แสงตะวันยามรุ่งส่างส่องผ่านร่องไม้แก่ตกกระทบลงบนปลายเตียงนอนของนักเรียนหนุ่ม..ห้องนอนของเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยโปสเตอร์ภาพยนตร์ในยุคสมัยของตนเองเต็มไปหมด.. ลมเย็นในช่วงหน้าฝนพัดผ่านหน้าผากสวยได้รูป เด็กหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นมาเนื่องจากแสงสีส้มอ่อนที่ตกกระทบลงบนเปลือกตานวล

“ อื้อ.. เช้าแล้วเหรอ.. ”

ก๊อก ก๊อก..

“ ทายเอ๊ย.. ตื่นได้แล้วลูก เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ ” ยายผู้เป็นที่พึ่งพาหนึ่งเดียวของเด็กหนุ่มกล่าวขึ้น.. แต่ชายหนุ่มยังคงนอนลืมตานิ่งเฉยอยู่แบบนั้น.. ราวกับว่ากำลังหลงอยู่ในภวังค์ความคิดของตนเอง “ จ้ายาย.. ทายกำลังตื่นแล้วครับผม ” ประโยคนั้นเป็นเพียงความคิดที่ไม่ได่เอื้อนเอ่ยออกไปแล้วประตูห้องก็ถูกปิดลง..

หากแต่ผมกำลังนึกคิดและหาคำตอบว่า.. เหตุใดตัวผมถึงมีอาการออทิสติกทั้งๆที่ผมสามารถจินตนาการถึงเรื่องราวมากมาย เข้าใจสีหน้าและความรู้สึกของผู้อื่นได้ดี.. แต่อีกทางหนึ่ง..ผมชอบเหม่อมองดูพัดลมบนเพดานหมุนวนไปมา ชอบจัดข้าวของให้เรียงกันเป็นระเบียบ และไม่กล้าสบตาผู้คนยกเว้นตอนที่สามารถแอบมองอยู่ห่างๆ..

เช้าวันนี้อากาศดูสดใสขึ้นมากจากอาทิตย์ก่อนที่มีเพียงมรสุมพายุลูกใหญ่ปกคลุมทั่วท้องฟ้าใหญ่.. ถ้าผมสามารถไปวิ่งเล่นตากน้ำฝนเม็ดใหญ่ๆข้างนอกนั้นในคืนที่มีพายุหนักๆ มันจะเป็นอย่างไรนะ ฟ้าจะผ่าลงมาจริงๆหรือเปล่า และถ้าหากไปยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ล่ะ..ผมจะเป็นอย่างไรนะ..อาทิตย์ที่แล้วผมได้แต่คิดถึงเรื่องนี้

ผมลุกขึ้นจากเตียง เปิดประตูห้องแล้วเดินไปยังห้องน้ำ.. ข้างๆแก้วใบใหญ่มีแปรงฟันสีเขียวถูกทาทับด้วยยาสีฟันคอลเกตวางเอาไว้.. คงเป็นคุณยายซินะ

วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของโรงเรียนมัธยมปลายของผม..ความตื่นเต้นผสมปนเปไปกับความกลัวที่ฝังอยู่ข้างในจิตใจ..โรงเรียนใหม่..เพื่อนใหม่

กลิ่นหอมจากต้มกระดูกหมูของคุณยายลอยตลบอบอวลไปทั่วบ้าน กลิ่นของมันหอมยั่วยวนน้ำย่อยในกระเพาะของผมเสียจริง

ก๊อก ก๊อก

“ คุณยายครับ..” เสียงทุ้มของหนุ่มข้างบ้านสะท้อนดังขึ้นมาจนถึงห้องน้ำบนบ้าน “ ผมมารับเพทายไปโรงเรียนพร้อมกันครับ ” หญิงชราผมสีขาวยิ้มต้อนรับชายหนุ่มอย่างเอ็นดู “ มาทานข้าวด้วยกันซิลูกมา.. ยายทำต้มกระดูกหมู.. ของโปรดไอ้ทายมัน ” ชายหนุ่มไม่ปฏิเสธใบหน้าที่อบอุ่นและยิ้มตอบกลับอย่างจริงใจ “ งั้นผมฝากท้องด้วยนะครับคุณยาย ”

“ คุณไพรทูรย์ มาแล้วเหรอ ” ผมวิ่งลงมาจากบันไดไม้ แล้วตะโกนเรียกชื่อของเขายาวจนสุดเสียง

“ ไง เพทาย วันนี้พร้อมไปโรงเรียนใหม่กันหรือยัง ” ชายหนุ่มตอบกลับมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสเท่าวัยรุ่นคนนึงจะสดใสได้

