ตอนที่1.สวมบทนักศึกษาฝึกงาน

สวมบทนักศึกษาฝึกงาน

"สายแล้ว สายแล้ว"

ฉันยกข้อมือซ้ายดูเวลาอีกครั้ง พอลงจากรถเมล์ได้ก็ใส่เกียร์หมาวิ่งแบบไม่คิดชีวิต

แฮ่ก! แฮ่ก!แฮ่ก! วิ่งหอบจนลิ้นห้อยแต่ใจสู้สุดชีวิตมองหาจุดหมายอยู่ที่ลิฟต์

"รอด้วยค่า รอด้วยค่า" ฉันใช้พลังเสียงเซอร์ราวด์รอบทิศทาง ทำให้ลิฟต์เปิดออกในทันที

รีบยื่นขาขาวๆเข้าไปในลิฟต์ โดยไม่ลืมขอบคุณผู้มีพระคุณในเช้านี้ ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นใคร ฉันจึงพนมมือไหว้รอบทิศทางทั่วทุกคนได้รับอานิสงส์ไปพร้อมกัน แล้วพ่นลมหายใจหอมสดชื่่นออกมาจนผมหน้ามาปลิวไสว

พรืด...

"ขอบคุณค่ะ..."

นิ้วเรียวกดปุ่มลูกศรขึ้นทันทีมองดูที่ตัวเลข 5 แสดงว่ามีคนขึ้นไปชั้นเดียวกัน คราวนี้ลิฟต์ปิดอีกครั้งทุกคนอยู่ในความสงบ มีสายตาหลายคู่แอบเหล่มองมาที่ฉันแล้วเลื่อนสายตาไปที่บัตรพื้นสีฟ้าตัวหนังสือสีดำที่คล้องคออยู่

นักศึกษาฝึกงาน ที่มีทั้งชื่อจริงและชื่อเล่นพร้อมรูปแบบเก๋ไก๋ของฉันแล้วอมยิ้มเอ็นดูในความน่ารัก

สร้างสีสันเล็กๆแหละ...

ฉันไม่รู้ว่ามะโนไปเองหรือเปล่า ว่าหลายคนแอบอิจฉาในความขาวใส ผิวขาวอมชมพูเห็นเลือดฝาดดูมีสุขภาพดี ที่ฉันได้มาจากว่านหางจรเข้ในกระถางหลังห้องที่ใส่ปุ๋ยรดน้ำเอาใจใส่อย่างกับลูกในอก บางวันก็เปิดเพลงให้ฟังด้วยจะได้งามๆโตเร็วๆ

ฉันขยับตัวหลบพวกพี่ๆเขาออกจากลิฟต์ จนถึงชั้นที่ 5 บนสุดเหลือเพียงฉันกับผู้ชายตัวโต ที่ยืนอยู่อีกฟากหนึ่งด้านซ้ายมือตัวฉันยืนติดกับแผงควบคุมแอบเหล่มองเขาดูจากเงาแล้วน่าจะหล่อ

เขาสวมสูทแต่งตัวเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้าได้กลิ่นน้ำหอมผู้ชายราคาแพงโชยเข้าจมูก ฉันแอบคิดในใจคิดว่าเขาคงไม่รู้ตัวที่โดนแอบมองแบบนี้

โดยไม่ทันเห็นยิ้มเย็นที่มุมปาก

เด็กสมัยนี้นี่มัน

ตึ๊ง!... ลิฟต์จอดที่ชั้น 5 ประตูเปิดออกอัตโนมัติ ฉันจึงหันหน้ามองไปทางเขา

"เชิญครับ..." เขาผายมือให้และกดปุ่มเปิดไว้ให้อีกอย่างสุภาพบุรุษ ฉันจึงพุ่งตัวออกมาทันทีกลัวลิฟต์ปิดจนกระโปรงพลีทแทบโบยบิน

