็หันไปมองเขาที่ยังคงหลับตาพริ้ม ดูแบบนี้ก็น่ารักดีนะ เมื่อคืนไอ้เด็กบ้านี่นอนอยู่กับฉันทั้งคืนเลยเหรอ….
อ๊อดดดดด….อ๊อดดดดด
เสียงออดหน้าบ้านทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ ก่อนจะรีบลุกลงไปข้างล่างเพื่อดูว่าใครมา…
แกร่กกกก….แอ๊ดดดดด
พอเปิดประตูออก ฉันก็เห็นคนยื่นอยู่หน้าบ้านสามคนแต่ฉันไม่รู้จักพวกเขาจึงเอ่ยถามออกไป “พวกคุณมาหาใครคะ”
“พวกมึงมาทำไรกันแต่เช้า” และเสียงดินก็ตะโกนลงมาจากชั้นบน
“เช้าเหี้ยไรคร๊าบบบบ จะเที่ยงอยู่แล้ว” ผู้ชายคนหนึ่งตอกกลับไป พวกเขาคงเป็นเพื่อนหมอนั่นซินะ
“นี่ดิน มึงขึ้นไปทำไรบนนั่น ห้องมึงอยู่ข้างล่างไม่ใช่เหรอ…” ผู้หญิงคนเดียวที่มาด้วยเอ่ยขึ้น จากนั้นหน้าฉันก็เห่อร้อนขึ้นมาทันทีเลย...โอ๊ย อกอีแป้นจะแตก เด็กพวกนี้มันต้องคิดว่าฉันกับหมอนั่น ตายๆๆๆๆ
“พวกผมขอเข้าไปนะครับ”
“อะ...อ้อ เข้ามาซิ”
ผู้ชายคนที่ตอกกลับนายดินพูดขึ้น...แล้วก็พากันมานั่งที่ห้องโถงกลางบ้าน รวมถึงไอ้เด็กบ้านั่นที่ลงมานั่งข้างล่างตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้…
“นี่คือพี่สาวคนสวยที่มาอยู่บ้านเดียวกะมึงเหรอ”
“อืมมมม”
“น่ารักจังว่ะ...ไม่น่าล่ะ มึงถึงได้หลง เพราะถ้าเป็นกู...กูก็”
“สัส! เงียบปากไปเลย”
“ผมชื่อยูตะ ส่วนนี่ไอ้ธาม แล้วก็ยัยนี่ พลอยใส” คนที่กล้าต่อปากต่อคำกับนายดินเป็นแนะนำตัวขึ้นและแนะนำเพื่อนๆ ด้วย
“อ๋อ...ค่ะ ฉัน หนูดา ขอตัวนะคะ” พอฉันแนะนำตัวเสร็จก็เลยจะเดินขึ้นห้องเพราะมันไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะมาอยู่ตรงนี้
“นี่มึงกะยัยเตี้ยนั่นเอากันแล้วเหรอ” ฉันหยุดกึกทันทีที่ยัยเด็กที่ชื่อพลอยใสนั่นพูดจบ
“นี่!!!! ถามว่าฉันกะได้เด็กบ้านี่เอากันยัง ฉันยังไม่โกรธเท่ากับเรียกฉันว่า ยัยเตี้ยเลยนะ ฉันเตี้ยแล้วง่ะ บรรพบุรุษเธอกินข้าวไม่ได้งั้นซิ ถึงได้เดือดร้อนน่ะ ฮะ!!!!”
