บทที่ 13 ไม่ยินยอม

“อ๊ะ”

“พี่ป่า !”

มาลีวัลย์ร้องเสียงหลง เมื่อทั้งร่างถูกอุ้มพาดบ่าอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว และไม่ใช่แค่มาลีวัลย์ที่ตกใจเพราะพิกุลก็อ้าปากเหวอไม่ต่างกัน

“ปล่อยนะ ปล่อย บอกให้ปล่อยไง” มาลีวัลย์โวยวายอย่างไม่ยินยอมอย่างถึงขีดสุด เพราะตอนนี้เธอไม่พร้อมจะเห็นหน้า พูดคุยหรือทำอะไรทั้งนั้นกับเจ้าป่า

และมาลีวัลย์ก็ไม่เข้าใจด้วยว่าทำไมชายหนุ่มถึงทำแบบนี้กับเธอ

เพียะ

แต่ชายหนุ่มไม่คิดสนใจท่าทางต่อต้าน เพราะแม้แผ่นหลังจะโดนทุบหลายต่อหลายอั่ก จนบางจังหวะยังรู้สึกจุกแต่เจ้าป่าก็ไม่คิดจะปล่อย เพราะไม่อย่างนั้นมาลีวัลย์คงหนีหน้ากันอย่างไม่ต้องสงสัย

มือหนาฟาดก้นกลมไม่เบานักเพื่อให้อีกคนหยุดดิ้นรนก่อนจะเดินออกไปโดยไม่สนสายตาใคร

“พี่ป่าปล่อยเพื่อนกุลก่อนเถอะ” เมื่อตั้งสติขึ้นมาได้พิกุลก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินไปขวางหน้าคนที่เคารพเสมือนพี่ชาย และพิกุลก็จะไม่ยอมให้เพื่อนรักกลับไปกับเจ้าป่าในตอนที่สภาวะอารมณ์ของอีกฝ่ายเป็นแบ……