บทที่ 13

นักเรียนชายและนักเรียนหญิงซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ออกมาจากโรงรถ 

ใบหน้ายิ้มแย้มและแก้มเปื้อนความสุขตรงหน้าทำให้ใจของผมสั่นไหวเหลือเกิน.. ไม่เคยรู้เลยว่าตนเองก็รู้สึกแบบนี้ได้ด้วยเหมือนกัน..จนกระทั่งมันเจ็บแปลบอยู่ข้างในทรวงอก.. 

ผมนั่งอยู่ยนเตียงไม้เก่าบนห้องนอน.. กำลังนั่งคิดว่าผู้ชายคนนั้นเขาก็แค่พี่ชายคนหนึ่ง..เราไม่เป็นอะไรกรอก 

และบางทีผมอาจต้องโตขึ้นได้แล้ว.. เพราะในอนาคตอาจไม่มีใครสามารถยืนอยู่ข้างกายผมได้ตลอดไป

วันหนึ่ง..ผมคงต้องใช้ชีวิด้วยตัวของตนเอง.. 

มันอาจถูกต้องแล้วที่ไพรทูรย์ทิ้งผมเอาไว้เพื่อไปใช้ชีวิตของตัวเอง 

จูนดูเป็นผู้หญิงน่ารัก ผิวขาว มองดูแล้วน่าจะอ้อนเก่ง.. ผู้ชายคงชอบแบบนั้นกันซินะ.. 

ต่างจากผมที่เป็นได้แค่ตัวภาระคอยให้พี่ชายดูแล..

แล้วผม..รู้สึกเศร้าไปทำไมกันนะ.. 

อาจเพราะความเคยชินที่เคยมีใครคนหนึ่งคอยอยู่ข้างข้าง..หรืออาจเป็นเพราะความผูกพันที่เคยมีหรืออาจเพราะ.. ความทรงจำของพ……