ท่านรองประธาน
"เก็บของแล้วตามผมมา" เขาหันมาสั่ง แล้วเดินกลับห้องโดยไม่หันมามองฉัน จนพี่อรขยับเข้ามาถามอย่างใคร่รู้
"น้ำขิงจะไปไหนเหรอ?"
"ไปทำงานกับท่านรองฯค่ะ"
ฉันทำสีหน้าบอกบุญไม่รับ บุ้ยใบ้ไปตามทางเดินนั้นที่ห้องอีกห้องที่เดินผ่านมาเมื่อเช้า
"ว้า! แย่จังต่อไปพี่คงเหงาเเย่เลย"
"คราวนี้ไม่มีคนช่วยงานพี่แล้ว" พี่อรทำสีหน้าเสียดาย ส่วนฉันเก็บของไปก็คุยไปอันที่จริงสมบัติฉันก็ไม่มีอะไรมาก แค่โน้ตบุ๊กหนึ่งตัวกับกระเป๋าสะพายใบเล็ก และอุปกรณ์สำนักงานอีกนิดหน่อยปากกาสองสามด้าม
"ตื๊ด...ตื๊ด...ตื๊ด" โทรศัพท์สายในดังขึ้น
พี่อรสบตากับฉันแล้วรับโทรศัพท์
"สวัสดีค่ะ"
"ค่ะ ค่ะ ได้ค่ะ" พี่อรวางสายแล้วหันหน้ามาทางฉัน
"เร็วเข้าน้ำขิง คุณธามเรียกแล้ว"
ฉัน...
ทีนี้สิ่งของทั้งหมดรวบมาไว้ในอ้อมแขนแล้วรีบเดินจ้ำอ้าวทันที ห้องท่านรองฯ อยู่ก่อนห้องท่านประธานหนึ่งห้องนับจากลิฟต์ทางเข้า
ฉันเดินย้อนขึ้นสิบก้าวก็ถึง แต่หน้าห้องกลับไม่มีโต๊ะตั้งไว้หน้าห้องสักตัว ซึ่งแปลว่าฉันต้องเข้าไปด้านในจึงเคาะประตูห้องแล้วผลักเข้าไป
"ขออนุญาตค่ะ" เสียงของฉันมักไปก่อนตัวเสมอ
"เชิญครับนี่โต๊ะของคุณ" เมื่อก้าวเข้าห้องทำงานของท่านรองฯ ด้านในมีโต๊ะสำนักงานใหม่เอี่ยมตั้งไว้หนึ่งตัว ซึ่งโต๊ะของฉันอยู่ทางขวามือเมื่อเปิดประตูเข้าด้านใน จัดโต๊ะเสร็จแล้วฉันเหลือบมองท่านรองฯที่สนใจกับเอกสารมากมายที่กองอยู่บนโต๊ะ
เขามองมาทางฉันพอดีทำให้เราสบตากันด้วยความบังเอิญ
"คุณน้ำขิง"
"ค๊ะ..." ฉันลุกจากเก้าอี้แล้วเดินตรงไปหาเขาทันที
เขายื่นแฟ้มที่เขาเปิดดูเมื่อสักครู่ทั้งหมดให้ฉัน
"คุณช่วยเอาไปอ่านแล้วสรุปให้ผมที"
"ผมขี้เกียจอ่าน"
"ได้ค่ะ " คิดว่าฉันโดนรับน้องแล้วล่ะ จึงรับแฟ้มทั้งหมดมาไว้ในอ้อมแขน แล้วหอบมาวางที่โต๊ะทำปากขมุบขมิบ
"จะแกล้งกันหรือไง"
จากนั้นฉันสุ่มหยิบแฟ้มอันที่หนึ่งเปิดอ่านทีละหน้าอย่างตั้งใจ ความรู้สึกเหมือนกับตอนเรียนเป๊ะ อ่านแล้วเลคเชอร์โน๊ตย่อให้พอเข้าใจ
ส่วนท่านรองฯนั้น เขาเอาแต่นั่งไถสมาร์ทโฟนสบายใจเฉิบ
"ชิ... ถือว่าเป็นเจ้านายนั่งสบายเลย" ฉันนั่งพึมพำอยู่คนเดียวหวังว่าเขาคงไม่รู้ว่าฉันนินทาหรอกนะ
ครืด...ครืด...