ฉันหันกลับมาตวาดยัยเด็กผีนั่นทันที ตอนนี้ทุกสายตาจับจ้องมาที่ฉันคนเดียวเลย
อร๊ายยยยย
“นี่แก...กล้าดียังไง มาพูดกับฉันแบบนี้”
“แล้วเธอล่ะ...กล้าดียังมาดูถูกฉัน”
“เหอะ! ก็ถูกไหมล่ะ ง่ายขนาดเนี้ย ก็ไม่ต่างจากอีตัวที่ไอ้ดินซื้อกินหรอก” หน้อย นังเด็กผี นายดินทำท่าจะลุกห้ามแต่ถูกฉันสกัดไว้ก่อน
“หยุด!! นั่งเฉยๆ เลยนะ” ฉันพูดพลางชี้หน้านายดินแล้วเขาก็นั่งลงทันที
“เธอไม่ควรเอากำพืดตัวเอง มาเปรียบเทียบกับคนอื่นนะ มันไม่ดี แต่ความจริง ถึงฉันจะเอากันรึยัง เอา...กันกี่ครั้ง แล้วเอากันมันถึงใจแค่ไหน ก็ไม่เกี่ยวกับเธอไหมล่ะ เพราะเขาเอากับฉัน ไม่ได้เอากับเธอ” ฉันตอกกลับนังเด็กผีนั่น ตอนนี้นางคงโกรธมากถึงกับกำหมัดแน่นเลยทีเดียว ฉันเลยรู้จุดอ่อนนังเด็กนี่ทันที
“แกมันก็เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ นั่นแหละ เอาแก้ขัดเฉยๆ เสร็จแล้วก็เขี่ยทิ้ง อย่าสำคัญตัวเองผิดนักเลย”
“โนๆๆๆ ไม่ใช่ค่ะน้อง เพราะพี่แซ่บกว่าที่คิด ดินน่ะเขาทิ้งพี่ไม่ลงหรอกนะ ไม่มีครั้งเดียวแน่นอน ใช่ไหมคะ...ที่รัก” ฉันไม่พูดเปล่า โน้มตัวลงไปกระซิบข้างหูดินเน้นตรงคำว่าที่รักและมันก็ได้ผล นังเด็กนั่นเต้นเป็นผีเข้าเลย ฮ่าๆๆๆ และฉันก็กำลังจะเดินขึ้นห้อง แต่นึกอะไรออก
“อ๋อ...แล้วก็อย่ามาโดยไม่ได้รับเชิญแบบนี้อีกนะ เพราะอาจจะเจอ ฉัน...กับ...ดิน เอากันตรงนี้” ฉันหันกลับมาทิ้งท้ายให้นังเด็กนั่นพลางชี้นิ้วไปยังโซฟาที่มีดินนั่งอยู่ แล้วยักไหล่ใส่นังเด็กผีนั่นไปหนึ่งทีก่อนจะกลับขึ้นห้องอย่างสบายใจ…..
[Patapee Talk]
อร๊ายยยยยย!!!!!!
พลอยใสกรี๊ดใส่พวกผมแล้วเดินออกไปนอกบ้านทันที ยัยเตี้ยนั่นก็แสบใช่ย่อยเลยนะ...แต่ผมก็อดยิ้มให้กับความใจกล้าของเธอ บ้าบิ่น ไม่ได้เลย เธอตัวเล็กนิดเดียวแต่ใจเธอกล้าใช้ได้เลย
“ฮ่าๆๆๆ”
“ขำเหี้ยไร” ผมถามไอ้ยูตะที่อยู่มันก็หัวเราะขึ้นมา
“กูชอบมวยคู่นี้...มันสัส” ไอ้ยูตะเอ่ยขึ้นพลางหัวเราะร่าไม่หยุดรวมถึงไอ้ธามที่นั่งยิ้มอยู่แบบนั้น แม่ง...ร้อยวันพันปีไม่เคยยิ้ม
“ยิ้มเหี้ยไรมึง” ผมหันไปถามไอ้ธามด้วยความหมั่นไส้
“กูว่าวันนี้เรากับเหอะ ไอ้เหี้ยดินมันคงไม่ว่างแล้วแหละ”
“สัส...พูดยาวได้นะมึงวันเนี่ย มึงรีบพากันไปเลย” ผมเตรียมจะถีบพวกมันแต่มันดันลุกไปซะก่อน
“โชคดีนะคร๊าบ เหี้ยดิน เจอกันคราวหน้ามันกว่านี้แน่” ไอ้ยูตะมันยังโผล่หน้ามาเยาะเย้ยผม เพื่อนผมแต่ละตัวนี่แม่ง…
“รีบไปเลยไอ้สัส”
ผมรีบขึ้นไปหายัยเตี้ย...เอ๊ย!!! สัส ต้องเปลี่ยนสรรพนามแหละ เดี๋ยวยัยตัวเล็กนั่นหัวร้อนอีก แต่ผมก็เรียกเธอแต่ในใจนะ คงไม่เป็นไรมั้ง…
[Neerada Talk]
ก๊อกกกๆๆๆ
…….
