บทที่ 11

เช้าวันนี้พะพายขี่ Kawasaki คันใหญ่มาจอดรอผมหน้าบ้านแต่เช้าตรู่..

ลมหนาวเดินทางเข้าสู่ประเทศไทยอย่างเป็นทางการ.. พะพายในชุดนักเรียนสวมเสื้อกันหนาวหนังสีดำดูดีไม่น้อย..

แต่หากเช้านี้..ไร้วี่แววของคนบางคน..

เมื่อคืนผมบอกกับคุณยายว่า ไม่อยากให้ไพรทูรย์ต้องมารับมาส่งแบบนี้อีกต่อไปแล้ว.. พี่ชายโตขึ้นทุกวัน มีกลุ่มเพื่อน ต้องมีชีวิต ต้องมีสังคม จะให้มาดูแลเด็กแบบผมตลอดไปคงไม่ได้.. อีกอย่าง..

ไพรทูรย์กำลังจะมีแฟน..

คุณยายของผมท่านเข้าใจและไม่ก้าวก่ายกับความต้องการของผม..

เช้านี้ผมเลยรู้สึกโหวงโหวงนิดหน่อย.. เหมือนขาดบางสิ่งบางอย่างไป

หากแต่ภาพความทรงจำของเมื่อวานยังคงไม่ได้หายไปไหน.. ภาพผมโดนพี่ชายที่รักผลักจนล้มลงยังคงฝังแน่นและทำร้ายจิตใจของผม

“ พะแพงลูก.. เข้ามากินข้าวกับยายก่อนมา เข้ามารอเพทายข้างในบ้านเถอะลูก ”

คุณยายของผมท่านมักจะใจดีกับคนรอบตัวเสมอ.. ผมว่าผมได้ตรงนี้ของคุณยายมานะ..

ผมสงสัยอยู่นานมาก……