เดี๋ยวเขาจะมาด่าฉันว่าเงอะงะ

@ ห้องกรรมการผู้จัดการ

ฉันเดินผ่านห้องรองประธานกรรมการ ที่ทุกวันปิดไฟมืดแต่วันนี้มาแปลกในห้องเปิดไฟสว่างไสว หันไปมองเพียงแว่บเดียวแล้วเดินเลยมาอย่างไม่ใส่ใจนัก

"สวัสดีค่ะพี่อร" ฉันยกมือไหว้พี่อรซึ่งเป็นเลขาเก่าแก่ของคุณธนัท กรรมการผู้จัดการใหญ่แล้วนั่งลงที่โต๊ะทำงานของตนเอง วางถุงน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ไว้ให้พี่อรหนึ่งชุดแล้วเดินเข้าห้องน้ำหวีผมใหม่ให้เรียบร้อยตบแป้งเพิ่มอีกนิดหยิบลิปกลอสที่ได้จากไลฟ์สดเมื่อวานทาบางๆ

"อืม ลิปกลอสเขาดีจริง" แก้มไม่ต้องปัดเพราะอมชมพูอยู่แล้ว ฉันหันซ้ายหันขวาสำรวจจนแน่ใจว่าดูดีจึงออกจากห้องน้ำกลับไปที่โต๊ะทำงานของตนเอง

หย่อนก้นลงไปนั่งยังไม่ถึงห้านาที

"น้ำขิง คุณธนัทเรียกจ๊ะ"

"ค่ะพี่อร" ฉันรีบลนลานลุกจากโต๊ะรีบเดินตรงเข้าในห้องทันที

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

ฉันเคาะประตูห้องตามมารยาท

"เชิญครับ"

"สวัสดีค่ะคุณธนัท" ฉันพนมมือไหว้แล้วนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับคุณธนัท

คุณธนัทเป็นผู้มีพระคุณที่เอ็นดูฉันมากที่สุดรองจากพ่อกับแม่

คุณธนัทคือผู้ที่ฉันช่วยจากอาการโรคหัวใจกำเริบ ในงานมอเตอร์โชว์เมื่อปีที่แล้ว (อาการท่านมากำเริบที่หน้าบูธพอดี)

คุณธนัททิ้งนามบัตรไว้ให้และได้ไลน์จากฉันไป วันนั้นฉันก็ยังงงๆอยู่ว่าให้ไลน์ไปได้ยังไง

"หนู มีอะไรให้อาช่วยก็บอกได้นะ" เสียงทุ้มอบอุ่นกอปรกับใบหน้าขอคนใจดีทำให้ฉันรู้สึกดีเหมือนมีพี่พึ่ง

ใครจะไปรู้...

จากนั้นคุณธนัทซึ่งรู้ว่าฉันต้องทำงานส่งตัวเองเรียนก็เรียกใช้ฉันตลอดจนขึ้นปีสี่ เมื่อถึงเวลาต้องหาที่ฝึกงานที่ให้ประสบการณ์ที่ดี จนฉันได้มาฝึกงานที่นี่ในฐานะนักศึกษาฝึกงานกับบริษัทผู้ผลิตเบียร์ชั้นนำของประเทศไทย ซึ่งรับนักศึกษาฝึกงานยากมากจนถึงมากที่สุด

คนดีพระย่อมคุ้มครอง...

หลังจากที่ฉันไปบนบานศาลเจ้าที่หน้าอพาร์ทเม้นท์ให้ได้ฝึกงานที่นี่ แต่เหตุการณ์มาพีคตอนแก้บนนี่สิ

ฉันล่ะอายเขาไปทั้งตึก

สไบเฉียงของฉันปลิวไสวท่ามกลางเสียงเพลงไทยเดิมดังก้องไปทั้งตึกโดยได้รับกำลังใจอย่างล้นหลาม ภาพของหญิงสาวสไบเฉียงจึงถูกบันทึกไว้ในเฟสบุ๊ค ของอพาร์ทเม้นท์เป็นที่เรียบร้อยนับจากนั้นสืบมา

"สวัสดีค่ะ คุณธนัท" ฉันนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับคุณธนัท

"คุณธนัทมีอะไรให้น้ำขิงรับใช้คะ"

"หนูน้ำขิงมาฝึกงานได้กี่วันแล้ว?"

