Chapter 07

Kabanata 7: Sa Ilalim ng Buwan

Pagkalabas nila sa hacienda, tahimik ang gabi—banayad ang hangin at maliwanag ang buwan sa kalangitan. Huminto ang isang itim na SUV sa tapat ng main entrance, at agad binuksan ni Liam ang pintuan sa likod para kina Kelsey at Sheena.

“Dito na kayo, ladies,” magiliw na sabi ni John, sabay kindat kay Sheena na napangiti naman.

“Salamat,” tugon ni Sheena habang sumakay, sinundan ni Kelsey na sandaling lumingon kay Liam bago pumasok.

Pagkasakay nilang lahat, pumasok na rin si Liam sa passenger seat habang si John ang nagmaneho. Saglit na katahimikan ang namayani sa loob ng sasakyan habang umaandar ito palabas ng hacienda.

“Ang ganda ng party,” bungad ni Sheena, basag sa katahimikan. “Parang fairy tale.”

“Lalo na nung sumayaw kayong dalawa,” sabay tingin ni John kay Sheena sa rearview mirror. “Mukhang enjoy ka.”

“Hmm… baka nga,” sagot ni Sheena na bahagyang namula.

Tahimik si Kelsey, pero hindi nakaligtas kay Liam ang mapungay nitong mga mata na tila may iniisip.

“Pagod ka na ba?” tanong ni Liam, pabulong.

“Kaunti lang,” sagot ni Kelsey. “Pero masaya naman ang gabi.”

Ngumiti si Liam at sumandaling nagbaling ng tingin sa labas ng bintana. Sa likod ng tahimik na gabi, may tensyon sa pagitan nila na hindi naman mabigat—kundi puno ng anticipation at mga salitang hindi pa mabigkas.

Habang nagpapatuloy ang biyahe, napatingin si Liam kay Kelsey na abalang pinagmamasdan ang tanawin sa labas. Kagat-labi si Liam, waring nag-iipon ng lakas ng loob.

“Uh, Kelsey,” sabay ngiti niya. “Pwede ko bang kunin ang number mo?”

Napalingon si Kelsey, bahagyang nagulat pero hindi tumanggi. “Sure,” sagot niya, sabay kuha ng cellphone. “Bigay mo na rin sa ’kin ‘yung sayo.”

Nagkatitigan silang dalawa habang ipinapasa ang kani-kanilang telepono. Saglit lang, pero may halong kilig ang palitan ng contact info.

“Saved,” sabi ni Liam, sabay tingin kay Kelsey.

“Saved din,” tugon ni Kelsey, may ngiting hindi maitago.

Sa likuran, tila hindi rin nagpahuli si John.

“Sheena,” tawag niya, “baka pwede rin akong humabol sa number mo?”

Napatingin si Sheena, kunwaring nagdadalawang-isip. “Hmm… depende.”

“Depende saan?” tanong ni John, kunot-noo.

“Depende kung may balak kang tawagan ako,” sabay tawa ni Sheena.

“Aba, plano ko nga tawagan bukas pa lang,” biro ni John.

“Eh di sige, kuha ka na ng phone mo,” sagot ni Sheena, bago nila palitan ang numero ng isa’t isa.

Tila naging mas magaan ang atmosphere sa loob ng sasakyan—parang hindi lang sila apat na magkaibigan, kundi apat na pusong unti-unting naglalapit.

Makalipas ang ilang minuto, huminto ang sasakyan sa harap ng isang simpleng ngunit maayos na bahay—bahay ni Kelsey. Maaliwalas ito kahit gabi na, may kaunting ilaw sa may terrace, at may katahimikang nagbibigay ng ginhawa.

“Dito na kami,” sabi ni Kelsey, sabay ngiti.

Bumaba sina Liam at John para pagbuksan ng pinto sina Kelsey at Sheena.

“Salamat sa hatid,” sabi ni Sheena, tumingin kay John.

“Anytime,” sagot ni John, sabay ngiti na may halong lambing.

Tumango si Liam kay Kelsey. “Ingat kayo. Text mo ko kung kailangan mo ng kahit ano.”

Ngumiti si Kelsey. “Salamat, Liam. Good night.”

“Good night,” sabay nila halos sambit.

Sabay na kumaway sina Sheena at Kelsey habang papasok sa gate ng bahay. Nang makapasok na ang dalawa, hindi mapigilang mapangiti sina Liam at John habang bumabalik sa loob ng sasakyan.

“Brod,” bulong ni John habang pinagmamasdan ang bahay, “parang mahaba-habang kuwento ang sisimulan natin dito, ah.”

Napatawa si Liam. “At nagsisimula pa lang tayo.”

---

Pagkapasok nila sa bahay, agad na hinubad ni Kelsey ang kanyang takong at napaupo sa sofa. Sumunod si Sheena at napahiga, hawak-hawak ang kanyang maliit na clutch bag.

“Grabe ‘yung gabing ‘yun, no?” ani Sheena habang nakangiti. “Parang pelikula.”

