บทที่ 18

ลมหนาวในเดือนธันวาคม หนาวเย็นมากกว่าทุกครั้ง..

เพทายนอนอยู่ในท่าตะแคงซ้ายอย่างเรียบง่าย..

ผมทรมาน..

แต่เพทายดูไม่สะทกสะท้านอะไรกับคำตอบของผม..

ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าเด็กอายุสิบเจ็ดปีแบบผมจะต้องมาหนักใจกับเรื่อง เพศสภาพและความรู้สึกขนาดนี้..

ผมอยากกอดน้องเอาไว้.. ให้แน่นที่สุด

อ้อมแขนแกร่งของผมโอบกอดร่างบางของน้องชายเอาไว้..

ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย..

ผมไม่อยากให้พรุ่งนี้มาถึงเลย.. ผมอยากให้หกชั่วโมงต่อจากนี้คงอยู่ต่อไปถึงห้าสิบปี..

ถ้าหากเป็นเช่นนั้น..ผมคงยอมที่จะปล่อยคนในอ้อมกอดของผมไป

หกชั่วโมงต่อจากนี้.. มีเพียงความเป็นจริง

แต่เพื่อตัวของผมและเพทายแล้ว.. ผมคงต้องยอม

..

ผมพยายามกลั้นน้ำตาที่ควรจะเอ่อล้นออกมาจากดวงเพียงเพราะผู้ชายที่นอนอยู่ข้างข้าง

ไพรทูรย์กอดร่างบางของผมเอาไว้แน่น.. ราวกลับว่ากลัวที่จะสูญเสียผมไป

แต่ผมเจ็บ.. ผมไม่แน่ใจว่าความเจ็บปวดนี้เป็นเพราะผมรู้สึกมากกว่……