บทที่ 6 ส่งไม่ถึงบ้าน NC20++

ท่าทางที่เหมือนรำคาญกันทำให้มาลีวัลย์ไม่รู้จะพูดอะไร พลันความคิดมากมายกหลั่งไหลเข้ามาในหัว

หรือว่าเจ้าป่าจะเบื่อเธอแล้ว

เธอรู้ดีเลยล่ะว่าชายหนุ่มเป็นพวกขี้เบื่อขี้รำคาญแค่ไหน และถ้าเกิดเป็นอย่างนั้นจริง ๆ มาลีวัลย์คงไม่มีโอกาสได้สมหวังกับคนที่แอบรักมาตลอดหลายสิบปีแน่

“รถติดมากเลยเนาะ พี่ป่าเบื่อไหม” เสียงหวานเอ่ยขึ้น พร้อมกับมือเล็กที่เอื้อมไปซุกซนอยู่แถวต้นขาแกร่ง

“จะทำอะไร”

“ทำให้พี่หายเบื่อ” และมาลีวัลย์ไม่พูดเปล่า เธอทำสิ่งที่คิดว่าเขาจะหายเบื่อด้วยการกรีดนิ้วไล่ตามความยาวของสิ่งที่นูนกางเกงออกมา

“ซี๊ด มาร์” เสียงแหบพร่าครางในลำคอเพราะแค่ลูบไล้ผ่านเนื้อผ้าลำเอ็นหนาก็คล้ายว่าจะพร้อมคำราม

“ให้มาร์ทำให้นะ” แม้จะถามแต่เป็นประโยคคำถาม แต่มาลีวัลย์ไม่ต้องการคำตอบหรอก เพราะสันกรามคมที่กัดแน่นอย่างนั้นมันเป็นคำตอบให้เธอแล้ว

เธอปลดซิบกางเกงเนื้อดีออกโดยมีเจ้าของร่างยกตัวให้ความช่วยเหลือ และแค่เห็นชั้นในสีเข้มที่แข็งขึ้นเป็นลำมาลีวัลย์ก็อดกลืนน้ำลายไม่ได้

“อ๊ะ”

“ไหนว่าทำให้ฉันหายเบื่อไง”

“อะ…อื้อ”

เพราะหญิงสาวมัวแต่ลีลาทั้งที่ยั่วยวนกันขนาดนั้น เจ้าป่าจึงผละมืออีกข้างจากพวงมาลัยมากดใบหน้าเล็กให้แนบใกล้ไปส่วนใหญ่โต และมันส่งผลให้กลิ่นความเป็นชายกลิ่นตีใส่ดวงหน้าหวานเข้าจัง ๆ

มือเรียวค่อย ๆ เอ่ยไปรั้งชั้นในสีเข้ม ก่อนที่ลำเอ็นใหญ่จะดีดออกมาจนชนเข้ากับข้างแก้มเธอ และร่างกายของเขาที่แสดงออกว่ามีอารมณ์กับเธอเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้มาลีวัลย์มีอารมณ์ตามไปด้วย

ก่อนที่เธอจะอ้าปากครอบครองลำรักเข้าไปด้านใน เข้าไปให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะรู้ว่าเจ้าป่าชอบแบบไหน

“ฮึ่ม” เสียงแหบพร่าที่ครางอื้ออึงในลำคอทำให้คนขี้ยั่วนึกได้ใจ ก่อนที่เธอจะปาดลิ้นไล่ตามเส้นเลือดปูนนูนจนของใหญ่ในปากกระตุกหงึก

สัญญาณไฟเปลี่ยนสีทำให้รถยนต์บนท้องถนนค่อย ๆ เคลื่อนตัว รวมถึงรถคันที่พวกเธอโดยสารอยู่ด้วย

การเคลื่อนไหวแม้จะเพียงเชื่องช้าแต่มันก็ทำให้มาลีวัลย์รู้สึกอับอายและอ่อนไหว เพราะเธอดันยั่วยวนเขาและทำเรื่องน่าไม่อายกลางท้องถนนที่รอบข้างมีผู้คนเต็มไปหมด