Tumawa si Kelsey, pero mahina lang. “Oo nga. Hindi ko inasahan na magiging ganito ka… memorable.”

Napatingin si Sheena kay Kelsey. “Si Liam, ha… kita ko kung paano ka tingnan buong gabi.”

“Tumigil ka nga,” sabay bato ni Kelsey ng throw pillow kay Sheena, pero halata sa mukha niya ang kilig.

“Alam mo, kung ako tatanungin, bagay kayo,” sabay kindat ni Sheena. “Eh si John? Ang bait pala. At ang gwapo, promise.”

Nagkatawanan ang dalawa.

“Sana nga… sana hindi lang ito dahil sa isang party,” bulong ni Kelsey habang nakatingin sa kisame.

Tahimik si Sheena saglit bago sumagot. “Kung totoo, mararamdaman mo ‘yan. Tiwala lang.”

Nagkasalubong ang tingin nilang dalawa. Walang kailangang sabihin pa. Sa gabing ‘yon, may nabuhay na pag-asa—at marahil, simula ng bagong kabanata sa kanilang mga puso.

---

Pagkababa nina Kelsey at Sheena sa harap ng bahay, minaneho na ni Liam ang sasakyan paalis. Tahimik sa loob ng kotse habang binabaybay ang daan pabalik ng hacienda.

“Grabe, bro,” bungad ni John, nakasandal at nakangiti. “Ang ganda ng gabi, ‘no?”

“Hindi ko nga inaasahan na magiging ganito ka-relax,” sagot ni Liam, hawak ang manibela pero bahagyang nakatingin sa kawalan. “Parang... ang daming pwedeng mangyari simula ngayon.”

Tumango si John. “Si Sheena, iba rin. Hindi lang maganda, matalino pa. And she can dance.”

Napangiti si Liam. “So, seryoso ka?”

“Kilala mo naman ako,” sagot ni John. “Kung hindi ko trip, hindi ko lalapitan. Pero siya? Gusto ko siyang makilala pa.”

Pagdating sa hacienda, bumaba agad si John at kinawayan si Liam. “Mauna na ako, bro. Goodnight.”

“Goodnight, bro,” tugon ni Liam.

Pagkapasok sa sariling silid, agad na nahiga si Liam sa kama, pero hindi agad nakatulog. Paulit-ulit sa isipan niya ang ngiti ni Kelsey, ang paraan ng pagkakatingin nila sa isa’t isa, at ang malumanay nitong boses.

Napangiti siya bago pumikit. “Kelsey,” mahinang banggit niya.

Sa kabilang banda naman, si John ay nakaupo pa rin sa gilid ng kama, hawak ang cellphone.

“Sheena,” bulong niya habang tinititigan ang pangalan nito sa contact list.

Pareho silang napangiti.

At sa katahimikan ng gabi, ang dalawang lalaking minsan ay abala sa trabaho at responsibilidad, ay unti-unting dinadala ng damdaming hindi nila inaasahang muling mararamdaman.

---

Kabanata 7: Mga Bagong Umaga

Maagang nagising si Kelsey kinabukasan, may liwanag nang sumisilip sa bintana ng kanyang silid. Katabi niya si Sheena, na himbing pa rin sa pagtulog. Tahimik ang buong bahay, tanging huni ng mga ibon ang maririnig mula sa labas.

Ilang saglit pa, nagmulat ng mata si Sheena at napabuntong-hininga.

“Good morning,” bati ni Kelsey.

“Good morning,” sagot ni Sheena sabay hilamos sa mukha gamit ang kumot. “Grabe, parang ayoko pang bumangon. Pero ang saya kagabi, ‘no?”

Kumunot ang noo ni Kelsey, pero may ngiti sa labi. “Oo. Hindi ko rin in-expect na magiging gano’n.”

“Si Liam,” tukso ni Sheena. “Akala ko nga hindi ka sasayaw, pero aba—kinilig din ang madam!”

Napailing si Kelsey. “Hindi ako kinilig.”

“Tingin mo lang ‘yan. Pero halatang-halata sa mukha mo kagabi. Tapos si John, aba, marunong din dumiskarte.”

Napangiti si Kelsey. “Bagay kayo, actually.”

Bago pa makasagot si Sheena, biglang tumunog ang cellphone ni Kelsey. Isang message tone—simple pero nakakagulat sa katahimikan ng umaga.

Napatingin si Kelsey sa screen.

[1 New Message: Liam Serrano]

Napatingin agad si Sheena. “Uy, sino ‘yan?”

Hindi sumagot agad si Kelsey. Binuksan niya ang message.

Liam:

Good morning. I hope you slept well. Just wanted to say… ang saya ko kagabi. Hope to see you sa office later. Ingat ka, Kelsey.

Napangiti si Kelsey, sabay tago ng phone.

“Oh my gosh,” sabay bulalas ni Sheena. “Good morning message agad? Kilig! Aminin mo na, girl.”

