ตอนที่ 1 ดอกไม้ของอานิก (2)

เมื่อกลับเข้ามาในเรือนหลังเล็ก เป็นบ้านที่นายจ้างสร้างเป็นบ้านพักส่วนตัวให้ป้าของเธออาศัยอยู่มาเกือบยี่สิบปีแล้ว มาลินีรั้งกระเป๋าจากไหล่แล้ววางลงบนโต๊ะหน้าทีวี พร้อมกวาดตามองหาร่างอวบอั๋นในวัยห้าสิบปลาย ๆ ของผู้เป็นป้าซึ่งไม่ต่างอะไรกับแม่คนหนึ่ง เพราะท่านรับเธอมาเลี้ยงดูตั้งแต่ที่เธออายุเพียงสองขวบหลังจากที่พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุไปด้วย

พอไม่เห็นท่านอยู่ในห้องโถง ร่างเล็กจึงคลาไคลไปหาในห้องครัวซึ่งอยู่ทางขวามือของบ้าน เดินไปไม่กี่ก้าวมาลินีก็มายืนอยู่ที่หน้าประตูห้องครัวขนาดกะทัดรัดแต่ครบครันไปด้วยเครื่องครัว แล้วก็เห็นคนที่เธอกำลังมองหา ง่วนอยู่กับงานบางอย่างตรงเคาน์เตอร์ครัว

หญิงสาวรีบเข้าไปกอดร่างอวบในชุดคลุมยาวลายดอกไม้ซึ่งเป็นชุดที่เธอเห็นป้าใส่มาตั้งแต่เด็ก ก่อนแนบดวงหน้าเล็กกับแผ่นหลังที่หอมกรุ่นไปด้วยแป้งตรางู ป้าเคยบอกว่าสมัยเธอยังเด็กก็ทาแป้งตัวนี้ให้กับเธอเหมือนกัน แต่ตอนนี้เธอเปลี่ยนไปใช้ยี่ห้ออื่นแล้ว เพราะรู้สึกว่าแป้งรุ่นนี้น่าจะเหมาะกับวัยของป้ามากกว่า

“ป้าอบทำอะไรอยู่คะหอมจัง” ถามพลางซุกไซ้จมูกกับแผ่นหลังอวบ คล้ายลูกหมาออดอ้อนเจ้าของ ทำเอาคนที่ถูกโอบกอดจากด้านหลังขยับรอยยิ้มบาง

“ป้ากำลังลองทำขนมกลีบลำดวนรสอัญชันอยู่น่ะ อาทิตย์หน้าก็จะถึงวันเกิดของคุณนิกแล้ว เห็นว่ามีเพื่อนสนิทของคุณเขามาร่วมงานด้วยนี่ ป้าจะได้นำขนมสูตรใหม่นี้ไปเสิร์ฟในงานด้วยไง” อบรำไพวางถาดในมือลงแล้วหันมาทางสาวน้อยขี้ประจบประแจง

“ทำไมวันนี้เรากลับดึกจัง?” ถามหลังจากเงยหน้ามองนาฬิกาบนผนังห้อง ซึ่งขณะนี้บอกเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว

“มะลิมีงานกลุ่มค่ะป้า” บอกแล้วมือเล็กเอื้อมไปหยิบแอปเปิ้ลที่วางอยู่บนตะกร้าสาน เตรียมจะอ้าปากงับกิน แต่ถูกคนเป็นป้าตีเพี้ยะ! เบา ๆ ที่มือ จนเจ้าตัวรู้ว่าต้องทำยังไง

ร่างเล็กในชุดนักศึกษารีบขยับไปยืนหน้าซิงค์ล้างจาน ก่อนจะเปิดก๊อกน้ำแล้วล้างมือให้สะอาด อย่างที่ป้าเคยสอนว่า ‘ก่อนจะหยิบจับอะไรเข้าปากสักชิ้น ต้องล้างมือให้สะอาดก่อนทุกครั้ง’

“เรียบร้อยแล้วค่ะ” สองมือเล็กกางออก พลิกซ้ายขวา เพื่อยืนยันว่าเธอทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วเหมือนสมัยยังเด็ก ชวนให้คนเป็นป้าหัวเราะเบา ๆ “ดี คราวหลังอย่าลืมอีกล่ะ”

สาวน้อยที่พิงสะโพกกลมอิงแนบกับขอบเคาน์เตอร์พยักหน้าก่อนจะงับแอปเปิ้ลในมือคำใหญ่ ๆ เคี้ยวกร้วม ๆ จนเห็นแก้มป่อง ตาก็มองขนมที่วางอยู่ในถาดเพิ่งปั้นเสร็จ ลักษณะคล้ายดั่งดอกลำดวน มีกลีบดอกสามกลีบนำมาประสานติดกัน และมีเกสรวางไว้ตรงกลาง ทำให้ขนมแลดูงดงาม ยิ่งพอเพิ่มสีสันของขนมเป็นสีเดียวกับดอกอัญชันด้วยแล้ว ก็ยิ่งทำให้ขนมน่ากินเข้าไปอีกหลายเท่าตัวด้วยแววตาชื่นชมในฝีมือของแม่ครัวใหญ่

