บทที่ 17

ช่วงเวลาพลบค่ำ..

เด็กนักเรียนบางคนควรจะกลับมาถึงบ้านได้แล้ว

แต่ผมยังไม่เห็นวี่แววของน้องชายตัวเล็กของผมเลย..

ทั้งทั้งที่วันนี้เกิดเรื่องขึ้น เจ้าตัวต้องเจ็บตัว

และสมควรกลับมาที่บ้านได้แล้ว..

แต่ทำไมถึงยังไม่กลับมา..

เถลไถลเสียจริง..

หรืออยู่กับไอ้เพื่อนร่วมชั้นคนนั้นนะ..

คิ้วของผมขมวดแน่.. “ ไม่ชอบใจเลยจริงจริง ”

แต๊ก แต๊ก แต๊ก กรึม..

เสียงท่อไอเสียรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งดับลงหน้าบ้านของเพทาย

“ เจ้าตัวดีคงกลับมาบ้านแล้วซินะ.. ”

ผมรีบเปิดรั้วหน้าบ้านแล้ววิ่งออกมาต่อว่าน้องชายที่ชอบทำตัวเถลไถล..

แต่เมื่อผมเห็นภาพตรงหน้า.. เด็กชายบนใบหน้าเขียวช้ำทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก..

คงเจ็บมากเลยสินะเพทาย..

สองขาต้วมเตี๋ยวที่คุ้ยเคยก้าวลงจากรถมอเตอร์ไซค์คันสูง ขาข้างหนึ่งเป็นรอยแผลตกสะเก็ดยาวที่ไม่ปิดผ้าพันแผลเอาไว้แล้ว

ผมยังจำได้อยู่เลย.. วันที่น้องวิ่งหกล้มและทำให้ได้แผลที่ขามา

ต้นเหตุเป็นเพราะผม..

ผมเกลียดตัว……