สมาร์ทโฟนของฉันขยันสั่นครืดคราดอีกแล้ว ฉันรีบปัดหน้าจอทันทีกลัวเขาจะว่า แอบชำเลืองมองเขานิดหนึ่งก็เห็นเขาเหลือบตามองมาเหมือนกัน
"ฮัลโหลเจ๊" ขอกระซิบนิดนึง
"คุยได้ไหม?" เจ๊ยังอุตส่าห์ถาม ฉันรีบป้องปากกระซิบกระซาบกลัวเขาได้ยิน
"ไม่ค่อยสะดวกค่ะคุยในไลน์ดีกว่าค่ะ"
"เคร..." เสียงอีเจ๊รับคำแล้ววางสายไป
โน้ตบุ๊กของฉันเชื่อมต่อไลน์ไว้เพื่อความสะดวกในการสื่อสาร และส่งไลน์ติดต่องานได้สะดวกรวดเร็ว จากนั้นไลน์เจ๊ท๊อฟฟี่ก็เด้งมาทันที
เจ๊ท๊อฟฟี่: พี่มีงานให้ช่วยหน่อยวันเสาร์บ่าย
น้ำขิง: งานอะไรคะ
เจ๊ท๊อฟฟี่: เดินแบบชุดว่ายน้ำ
น้ำขิง: โป๊หรือเปล่าคะ
เจ๊ท๊อฟฟี่: ไม่โป๊หรอกสไตล์สาวสปอร์ตี้
น้ำขิง: มีตัวอย่างชุดมาให้ดูไหมคะ
เจ๊ท๊อฟฟี่: เดี๋ยวพี่ส่งไปให้ดู ของน้ำขิงจะเป็นเซ็ทวันพีชสวยๆ น่ารักๆ
น้ำขิง: ขอดูก่อนนะคะว่าโอเคไหม
เจ๊ท๊อฟฟี่เป็นเอเจนซี่รายใหญ่ของวงการพริตตี้ผู้มีพระคุณกับฉัน
ที่ฉันเรียนจนใกล้จบได้ก็เพราะเจ๊แก จรรยาบรรณของเจ๊เขาค่อนข้างดีเสมอต้นเสมอปลาย จนฉันยกให้เป็นผู้จัดการส่วนตัวสกรีนงานทั้งหมดด้วยความไว้วางใจ
เจ๊ท๊อฟฟี่: ว่าไงยะโอเคไหม
น้ำขิง: โอเคค่ะ
ฉันดูตัวอย่างชุดแล้วไม่โป๊เกินไป คอนเซ็ปต์ของเซ็ทนี้เป็นชุดว่ายน้ำแนวสปอร์ต ดูแล้วเท่ซะมากกว่าเซ็กซี่ การรับงานแต่ละครั้งฉันบอกเจ๊แกเสมอว่า ฉันยังเป็นนักศึกษาอยู่เกรงใจทางมหาวิทยาลัยกลัวเสียชื่อเสียง
ฉันรับงานแบบนี้ในวันหยุดเสาร์และอาทิตย์ในช่วงกลางวันจนถึงบ่ายไม่เกินเย็นเพราะมีคิวไปเปิดแผ่นที่ผับดังย่านRCAในเวลาสองทุ่มร้านประจำ
ตอนบ่าย
ฉันต้องพรีเซนท์งานจากแฟ้มเมื่อเช้าที่อ่านได้ทั้งหมดสองแฟ้มต่อหน้าท่านรองฯ ฉันค้นพบว่าเขาเป็นคนให้เกียรติฉันพอสมควร ให้พรีเซนท์จนจบโดยไม่ขัดจังหวะกลางคัน
"พรืด..." ฉันพ่นลมหายใจออกมาจนหน้าม้าปลิว แล้วใช้มือจัดทรงให้เจ้าที่แบบลวกๆ
"โอเคผมให้คุณผ่าน"
"ผมมีงานเยอะคุณต้องเป็นผู้ช่วยที่ดี ใช้ไหวพริบที่เรียนมาทั้งหมด
"ทำงานให้ผมแบบมืออาชีพ"
แต่ฉันเป็นแค่นักศึกษาฝึกงานเองนะ (ฉันนิ่วหน้าทันที ฉันรู้เขาดูออก)
"ถึงแม้ว่าคุณจะยังไม่มีประสบการณ์"
"แต่คุณต้องศึกษาเอานะ" จู่ๆใบหน้าแก่ๆของท่านรองฯดูเอาจริงเอาจังขึ้นมา
"ค่ะ..."
"อ้ออีกอย่างนะ ทุกวันอังคารและวันศุกร์"
"เราต้องเข้าโรงงานที่นครปฐมด้วยกันนะ"
"เตรียมตัวให้พร้อมมาแต่เช้าหน่อย"
ฉันเห็นเขาจิกตาใส่ฉัน ตอนที่บอกว่าให้มาแต่เช้า ก็พอจะรู้ว่า้ขาคิเอะไร
วันศุกร์
"รอด้วยค่ะ รอด้วยค่ะ " ฉันกระหืดกระหอบอีกตามเคยวิ่งเข้าลิฟต์อีกแล้ว
"ขอบคุณค่ะ" ฉันขอบคุณพี่ชายคนนึงของแผนกบัญชี เป็นชายหนุ่มหน้าใสแม้แว่นจะหนาไปสักนิดซึ่งเขาก็ยิ้มรับอย่างใจดี
"ฮึ่ม! " เสียงกระแอมจากด้านในเป็นเสียงทุ้มนุ่มหูที่คุ้นเคย จึงหันไปมองเพื่อความแน่ใจเงยหน้ามองเขาจนคอเคล็ด คนอะไรสูงอย่างกับเปรต ฉันนึกในใจ
"สวัสดีค่ะท่านรองฯ" ฉันยิ้มทะเล้นบนใบหน้า เมื่ออยู่ด้วยกันหลายวันก็เริ่มคุ้นเคยกับหน้าดุๆของเขาเมื่อฉันยิ้มลักยิ้มก็ยิ้มด้วย
น่าร้าก...
