บทนำ

“มะ...ไม่เอา”

“ทำไม” ตาคมหรี่มองท่าทางต่อต้านที่เกิดขึ้นอีกครั้ง และเมื่อถูกปฏิเสธหลายรอบเข้าเจ้าป่าก็นึกไม่พอใจ เพราะทุกครั้งมาลีวัลย์ก็ยินยอมให้เขาทำแต่โดยดี วันนี้ทำไมเจ้าตัวถึงได้เอาแต่ดื้อดึงและปฏิเสธเขา

“มาร์ไม่อยากทำแล้ว”

“ไม่อยากทำกับฉัน หรือเพราะอยากไปทำกับคนอื่นกันแน่”

“พี่ป่า...”

“แต่เสียใจด้วยนะเพราะวันนี้เธอถูกฉันเอาจนเยินไปหมดแล้ว”

“ค่ะ ถ้ามาร์เยินขนาดนี้พี่ก็ไปเอากับคนอื่นเถอะ” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาทั้งประชดประชันและตัดพ้อ ทั้งที่เมื่อสักครู่บทรักของเรามันดีมากแท้ ๆ แต่เมื่ออารมณ์ใคร่จางหายไปเจ้าป่าก็กลับมาเป็นคนเดิม

กลับมาเป็นคนใจร้ายที่เอาแต่ทำร้ายจิตใจเธออยู่เรื่อยไป

มาลีวัลย์ไม่น่าหลงดีใจไปกับการกระทำพวกนั้นเลย เจ้าป่าตัวจริงคือคนที่กำลังดูถูกเธออยู่ต่างหาก...

“เออ ! ไปแน่ คิดว่าฉันอยากเอาเธอนักหรือไง”

“ใช่ ถ้าไม่งั้นพี่จะตามมาร์มาถึงที่นี่ทำไม”

“หึ ที่ตามมาเพราะอยากรู้ว่าเพื่อนนอนของฉันมันแอบเอากับใครลับหลังหรือเปล่า”

“!!!”

“แต่ก็ดีที่ไม่มี เพราะเธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร”

“อื้อ มาร์รู้ แล้วพี่ก็ควรจะรู้เหมือนกันว่ามาร์ก็ไม่อยากใช้ของร่วมกับใคร แต่พี่ป่าคงทำให้มาร์ไม่ได้หรอกใช่ไหม เพราะคนมักมากแบบพี่มัน- โอ๊ย !”

“อย่าปากเก่งให้มาก” มือหนาที่เคยสัมผัสแก้มใสอย่างอ่อนโยนทว่าตอนนี้มันกลับบีบปลายคางเล็กจนมาลีวัลย์เจ็บร้าวไปหมด ก่อนที่บทรักจะเกิดขึ้นอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง...

ไม่ว่าเขาจะพูดจาทำร้ายจิตใจมากเท่าไรเธอก็ทนได้ และยินดีอดทนเพื่อรอวันที่เขายอมเปิดใจให้เธอเข้าไปด้านใน

แต่สิ่งที่ออกมาจากปากเจ้าป่าวันนี้ทำให้เธอรู้แล้วว่าเขาไม่แม้แต่จะเปิดใจหรือเห็นเธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่คู่ควรกับเขา

สำหรับเจ้าป่า มาลีวัลย์เป็นเพียงแค่คนที่ทำเรื่องบนเตียงและทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเรานั้นคือสิ่งที่อารมณ์พาไปหาใช่เพราะความรู้สึกจริง ๆ ของเขา

และมาลีวัลย์ก็ไม่อยากอดทนกับสิ่งที่ไม่มีวันเป็นไปได้แล้ว

พอกันที...