“ กะ..ก็..กะ..เกร็งเกร็งอยู่นิดหน่อยนะทูน ” ผมตอบเขาไปแบบติดอ่างและแน่นอนว่าผมไม่ได้สบตาของเขา

“ เพทายไม่ต้องกลัวนะ..ไปกับพี่ไม่ต้องกลัวอะไร ” เขาเอื้อมมือหนาขึ้นมาลูบหัวของผมอย่างเบามือและเขาก็พูดเสริมต่อว่า “ ดีจังเลยนะ..ไว้ผมยาวได้ด้วย ” เขารวบเอาผมยาวประบ่าของผมขึ้นมาถักเปียเอาไว้ทั้งสองข้าง..

บนแคร่ไม้ไผ่อันใหญ่มีกับข้าววางเรียงรายอยู่เต็มไปหมด หนึ่งในนั้นมีต้มกระดูกหมูของโปรดของเพทายวางเอาไว้ “ ดีนะที่โรงเรียนเขาอนุญาตให้ทายมันไว้ผมยาวได้ ดีจริงๆที่ผอ.โรงเรียนเขารู้จักสนิทสนมกันกับฉัน เขาเข้าใจเหตุผลและจัดการเรื่องนี้ให้ ลองมันไม่มียายแบบฉันดูซิ รองทรงก็คงไม่ได้ไว้.. ได้ไว้ทรงนักเรียนหัวเกรียนเป็นแน่.. มาๆลูกมานั่งบนโต๊ะนี่เร็ว ” หญิงชรากวักมือเรียกสองหนุ่มให้ขึ้นไปนั่งกินข้าวบนแคร่ใหญ่

“ ยาย..ทำไมวันนี้ถึงทำอาหารเยอะเลยล่ะ ” ผมเอียงหน้าไปทางอื่นและไม่สบตาคู่สนทนาเหมือนเคย “ ก็พ่อทูนมากินข้าวด้วย ทำเผื่อไว้ก็ไม่เสียหาย ไม่หมดก็เก็บไว้กินคาบอื่นก็ได้ ” ผมหยักคิ้วขึ้นแล้วกระพริบตาสองครั้ง “ จ้ายาย ”

ไพรทูรย์เริ่มตักอาหารเข้าปากและไม่ลืมที่จะตักชิ้นกระดูกหมูมาวางลงบนจานของเพทาย “ กินเยอะๆนะเพทาย ” เพทายยิ้มเป็นการขอบคุณและยังคงไม่สบตาเจ้าตัวอีกเหมือนเคย

“ วันนี้คุณยายจะไปตั้งโต๊ะขายขนมครกหน้าตลาดไหมครับ ” เขาถามขึ้นมา “ ถ้าคุณยายไปตั้งโต๊ะขายขนม ตอนเย็นผมจะแวะไปอุดหนุน ” เขาพูดจบแล้วส่งยิ้มหวานให้กับหญิงชรา

“ พ่อหนุ่มนี่ยิ้มสวยจริงจริง โตขึ้นมาต้องได้เป็นดาราดังแน่ๆเลย ทั้งหล่อและยิ้มสวยขนาดนี้ ถ้าไอ้เพทายมันเป็นผู้หญิง ยายอยากได้พ่อไพรทูรย์นี่แหละเป็นลูกเขย ” หญิงชราแซวหลานชายตรงหน้าและหัวเราะร่าอย่างชอบใจ

“ ถึงผมจะเป็นผู้ชายผมก็เขินเป็นนะครับยาย.. แต่ผมหล่อจริงใช่ไหม ก็พอรู้ตัว ” สองยายหลานหัวเราะคิกคักชอบใจกันใหญ่ “ ทายก็หน้าตาดีนะยาย โตขึ้นทายก็จะไปเป็นดาราเหมือนกัน ” บทสนทนากลางวงข้าวเงียบลงทันที ทั้งสองคนหันมามองหน้าเด็กหนุ่มแล้วห้องเราะออกมาอีกครั้ง

“ ไอ้ทายเอ้ย..เรื่องหน้าตายายไม่เกี่ยง แต่แกปกติให้ได้ก่อนยายขอแค่นี้ จะไปเป็นอะไรยายก็จะไม่ห้าม ”

เพทายถอนหายใจและก้มหน้าลงแต่ปิดหน้าเศร้าใจเอาไว้ไม่มิด..