“ดูดอย่างนั้น อื้ม แรง ๆ” เสียงเข้มบอกกันขณะที่ดวงตายังจ้องมองไปตรงหน้า และมาลีวัลย์ก็ทำตามที่เขาบอกเป็นอย่างดี

ที่ผ่านเจ้าป่าก็ถูกมาลีวัลย์ปรนเปรอไม่รู้อีกครั้งต่ออีกครั้ง แต่เมื่ออยู่ในสภาพแวดล้อมแปลกใหม่เขาก็มีอารมณ์มากขึ้น จนตอนนี้เจ้าป่าแทบอยากจะแตกกระส่ำความอึดอัดแล้ว

อ่อก

“อึก”

มาลีวัลย์ช้อนตามองโครงหน้าคมที่บิดเบี้ยวเหยเกเพราะความเสียว ก่อนจะผงกศีรษะอ้าอมยกใหญ่

และตอนที่ไม่ได้ตั้งตัวเส้นผมที่มัดไว้ก็ถูกขยุ้มแล้วกดลงจนท่อนเนื้อใหญ่ไถลลึกไปถึงในลำคอ พร้อมกับของเหลวจำนวนมากที่ปลดปล่อยออกมา และเพราะศีรษะถูกจับยึดไว้มาลีวัลย์จึงจำเป็นต้องกลืนกินมันไปโดยปริยาย

และเมื่อปลดปล่อยจนหมดท่อดวงหน้าหวานก็ค่อย ๆ ถูกประคองขึ้นมา นัยน์ตาคมมองภาพตรงหน้าอย่างพอใจเพราะนอกจากริมฝีปากอิ่มที่ถูกรังแกจนบวมเจ่อแล้วที่มุมปากเธอยังมีน้ำบางส่วนของเขาเลอะเทอะอยู่ด้วย

“พี่ป่าที่นี่มัน-” ทั้งสองสบตากันอยู่นาน ก่อนที่เจ้าป่าจะหักเลี้ยวเข้าไปในซอย ๆ หนึ่ง

“ฉันขับรถต่อไปไม่ไหวแล้วมาร์”

“อ๊ะ”

ไม่ทันที่มาลีวัลย์จะได้คำอธิบายทั้งร่างก็ถูกยกให้ขึ้นมานั่งคร่อมบนตักแกร่ง พร้อมกับฝ่ามือเย็น ๆ จากแอร์บนรถจะลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเปลือยเปล่าของเธอ

“ฉิบ” มือหนาอีกข้างคว้านหาบางอย่างที่ลินชักหน้ารถ แต่เมื่อไม่พบเสียงเข้มก็สบถหงุดหงิด

ตั้งแต่มีมาลีวัลย์เขาก็ไม่ได้เอากับใคร จึงไม่ได้มีถุงยางอนามัยสำรองไว้ที่บนรถ

“ทำนะ มาร์ก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน นะพี่ป่า” เสียงหวานอ้อนวอนเพราะตอนนี้เธอก็มีอารมณ์จนหยุดตัวเองไว้แทบไม่ได้แล้วเหมือนกัน

เจ้าป่าไม่ตอบแต่ใบหน้าคมซบลงซอกคอขาวก่อนจะสูดดมกลิ่นหอมละมุนที่ราวกับมีดอกไม้อบอวลอยู่รอบตัว และมันคือสิ่งที่เขาหาไม่ได้จากที่ไหน อีกทั้งยังชวนให้เจ้าป่าคิดถึงมันอยู่ไม่น้อย

“พี่ป่า...” มาลีวัลย์ร้องเสียงสั่นเมื่อสองมือหนานวดเฟ้นไปทั่วร่างขาวจนเธอวาบหวามไปหมด

และไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ปากร้อนก็โน้มลงมาประกบอีกทั้งยังดูดดึงลิ้นเล็กจนมาลีวัลย์เสียววาบไปถึงกลางกาย

เจ้าป่าจูบเธออยู่นานก่อนจะผละออก แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าคมก็ไม่ถอยห่างเลยสักนิด

“ถอดสิ ถอดกางเกงในเปียก ๆ ของเธอออกแล้วกดตัวลงมา”