ท่านรองฯ เห็นฉันมาเช้ากว่าทุกวันคงจะปลื้มใจ เขามองมาทางฉันตาเป็นประกายพยักหน้าหงึกหงัก
ในมือฉันถือกระเป๋าใบเล็กมาด้วยข้างในมีชุดทำงานดีเจและโน๊ตบุ๊ค โดยจงใจถือแอบไว้ข้างตัวกลัวเขาจะทัก เมื่อพนักงานคนอื่นทะยอยออกจากลิฟต์จนหมดเหลือแต่ฉันกับท่านรองฯฉันเลิ่กลั่กไม่ไหว เก็บอาการไม่อยู่ดูมีพิรุธมาก
"นั่นกระเป๋าอะไรของคุณ?" ว่าแล้วซื้อหวยไม่ถูกเลยน้ำขิงเอ๊ย ฉันอยากเอามือตบหน้าผากตัวเองหนึ่งฉาด
ตาดีชะมัดคนอะไร
"อ้อ คือกระ..." พอดีลิฟต์เปิดจังหวะนั้นพอดี ช่วยชีวิตไว้ได้อย่างหวุดหวิด รู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก
"เห้อ เกือบไปแล้ว"
ที่ชั้น5พี่อรมาแต่เช้าเช่นเคย ฉันเดินเลยไปทักพี่อรก่อนแบบว่าคิดถึงน่ะ
"สวัสดีค่ะพี่อร"
"สวัสดีจ้าน้ำขิง"
ฉันโบกไม้โบกมือทักทายสดใส แต่ต้องชะงักเมื่อมีสายตาคมหันมามองก่อนที่เขาจะเข้าห้องไป
"จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ"
"ผมรีบนะอย่ามัวเล่นอยู่" เสียงดุเสียงหนักแน่นอันเป็นซิกเนเจอร์ของท่านรองฯลอยลมมา
"ค่ะ " วันนี้เขาดุฉันแต่เช้าเลย แต่ฉันก็ไม่คิดจะเข็ด คิดเหรอว่าจะกลัว
ฉันนั่งรอเขาเซ็นตเอกสารบนโต๊ะเสร็จแล้ว จากนั้นฉันจึงโทรตามแผนกต่างๆมารับคืนไป จากนั้นสองขาของฉันก็เดินตามขายาวๆของเขาไปที่ลานจอดรถทันที กระโปรงนักศึกษาก็แคบเดินไม่ค่อยสะดวกรู้อย่างนี้ใส่กระโปรงพลีทมาดีกว่า แต่ดีที่ใส่รองเท้าผ้าใบมาฉันจึงใช้การวิ่งแทน ง่ายดี
ลานจอดรถผู้บริหารที่มีปอร์เช่สีขาวจอดอยู่ท่านรองฯผลุบหายเข้าไปในรถด้านคนขับ ฉันได้แต่ยืนเซ่อขยี้ตารัวๆ
นี่มันปอร์เช่ โอ๊ยวาสนาของยัยน้ำขิงจริงจริ๊ง (ฉันคิดในใจ) มองไปที่รถตาไม่กระพริบ ยืนอยู่อย่างนั้นไม่กล้าเปิดประตูเข้าไป
จนกระทั่งท่านรองฯลดกระจกลงทำสายตาดุใส่ฉัน
"ขึ้นรถสิคุณ เดี๋ยวสาย"
"ค่ะท่านรองฯ" ฉันจึงเปิดประตูแล้วหย่อนก้นลงไปก่อนจากนั้นยกเท้าทั้งคู่เข้าไป แล้วนั่งอย่างกับนางพญา (ฉันเคยเห็นใน TikTok) เมื่อคนดังขึ้นรถหรู
และแล้วฉันก็ปล่อยไก่จนได้ เมื่อคาดเบลล์ไม่ได้สักที เขาเห็นแล้วรู้สึกรำคาญใจ
"มาผมช่วย" เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้ดึงสายเบลล์อย่างรวดเร็ว
ตอนที่เขาโน้มตัวลงมาใกล้ ลมหายใจอันร้อนผ่าวของเขารดที่ต้นคอขาวของฉันจนตัวแข็งทื่อ ส่วนเขาสบายๆสีหน้าเรียบเฉย อบอุ่นก็เป็นด้วย เทคแคร์ก็เนียนตา
เขาทำอย่างกับพระเอกในซีรีส์เกาหลีที่ดูอยู่ทุกวัน
ละมุน มันฮีลใจบอกไม่ถูก ขอให้ลบภาพเก่าๆที่เขาดุใส่ฉันไปได้เลย
Waiting for the first comment……
Please log in to leave a comment.