“หนูดา...เปิดประตู” นายดินมาเคาะประตูเรียกฉันทำไมกันนะหรือจะมาด่าฉัน ที่ฉันพูดใส่นังเด็กนั่น
“มีไร…” ฉันเดินไปเปิดประตูพลางเอ่ยถามเขาและเดินกลับไปนั่งกอดอกอยู่บนเตียง
“ทำไมพูดแบบนั้น เดี๋ยวไอ้พวกนั้นก็คิดว่าเธอ...ได้กับฉันแล้วหรอก”
“เออ!!! ลืมคิด ก็โมโหอะ” นั่นดิลืมคิดเรื่องนี้เลย ทำไงดีว่ะ ทำไงดี…
ฟอดดดด….อ่ะ
“อะ..ไอ้เด็กบ้า ทะ..ทำอะไรเนี้ย” ฉันพูดพลางเอามือจับแก้มตัวเองและลุกขึ้นยืนหันหน้าไปหาเขา ไอ้เด็กบ้านั่น...มันหอมแก้มฉัน
“ก็...แก้มเธอมันน่าหอม” เขาพูดพลางเอามือมาบีบแก้มฉัน
“อ่ะ...โอ๊ยยยย...เจ็บๆๆๆ ปล่อยนะ” ฉันปัดมือเขาออกจากแก้มแล้วลูบแก้มปอยๆ
“เฮ้อออออ!!!!” อยู่เขาก็ทิ้งตัวลงบนเตียงฉัน อะไรของเขาเนี่ย
“มานอนอะไรที่นี่ ไปนอนห้องนายเลย ลุก...ลุกเดี๋ยวนี้” ฉันพยายามดึงแขนเขาให้ลุกออกไปจากเตียงฉัน หมอนี่ตัวหนักชะมัด
พรึบบบบ...อ่ะ
“นายทำบ้า...อะไรเนี่ย” เขาลุกขึ้นนั่งและดึงฉันลงไปนั่งที่ตักของเขาและกอดรัดฉันไว้แบบหลวมๆ ทำให้ลุกไปจากเขาไม่ได้ แล้วเขาก็หมุนตัวให้ฉันหันข้างไปหาเขา
“ฉันแค่...อยากรู้ว่าเธอแซ่บจริงอย่างที่พูดรึเปล่า”
“ไอ้เด็กบ้า...ไอ้ลามก ปล่อยฉันนะ” ฉันดิ้นขลุกอยู่บนตักของเขาและตอนนี้ฉันคิดว่าสถานการณ์ไม่ปลอดภัยเพราะเหมือนมีอะไรมาดุนก้นฉัน
อร๊ายยยยยย
ไม่นะ
“อ่าส์….” เสียงนั่นทำให้ฉันหยุดดิ้นทันที
“ไม่ดิ้นต่ออะ...กำลังได้ที่เลย อ่า...อุ๊บ”
“หยุดทำเสียงน่าเกลียดแบบนั้นนะ” ฉันรีบเอามือปิดปากไอ้เด็กบ้านั่น...บ้าที่สุด เขาจับมือฉันออกจากปากเขา
“ฉันอยากคบกับเธอ” ฉันอ้าปากค้างเลย...ไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนี้ ใจฉันไม่ปกติอีกแล้ว
“ไม่...ฉันไม่ชอบเด็ก”
“ทำไม”
“ก็...ฉันอายุเยอะกว่า”
“แล้ว”
“ก็...เด็กดูแล ปกป้อง เลี้ยงดู ฉันไม่ได้ และก็ไม่มั่นคงด้วย ฉันไม่ชอบ”
“แล้วเมื่อคืน ใครปกป้อง ดูแลเธอ…”
“ก็….”
