บทที่ 15

อือ..

แขนข้างหนึ่งพาดอยู่บนหน้าผากของผม.. หัวยุ่งฟูฟ่องจากการนอนพลิกไปมา ผมรู้สึกหนักหัวมากครับ เมื่อคงดื่มเยอะมากไปแน่แน่..

จนภาพตัด..

“ เราอยู่ที่ไหนนะ.. ”

ผมลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าอยู่ในห้องที่คุ้นเคย.. แต่ไม่ใช่ห้องนอนของตนเอง

“ มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน.. ”

ผมพยุงตัวลุกขึ้นนั่งพิงกับผนังไม้บนเตียงนอน.. พยายามนึกคิดว่าเมื่อคืนมานอนอยู่บนเตียงของเพทายได้อย่างไร.. แถมยังสวมเสื้อของน้องเอาไว้ด้วย

13:00..

เข็มนาฬิกาบนแขนบอกเวลาว่าผมขาดเรียนไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

คิดว่าอยากจะนอนซุกอยู่บนเตียงของน้องต่อแต่ก็ทำไม่ได้.. ผมอยากนอนกอดหมอนอุ่นใบนี้จังเลยครับ..

ผมเดินลงบันไดไปข้างล่างบ้านและพยายามนึกให้ออกว่ามานอนอยู่ที่บ้านของน้องได้อย่างไร แต่ก็นึกไม่ออกเสียที..

บนแคร่ไม้มีกับข้าวหลายอย่างที่ถูกครอบปิดด้วยฝาชีและมีเศษกระดาษเล็กเขียนโน๊ตตัวใหญ่เอาไว้..

พ่อทูน ถ้าหากตื่นแล้วคงเห็นสิ่งนี้.. ยายออกไปซื้อส่วนผสมขอ……