ฉันนั่งนับนิ้วในใจ มองไปที่ปฏิทินตั้งโต๊ะ

"ได้ สิบวันแล้วค่ะ ประมาณสองอาทิตย์ค่ะ"

"น้ำขิงทำงานไม่ดีเหรอคะ" ฉันถามด้วยความสงสัยคิดอยู่ในใจว่า ซวยแล้ว คุณธนัทต้องเรียกมาตำหนิแน่เลยสีหน้าฉันย่ำแย่เต็มทน

"เปล่า..เปล่า.. " คุณธนัทคลี่ยิ้มออกมาสายตาอบอุ่นมากทำให้ฉันคิดถึงพ่อขึ้นมาในทันที

"ตาธามลูกชายอา"

"ค๊ะ! " ฉันกรอกตาไปมาอย่างไม่เข้าใจธามคือใครเพิ่งเคยได้ยินชื่อก็วันนี้

"ธามนิธิ ตำแหน่งรองกรรมการผู้จัดการ"

"เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของอา เขาจะเข้ามารับตำแหน่งรองกรรมการผู้จัดการในวันนี้"

"อาเรียกเขากลับมาจากโรงงานที่นครปฐม"

ฉันนั่งฟังอย่างตั้งใจพอดีกับประตูห้องถูกเคาะอีกครั้ง

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ฉันเหลียวไปมองตามเสียงเคาะนั้นอย่างตั้งใจ

"ผมธามครับ"

"เข้ามาได้..."

ประตูเปิดออกโดยเขาผู้ที่เจอกันในลิฟต์ ตอนนี้ถอดสูทออกแล้วหล่อระเบิดเท่อย่างกับนายแบบ

เขาสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าเนื้อดี น่าจะราคาแพงผูกเนคไทดูมีคลาสฉันประเมินด้วยสายตาของแม่ค้าออนไลน์ สายตาเขายังมองมาที่ฉันอีกด้วยแต่เพียงครู่เดียวเท่านั้นฉันกำลังจะยกมือไหว้ เขาก็มองเลยไปที่คุณธนัทซะงั้น ฉันเลยค้างกลางอากาศเอามือลงแทบไม่ทัน

"สวัสดีครับพ่อ" เขาพนมมือไหว้แล้วนั่งที่เก้าอี้อีกตัวใกล้ๆกัน

"ไง ตาธาม กลับมาเมื่อไหร่ไม่เห็นเข้าบ้านเลย"

ฉันผู้เป็นส่วนเกินพยายามที่จะไม่ฟังพ่อลูกเขาคุยกันทำทีมองไปทางอื่น เก็บมือไว้บนตักอย่างสุภาพ

"ผมออกจากโรงงานเมื่อวานตอนเย็น ถึงคอนโดประมาณสามทุ่มครับ"

เออ...คนรวยนี่ก็แปลกบ้านออกจะหลังใหญ่หลังโต แต่ชอบไปนอนคอนโดกันเนอะ

ขนาดไม่อยากฟังฉันก็จับใจความได้ทุกเม็ด

"เดินทางไกล ผมเพลียเลยไม่ได้เข้าไปหาพ่อครับ"

ฉันแอบเบ้ปากฟอร์มชัดๆก็เห็นอยู่สงสัยไปนอนกับเมียมากกว่า

ทรงนี้...