“อะ...อื้อ” ร่างเล็กสั่นระริกเมื่อลมหายใจร้อนเป่ารดไปทั่วใบหู มือเรียวเกี่ยวชั้นในตัวน้อยให้ไปคาอยู่ที่เข่าข้างเดียว ก่อนจะเปลี่ยนมาจับไหล่กว้างไว้แล้วค่อย ๆ กดตัวกลืนกินแก่นกายใหญ่

ใบหน้าหวานแหงนเชิด เม็ดเหงื่อไหลซึมทั่วกรอบหน้าทั้งที่อากาศในรถเย็นจัด ขณะที่ดวงตาฉ่ำปรือก็มองหน้าเขาอย่างเย้ายวน

สีหน้าที่มาลีวัลย์แสดงออกตอนนี้มันน่ารักเสียจนเจ้าป่าโน้มเข้าไปจุมพิตแก้มใสโดยไม่รู้ตัว และการกระทำอย่างนั้นมันทำให้สองร่างที่กำลังนัวเนียหยุดชะงัก

และคนที่อึ้งงันมากที่สุดก็คือมาลีวัลย์เพราะเธอไม่เคยได้รับสัมผัสอ่อนหวานแบบนี้เลยสักครั้ง และการหอมแก้มเพียงแค่ครั้งเดียวนี้ก็ทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นรัวมากกว่าครั้งไหน ๆ

“อ๊ะ”

ทว่าไม่ทันจะได้คิดอะไร เอ็นใหญ่สวนพรวดเข้ามาจนมาลีวัลย์ตัวเกร็ง

เจ้าป่าไม่รู้ว่าเมื่อครู่ตนทำอะไรลงไป และเขาไม่อยากให้เธอหวั่นไหวไปกับการกระทำไร้สติพวกนั้น อีกอย่างเจ้าป่าก็ไม่ต้องการหาคำตอบของการกระทำเมื่อสักครู่ด้วย

“ซี๊ด ผ่อนคลายหน่อย”

ช่องทางร้อนบีบรัดราวกับต้องการเอาคืนทำเอาเจ้าป่าปวดหนึบไปทั้งลำ

มาลีวัลย์ดิ้นพล่านเพราะรู้สึกแน่นขนัดไปทั่วช่องทาง แต่เจ้าป่าก็กดตัวเธอไว้ พร้อมกับจูบซับไปตามใบหู ลำคอ มาจนถึงเนินอกเนียน

เขาเท้าคางกับหน้าอกเธอก็จะช้อนมองใบหน้าของมาลีวัลย์ ใบหน้าสวยหวานที่เขาเห็นมาตั้งแต่เด็กที่นับวันก็ยิ่งสวยและมีเสน่ห์ จนบางครั้งเขาก็นึกหวง

หวงงั้นเหรอ

ไม่สิ เจ้าป่าไม่ควรรู้สึกอย่างนั้น

“อ๊า พี่ป่า ลึกไป !”

และเพราะต้องการกลบเกลื่อนความรู้สึกสับสนวุ่นวายมือใหญ่ก็จีบยึดเอวบางไว้แล้วกระแทกกายถี่ยิบ

สองมือเล็กจิกกระจกจนข้อนิ้วขึ้นสีซีด ร่างกายแดงเถือกขณะที่ขาเรียวก็อ้ากว้างจนทุกส่วนถูกเปิดเผยต่อสายตาคมกริบ และเมื่อถูกกระแทกเอามากเข้ามาลีวัลย์ก็คล้ายจะเสร็จสมเข้าไปทุกที และเจ้าป่าก็ไม่ต่างกัน

สะโพกหนาสวนกระแทกกระทั้นหนักหน่วงจนส่วนปลายชนเข้ากับจุดด้านในสุดทุกจังหวะ และในที่สุดมาลีวัลย์ก็ทนไม่ไห

“กรี๊ด อ๊า”

“แม่งเอ๊ย”

เช่นเดียวกับเจ้าป่าที่ปลดปล่อยออกมาติด ๆ กัน...

และเหมือนว่าวันนี้มาลีวัลย์จะไม่ได้กลับบ้านง่าย ๆ แล้ว