“ ทายไม่ได้อยากเกิดมาไม่เต็มบาทสักหน่อยนะยาย ก็พ่อนั่นแหละที่พูดอยู่ได้ว่าทายเป็นเด็กเอ๋อ ”

หญิงชราได้ยินเช่นนั้นก็ใจหายกลัวหลานชายจะเครียดแล้วชักขึ้นมาเหมือนในอดีต “ โอ๋..ยายขอโทษนะลูก ทายเป็นอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ ยายพูดเล่นเท่านั้นเองลูก ” หญิงชราลุกจากแคร่ใหญ่เดินอ้อมมาหยุดตรงหน้าเด็กพิการแล้วโอบกอดเด็กคนนั้นเอาไว้แน่น..

ผมเข้าใจดีว่ายายไม่ได้ตั้งใจจะล้อเลียนผม และที่ยายพูดก็คือเรื่องจริง ไม่สมประกอบทำอะไรก็ยากทั้งนั้น..

“ ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับยาย ผมอายุตั้งสิบหกแล้ว ชินแล้วล่ะครับ ” หญิงชราผละตัวออกจากหลานชายแล้วยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาประครองแก้มทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มเอาไว้ “ ทาย.. ยายไม่เคยเชื่อแบบสนิทใจเลยนะว่าทายเป็นออทิสติก.. แค่ลักษณะคล้ายไม่ได้แปลว่าทายจะต้องเป็นแบบนั้นนะ ตอนทายยังเด็กทายเป็นเด็กปกติจะตาย ” หญิงชราพูดจบแล้วเคลื่อนตัวเข้าไปสวมกอดเด็กหนุ่มอีกครั้ง “ ไป..ไปเตรียมตัวไปโรงเรียนได้แล้ว เดี๋ยวสายนะ แล้วอย่าลืมเอาข้าวกล่องที่ยายทำไว้ให้ไปด้วยนะลูก ”

รถประจำทางสีเขียวเบอร์สิบสองกำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ศาลารอรถที่สองหนุ่มนั่งอยู่ ภาพตรงหน้าเป็นเด็กนักเรียนชายขี่มอเตอร์ไซค์รุ่น Honda Tena ผ่านไปไม่รู้กี่คัน เพทายสงสัยว่าไพรทูรย์ไม่อยากขับมอเตอร์ไซค์แบบนั้นไปโรงเรียนบ้างเหรอ..

“ ทูน.. ” หนุ่มหล่อถอดสายหูฟังข้างหนึ่งออกจากหูแล้วหันหน้ากลับมาหาเด็กหนุ่ม “ ทูน ไม่อยากขับมอเตอร์ไซค์เหมือนเด็กผู้ชายพวกนั้นเหรอ..” ไพรทูรย์ยิ้มบางๆส่งกลับไปให้เด็กหนุ่ม

“ ก็ถ้าพี่ขับมอไซค์ ใครจะนั่งรถประจำทางไปโรงเรียนกับเพทายล่ะ ถ้าหากเอาเพทายไปนั่งมอเตอร์ไซค์ด้วยได้ พี่ขับมอเตอร์ไซค์ไปโรงเรียนตั้งนานแล้ว ” ใบหน้าของเด็กหนุ่มสลดลงทันที

“ ทายขอโทษ ”

ชายหนุ่มมองใบหน้าเศร้าตรงหน้าแล้วยกมือแกร่งขึ้นมาลูกหัวของเด็กหนุ่มอีกครั้ง “ ไม่เป็นไรหรอกทาย.. ”

ปิ๊บ ปิ๊บ

“ นั่น..รถประจำทางมาถึงแล้ว เร็ว..ขึ้นรถกัน ” ชายหนุ่มผู้เป็นพี่เช็กสัมภาระต่างๆแล้วจูงมือน้องชายขึ้นไปบนรถ

เด็กนักเรียนในชุดนักเรียนสีขาวใหม่ เปร่งออร่าเป็นประกายออกมาทั่วโรงเรียน นักเรียนเป็นร้อยร้อยคน ใบหน้าแปลกใหม่ที่ไม่คุ้นเคย.. ทำเอาเพทายหวั่นใจอยู่หน่อยหน่อย.. ถ้าเพื่อนไม่ชอบจะทำยังไงดีนะ.. เพทายคิดอยู่ในห้อง

“ ทาย.. ทายไปยืนดูรายชื่อตรงบอร์ดทางซ้ายมือที่เขาติดเอาไว้ตรงนั้นนะ.. ไล่รายชื่อว่าชื่อขอทายอยู่ห้องไหนเลขที่อะไร แล้วกลับมาเจอกันที่ตรงนี้แล้วพี่จะพาไปส่งที่ห้อง ” ไพรทูรย์ชี้มือไปยังประกาศสีขาวที่ติดอยู่บนบอร์ดใหญ่ เขียนกำกับเอาไว้ว่ารายชื่อเด็กนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่สี่ “ ส่วนพี่จะไปดูห้องของตัวเอง ไม่แน่ใจเลยว่าจะได้อยู่ห้องร่วมกับเพื่อนเก่าอีกไหม.. ”

ณ โรงเรียนมัธยมแห่งนี้ ทุกเทอมสุดท้ายหลังจากสอบปลายภาคไปแล้ว เด็กนักเรียนทุกคนจะต้องถูกย้ายห้องไปเรื่อยๆตามคะแนนสอบและเกรดที่ออกมา.. เห็นแบบนี้ การแข่งขันสูงไม่ใช่ย่อย..

