ตอนที่17.ตัดบัวอย่าเหลือใย

"น้ำขิงรบกวนพี่อรโทรบอกน้ำขิงหน่อยนะคะว่าเขาออกกันมาแล้ว"

"ได้จ๊ะ"

พี่อรแสนสวยรับคำแล้วก้มหน้าก้มตาทำงาน แม้ว่าฉันจะเสนอตัวช่วยก็ไม่ยอม ครั้งจะนั่งอยู่เฉยๆก็ฟุ้งซ่านเปล่าๆ

ที่ศาลาท่าน้ำของบริษัทจึงกลายเป็นสถานที่สิงสถิตของฉันในเวลาต่อมา

แม้แดดยามบ่ายจะร้อนระอุ แต่ฉันรู้สึกเพลิดเพลินกับบรรยากาศโดยรอบ ที่มีเรือด่วนเจ้าพระยาแล่นเรือผ่านไปผ่านมาลำแล้วลำเล่านับครั้งไม่ถ้วน

เมื่อมองลงในน้ำก็มีฝูงปลาแหวกว่าย อ้าปากรออาหารจากผู้ใจบุญ จำนวนปลาเริ่มเบียดเสียดกันมาเหมือนนัดกันไว้ หรือว่าจะมีตัวสื่อสารส่งสัญญาณเรียกเพื่อนฝูงมารอฉันหว่านอาหารให้แน่ๆ

"จะกินกันอีกแล้วเหรอ?"

ปลาก็เหมือนคนแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นเพื่อสิ่งที่ต้องการ ตัวไหนใหญ่กว่าก็จะได้อยู่ด้านบนมีโอกาสได้อาหารก่อนใคร

อนิจจัง สุขัง อนัตตา

"กินน้ำลูบท้องกันไปก่อนแล้วกันนะป้าขายอาหารเขากลับไปแล้ว"

ฉันตั้งใจปลอบประโลมเจ้าสิ่งมีชีวิตด้วยใจจริง

"พรุ่ง……