คุณธนัทระบายใบหน้าอ่อนโยนอีกครั้ง แล้วจึงเข้าเรื่อง

"นี่หนูน้ำขิง" ฮะ! ฉันหันขวับตามเสียงเมื่อถูกพาดพิง

"สวัสดีค่ะ" คราวนี้ฉันรีบพนมมือไหว้ทันที กลัวว่าเขาจะไม่มองอีกเป็นครั้งที่สอง

"เป็นนักศึกษาฝึกงานที่พ่อรับมา"

"ครับ..." ใบหน้าคมยกคิ้วขึ้นมองมาทางฉันอย่างสงสัย

"ให้หนูน้ำขิงไปช่วยงานนะ"

คราวนี้ท่านรองประธานมองมาทางฉันอีกครั้ง ที่นั่งเอ๋อทำสีหน้างง เขาชักสีหน้าไม่พอใจมองหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง

"ผมไม่เอานักศึกษาฝึกงาน"

"ผมต้องการผู้ช่วยมืออาชีพ" เสียงเขาที่ทุ้มนุ่มในตอนแรกช่างเสียดแทงเข้ากลางใจจนฉันแทบตกเก้าอี้

ใช่น่ะสิ ฉันเป็นแค่นักศึกษาฝึกงาน แล้วจะยังไง? ฉันอยากถลึงตาใส่ท่านรองนักแต่ไม่กล้าพอเกรงใจคุณธนัท

รู้สึกได้ว่าบรรยากาศอึดอัดพอสมควร

คุณธนัทผ่อนลมหายใจมือประสานกันบนโต๊ะ

"หนูน้ำขิงเขาเก่ง เนี่ยว่าที่เกียรตินิยมอันดับหนึ่งเชียวนะ"

"วันนี้เขายังเป็นแค่นักศึกษาฝึกงาน"

"ต่อไปเขาอาจจะเป็นที่ปรึกษาการลงทุน"

"ที่เราต้องแย่งตัวมาก็ได้" อุตส่าห์ยกแม่น้ำทั้งห้ามาก็แล้ว ท่านรองฯก็ไม่สนองตอบ ทำสีหน้าไม่พอใจใบหน้าหล่อยับยู่ยี่ต่อรองกับท่านประธานด้วยสายตา

คุณธนัทเหมือนจะรู้ว่าฉันอึดอัด จึงพยักหน้าให้ฉันออกจากห้องไปก่อน

ฉันจึงลากขาทั้งสองออกมาด้วยความหดหู่ แต่ก็แอบโกรธเขาอยู่บ้าง

"ชิ!..เป็นแค่นักศึกษาฝึกงาน"

"แล้วไง?" ฉันโกรธเขาที่ดูถูกความสามารถออกจากห้องมาอย่างพาลๆ แล้วนั่งแหมะที่เก้าอี้ ทำปากเบ้ ปัดผมหน้าม้าระบายอารมณ์ หยิบแฟ้มรายงานการประชุมออกมาแล้วพิมพ์อย่างคล่องแคล่วเร่งรีบกดนิ้วลงแป้นพิมพ์แทบพัง

ยังมีงานกองบนโต๊ะอีกมากฉันจึงตั้งสมาธิแล้วใส่ใจกับงานให้สมกับที่คุณธนัทอวย นั่งทำงานไปได้สักพักก็รู้สึกได้ว่ามีเงามืดเงาหนึ่งอยู่ด้านหลังและสายตาอีกคู่มองมา

หางตาฉันทำงานได้ดี

"เก็บของแล้วตามผมมา" เสียงดุ เสียงหนักแน่นจงใจพูดใส่ฉันแต่เพียงผู้เดียว

เอาแล้วไงชีวิตฉัน

ฉันภาวนาในใจนับจากนี้คงต้องพึ่งพาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั่วสากลโลก ช่วยหนูด้วยนะคะ

พลีสสสส...

สาธุ

"คุณน้ำขิง..."

เขาเรียกอีกแล้ว

"ค้าาาาาา..."

“จะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” บทเขาจะมาเอาฉันขึ้นมาก็ใจร้อนเป็นคนคลั่งรักไปได้