“Wala pa ‘yon. Friendly message lang ‘yan,” tugon ni Kelsey, pero hindi niya maitago ang ngiting abot-tenga.

“Friendly na may ‘hope to see you’ pa? Sige na nga.”

Tumayo si Sheena at nagsimulang mag-ayos. “Magkahiwalay man tayo ng opisina, pero sisiguraduhin kong updated ako sa love life mong nagsisimula.”

Natawa si Kelsey. “Love life agad?”

“Start pa lang ‘yan, Kelsey. At ako ang magiging number one cheerleader mo.”

Habang nag-aayos si Kelsey sa salamin, nagsisimula na ring bumangon si Sheena nang biglang tumunog ang cellphone nito—ringtone na kaagad nilang nakilala.

“Si John!” bulalas ni Sheena, napatingin kay Kelsey habang hawak ang phone.

“Sagutin mo na,” sabi ni Kelsey, na may pilyang ngiti sa labi.

Inangat ni Sheena ang call at sinagot. “Hello?”

Mula sa kabilang linya, masiglang tinig ni John ang narinig.

"Good morning, Sheena. Gising ka na pala. I was wondering kung nakauwi ka nang maayos kagabi."

Napangiti si Sheena, pero pinilit maging kalmado. “Yes, salamat sa hatid. At sa sayaw. Hindi ko rin inakala na mageenjoy ako.”

"Ako rin. Actually… I was hoping we could hang out again soon. Kahit coffee lang. Pwede ba ‘yon?"

Natigilan si Sheena, lumingon kay Kelsey na agad namang sumenyas ng “Go!” gamit ang kanyang kilay.

“Hmm… depende,” sagot ni Sheena, kunwari pa ay nag-iisip. “Kailan mo balak?”

"Bukas? After work? Casual lang."

“Okay. Game,” sagot ni Sheena, sabay kagat sa labi para pigilan ang ngiti.

"Nice. I'll text you the details later. Ingat kayo diyan."

“Thanks, John. Ingat ka rin.”

Pagkababa ng tawag, napahiga si Sheena sa kama habang hawak ang cellphone.

“Kelsey…” mahinang sambit niya. “Mukhang may something na talaga, ‘no?”

Napangiti si Kelsey. “Told you. Umpisa pa lang ‘yan.”

---

Pagdating sa tapat ng kumpanya ng mga Serrano, bumaba si Kelsey at huminga nang malalim bago pumasok.

“Good morning, Miss Kelsey,” bati ng receptionist.

Ngumiti siya. “Good morning.”

Sa elevator, habang paakyat sa executive floor, bahagya siyang napangiti. Ikaapat na araw na ni Liam sa opisina, pero parang hindi pa rin siya nasasanay sa presensya nito. Hindi dahil sa takot—kundi sa kakaibang epekto nito sa kanya.

Pagbukas ng elevator, bumungad agad sa kanya ang hallway ng opisina ni Liam. Huminga siya ng malalim at dahan-dahang lumakad papunta sa kanyang desk, handang harapin ang isa na namang araw na puno ng posibilidad.

---

Pagkaupong-pagkaupo pa lang ni Kelsey sa kanyang desk, bumukas ang elevator at lumabas si Liam—fresh-looking sa kanyang white polo at navy slacks, bitbit ang isang tumbler ng kape.

Halos magkasunod lang sila.

“Good morning,” bati ni Liam habang papalapit.

“Good morning, sir—este, Liam,” agad niyang bawi, sabay ngiti.

Napangiti si Liam. “Mukhang sabay tayong dumating.”

“Oo nga, halos magkaagawan pa sa elevator,” biro ni Kelsey.

Tumawa si Liam, bahagyang umiling. “Well, at least on time tayong dalawa.”

“Always,” sagot ni Kelsey.

Maya-maya, sumeryoso ang tono ni Liam.

“Kelsey, may urgent site meeting tayo bukas. Sa Bataan. Tatagal tayo roon ng apat na araw.

Ayos, mas realistic at cozy kung sa rest house ng engineer sila titira — mas may "probinsya" vibes, at mas madali rin para sa kwento na magtagpo-tagpo ang mga characters sa iisang lugar.

Narito ang updated na linya:

---

“Kelsey, may urgent site meeting tayo bukas. Sa Bataan. Tatagal tayo roon ng apat na araw.”

“Four days?” tanong ni Kelsey, bahagyang nagulat.

Tumango si Liam. “Oo. Isa itong major site, tapos nag-request si Engr. Alberto na kung pwede kami mismo ang bumisita. Doon na rin tayo titira sa rest house nila habang ginagawa ang inspections at meetings.”

“Rest house?” ulit ni Kelsey.

“Don’t worry,” ani Liam. “Malinis at kumpleto raw sa basic needs. At least hindi na natin kailangang bumiyahe araw-araw mula sa hotel. Practical na rin.”

Napangiti si Kelsey. “Sounds interesting. Sige, maghahanda ako mamaya.”

“7:00 a.m. tayo aalis bukas. Magpapahatid na lang ako ng sasakyan.”