บทที่ 12

“ เพทาย ! ”

ผมวิ่งตามเพื่อนตัวเล็กออกมาจากห้องน้ำชาย.. แย่แล้วล่ะครับ ผมทำเพื่อนร้องไห้..

ใช่ครับ..

พะพายเอง..

ผมไม่ได้ต้องการจะทำให้เพทายต้องหลั่งน้ำตาออกมา.. หากแต่ว่าความจริงก็ยังคงเป็นความจริง

เมื่อผมเข้าใกล้เพทาย..จะมีคนไม่ชอบเขามากขึ้น

ผมยังจำวันแรกที่เจอเพทายได้..

เด็กหนุ่มผมยาวหน้าชั้นเรียนที่โดนเพื่อนล้อว่าไม่สมประกอบ..

ผมยอมรับว่าตอนแรกผมไม่ได้สมใจเพื่อนคนนี้เท่าไหร่..

แต่พอเห็นว่าเพื่อนคนนี้เขาดูโดดเดี่ยว.. ตอนนั้นล่ะครับ

วันที่ต้องเลือกชุมนุม.. ในหอประชุม

เพทายเดินโดดเดี่ยวกลางหมู่ผู้คนนับพัน.. ผมเห็นเขาตั้งแต่เดินเข้ามาในหอประชุมเลย

ผมรู้สึกไม่ชอบใจด้วยซ้ำว่าทำไมเพทายจะต้องโดดเดี่ยวขนาดนี้.. ผมเป็นคนปิดหน้าตาเวลาหงุดหงิดเอาไว้ไม่ได้ครับ

สุดท้าย.. สายตาของผมอาจทำให้เพทายกลัว..

แม้เพทายจะมีเพื่อนแต่ก็เหมือนไม่มี..

เพทายเหมือนคนที่พยายามจะหาที่ยืนให้เท่าเทียมกับคนอื่น.. แต่ไม่มีที่ให้ยืน

เพทายเป……