“ป้าอบเก่งจัง” เอ่ยชมแล้วก็ยิ้มแป้น

อบรำไพมองคนปากหวานที่กินผลไม้ ไม่มีความเป็นกุลสตรีแล้วส่ายหน้าไปมา หล่อนเคยบอกหลานสาวหลายครั้งแล้วว่า ก่อนจะกินผลไม้ให้ปอกให้เรียบร้อยก่อน แต่ดูเหมือนว่าคำพูดของหล่อนไม่เข้าไปอยู่ในหูของหลานสาววัยกำลังกินกำลังนอนคนนี้เอาเสียเลย ครั้นจะดุเธอเหมือนสมัยเด็ก ๆ ก็เบื่อจะบ่นละ จึงพูดเรื่องอื่นแทนที่ว่าจำเป็นไม่แพ้กัน

“คุณนิกน่ะมีบุญคุณกับพวกเรามากแค่ไหน มีอะไรที่ช่วยก็ช่วยพวกคุณ ๆ ทำงานอย่างเต็มที่ก็แล้วกัน” สิ้นประโยคลำเลิกบุญคุณแทนเจ้าของวันเกิดที่จะถึงนี้ มาลินีผงกหัวแรง ๆ เพราะประโยคนี้เธอได้ยินมาตั้งแต่เด็กจนฝังหัวไปแล้ว

“รู้แล้วป้า” พยักหน้าแล้วก็กัดกินผลไม้คำโต ๆ ต่อ เธอรู้ว่าครอบครัวของดนุนัยมีบุญคุณกับพวกเธอมากขนาดไหน ป้าเคยเล่าว่าตอนที่เธอเสียพ่อแม่ใหม่ ๆ ป้ากลับไปรับเธอที่ต่างจังหวัด แล้วพาเธอมาอยู่ด้วย ในตอนนั้นเธออายุเพียงแค่ขวบกว่าจะสองขวบเท่านั้นยังไม่รู้ความอะไร แต่พ่อแม่ของดนุนัยท่านก็ใจดีอนุญาตป้าอบพาเธอมาอยู่ที่นี่ ซึ่งพวกท่านก็คอยสนับสนุนเธอในทุก ๆ ด้าน ไม่เฉพาะให้ที่อยู่อาศัยเท่านั้น พวกท่านยังใจดีให้เธอได้เข้าเรียนโรงเรียนดี ๆ พอ ๆ กับลูกหลานของท่าน พอสิ้นท่านทั้งสองเมื่อสิบปีก่อนด้วยอุบัติเหตุเครื่องบินตกที่ไปเที่ยวต่างประเทศ ก็เป็นดนุนัยที่ออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดรับผิดชอบเธอและทำอย่างไม่ขาดตกบกพร่องเหมือนที่บิดามารดาเคยทำ

มาลินีมองคนทำหน้าจริงจังแล้วจึงขยับเข้าไปหาพร้อมแนบศีรษะกับต้นแขนกลมกลึงอย่างออดอ้อน “หนูจะรักและเทิดทูนคุณนิกยิ่งชีพค่ะป้า” เธอรู้ว่าดนุนัยสนับสนุนค่าใช้จ่ายทุกอย่างโดยไม่เสียดายทรัพย์สินส่วนนั้น บุญคุณนี้เธอไม่มีวันลืม แต่มันมากกว่าบุญคุณนั่นก็คือเธอหลงรักผู้มีพระคุณนี่สิ เธอต้องเก็บซ่อนความรู้สึกนี้ไม่ให้ใครรู้ แต่ก็ไม่อาจปกปิดผู้เป็นป้าที่เหมือนมีหูทิพย์ตาทิพย์รู้ไปถึงจิตใจของเธอแทบทุกเรื่องได้

“เทิดทูนน่ะได้ ส่วนรักน่ะก็ได้นะ แต่รักแบบผู้มีพระคุณต่อเราก็พอ อย่าคิดไปไกลเลย” อบรำไพยกมือลูบหัวทุยเบา ๆ อึดใจต่อมาคนถูกขัดใจผละหัวออก ตากลมโตจับจ้องคนเป็นป้า ก่อนจะทำหน้ามุ่ย “ก็มันรักไปแล้ว ป้าก็รู้นี่คะ เรื่องหัวใจมันห้ามกันได้ที่ไหน” ท้ายประโยคคนพูดทำปากขมุบขมิบ แถมท้ายด้วยการสัพยอกคนทำหน้าจริงจังบ้าง

“ป้าเองก็ยังเคยแอบรักคุณดนัยพ่อของคุณนิกเลย” พูดพลางรีบถอยออกห่างก่อนที่จะโดนหยิกแขน

“เอ็งนี่! พูดอะไรออกมาเดี๋ยวมีคนได้ยินหรอก” ฝ่ามือหยาบลอยขึ้นหมายจะตีแขนเธอ แต่มาลินีไม่ยอมโดนตีอยู่แล้ว หญิงสาววิ่งแจ้นออกไปก่อนพร้อมหันมาแลบลิ้นให้หญิงวัยกลางคนที่ทำหน้าขึงขัง จากนั้นตรงไปยังห้องนอนตัวเอง โดยไม่สนใจถ้อยคำดุของผู้เป็นป้าดังมาจากในห้องครัวอีก

*************

น้องมะลิชอบเเหย่ป้าอบเป็นเรื่องปกติค่ะ