“ทำไมถึงรู้ว่าไม่มั่นคง...เคยคบเด็กเหรอ”
“...”
“ถ้าไม่ตอบ ก็อยู่แบบนี้แหละ” ไอ้เด็กบ้านั่นไม่พูดเปล่า ยังกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก โอ๊ยยยยฉันอยากจะบ้าตายยยยย
“ใช่...เคยคบ แล้วมันก็บอกเลิกฉัน โดยให้เหตุผลที่ว่ามันยังเด็กและยังไปเจอผู้หญิงอีกตั้งหลายคน ไม่รู้ว่าจะหยุดที่ฉันได้จริงรึเปล่า…”
“แต่ฉันไม่เหมือน”
“ตรงไหนที่ไม่เหมือน นายเองก็เจ้าชู้เอาผู้หญิงไม่เลือกไม่ใช่รึงไง”
“แต่ตอนนั้นฉันยังโสด”
“ยังไง ฉันก็จะไม่มีวันชอบนายเด็ดขาด” ฉันยื่นคำขาดใส่ไอ้เด็กบ้านั่น
“ก็ลองดู…”
“ยะ...อุ๊บบบบ...อื้อออออ” เขารั้งท้ายทอยฉันเข้ามาประกบปากจูบ ฉันทั้งผลักทั้งทุบอกแกร่งๆ นั่น แต่เขาก็ไม่มีท่าทีสะทกสะท้านอะไรเลย ฉันเม้มปากแน่นเพื่อกันไม่ให้เขารุกล้ำเข้ามาในปากของฉัน
เขาเลื่อนมือหนานั้นมาบีบที่เอวคอดของฉัน ซึ่งมันยังเจ็บอยู่ ฉันเลยเผลอร้องออกมา…เขาใช้จังหวะนั้นสอดลิ้นสากนั้นเข้ามาในปากฉันและเกี่ยวพันลิ้นเล็กของฉัน สมองฉันขาวโพลนไปหมด สะตงสติอะไรตอนนี้ไม่เหลือแหละ ไอ้เด็กบ้านั่นทำให้ฉันเคลิ้มไปกับรสจูบที่เขามอบให้ และเผลอจูบตอบเขาไปอย่างไม่ประสีประสา….
อืมมมมมมส์….
เสียงครางต่ำดึงสติฉันกลับคืนมาอีกครั้ง ฉันรวบรวมแรงทั้งหมดที่มี ผลักเขาออก ซึ่งมันก็ได้ผล ฉันหลุดจากการกักขังของเขา และพยายามจะออกจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด
หมับบบบบ….เพี้ยะ/////
เขาคว้าแขนฉันเอาไว้ ฉันจึงหันกลับไปพร้อมกับมืออีกข้างที่ฟาดเข้าไปที่หน้าของเขาอย่างแรง จนหน้าเขาหันไปอีกทาง
อุ๊บบบบบ…..อื้อออออ
เขาดึงฉันเข้าไปบดจูบอีกครั้ง แต่ครั้งนี้รุนแรงและป่าเถื่อน กลิ่นคาวเลือดคลุ้งอยู่ในปากของฉัน หมอนี่มันปีศาจ...ปีศาจชัดๆ ฉันผลักเขาออกอีกรอบ และกำลังง้างมือขึ้นจะตบเขาอีกครั้ง
“ตบดิ...คราวเนี่ยไม่จบแค่จูบแน่” ฉันกำมือแน่น ฉันจะรอดพ้นจากปีศาจนี่ได้ยังไงนะ…
"ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้...!!!!"
"ระวังตัวให้ดีละกัน...อย่าให้ฉันขโมยจูบได้อีกนะ เพราะความอดทนฉันไม่ได้มีมากขนาดนั้น” เขาพูดพลางกระตุกยิ้มที่มุมปากแล้วเดินออกจากห้องไป ฉันเกลียดรอยยิ้มนั่น ฉันเกลียดเขา ฉันไม่ทางชอบเขา...ไม่มีทาง
Waiting for the first comment……
Please log in to leave a comment.