ไพรทูรย์โบกมือเป็นสัญญาณบอกว่าไปก่อนนะ.. จู่ๆความรู้สึกเหงาโหวงก็ก่อนตัวขึ้นมากลางใจของเด็กหนุ่ม

บนหน้ากระดาษสีขาวที่ทอดยาวไปเรื่อยๆ ชื่อของผมอยู่ตรงกลางของบอร์ดประกาศพอดี.. ผมถูกเลือกให้อยู่ห้องมอสี่ทับหก มีประชากรร่วมชั้นอยู่ราวๆสี่สิบคน.. ผมจะทำตัวยังไงดีนะ

“ เพทาย ” เสียงทุ้มคุ้นเคยจากด้านหลังทำให้เพทายรู้สึกอุ่นใจขึ้นมานิดนิด “ พี่ยังอยู่ห้องสองเหมือนเดิม แล้วเพื่อนๆก็อยู่ครบกันหมดเลยด้วย ” เพทายรู้สึกยินดีที่พี่ตัวเองได้อยู่กับเพื่อนกลุ่มเดิมแล้วไม่ได้แยกจากกันไปไหน

“ ดีใจด้วยนะทูน.. และทายได้อยู่ห้องหกล่ะ ” ไพรทูรย์ปรบมือฉลองให้เพทาย “ เด็กเก่งนะเนี่ยได้อยู่ห้องหก ยินดีด้วยนะที่สอบเข้ามาอยู่โรงเรียนเดียวกันกับพี่ได้ ” เพทายิ้มบางออกมา “ ทายแค่ฟลุ๊คหรอกน่า ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาลูบหูเด็กชายเป็นครั้งที่สามของวัน จนเพทายคิดว่าไพรทูรย์ลูบมันบ่อยเกินไปแล้ว “ ป่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่งห้องนะ ”

ห้องเรียนประจำชั้นมัธยมปีที่สี่อยู่บนตึกอาคารสองของโรงเรียน ตารางเรียนของทุกห้องถูกติดเอาไว้ที่หน้าห้องเรียนของแต่ละชั้น และทุกวิชาจะได้เปลี่ยนห้องเรียนไปเรื่อยๆ.. ไพรทูรย์เดินมาส่งเพทายถึงห้องเรียนและฝากอาจารย์ประจำชั้นช่วยดูแลเพทายด้วย

ภายในห้องเรียนมีนักเรียนแปลกหน้าแปลกตาเต็มไปหมด เพทายรู้สึกประหม่าเล็กน้อยที่ต้องทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่เหล่านี้

“ จุ๊ๆ.. นักเรียนทุกคนเงียบเสียงก่อน ครูมีเพื่อนคนสำคัญที่ต้องแนะนำให้พวกเธอรู้จัก ” อาจารย์สาวเดินมาจูงมือเพทายเข้าไปในห้องเรียนแล้วบอกให้เพทายแนะนำตัว เพทายหันหน้าเอียงข้างและเลี่ยงสบตากับทุกคน “ สวัสดีครับ.. ผมชื่อเพทาย ผมมีภาวะออทิสติกสเปกตรัม ฝากทุกคนช่วยเหลือผมด้วยนะครับ และ.. ” พูดยังไม่ทันจบประโยค เด็กนักเรียนชายคนหนึ่งในห้องก็ตะโกนตอบกลับมาว่า “ ทำไมเราต้องช่วยแกด้วยวะ ไอ้ตัวประหลาด ” เสียงโฮ่ของเพื่อนในห้องดังขึ้นพร้อมกันทันที.. สองขาต้วมเตี๋ยมเริ่มอ่อนแรง เพทายจะรับมือกับมันไหวไหมนะ..

Author's notification:

เพทายเขามีเบื้องหลังอะไรกันนะ.. :(

Previous Next
You can use your left and right arrow keys to move to last or next episode.
Leave a comment Comment

Waiting for the first comment……

Please to leave a comment.

Leave a comment
0/300
  • Add
  • Table of contents
  • Display options
  • Previous
  • Next

Navigate with selected cookies

Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.

If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.