ตอนที่ 6 ใช้หนี้

บนรถคนทั้งคู่ขึ้นมานั่งข้างกัน ธีรดนย์ขับรถไปยังตู้กดเงินของตัวอำเภอ จัดการกดเงินสดแล้วถือกลับมาที่รถ ยื่นให้อีกคนตามสัญญา

ดาหวันแววตาเป็นประกายรับมา เกิดมายังไม่เคยจับเงินมากขนาดนี้มาก่อน ไม่รู้จะมีโอกาสหาเงินแสนได้ไหม เพราะหลักร้อยหลักพันยังเหงื่อท่วมตัว

นั่งนับเงินสด แต่กลับมีไม่ถึงร้อยใบ หันไปหาคนขับรถ

"ทำไมมีแค่หกหมื่นจ๊ะ"

"ก็จะเอาไปใช้หนี้ไม่ใช่เหรอ" เขาได้ยินที่ไอ้เข้มมันบอกดาหวันว่าแม่เธอไปกู้เงินมันมาห้าหมื่นบาท รวมดอกร้อยละยี่สิบก็หกหมื่นพอดี เขาก็ต้องกดออกมาหกหมื่นสิถูกไหม

"อ้าว แต่เราตกลงกันไว้ที่หนึ่งแสนนี่จ๊ะ"

ปลัดหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปาก "ดูชำนาญนะเรื่องแบบนี้"

ประโยคของเขาทำเอาสาวน้อยหน้าบึ้งดึงตัวเองกลับมานั่งดีๆ ก็รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองเป็นคนแรกของเธอยังมากล่าวหากันอีก

"สรุปคุณปลัดจะให้แค่นี้ใช่ไหมจ๊ะ งั้นถ้าให้แค่นี้วันมะรืนดาหวันไม่ไปหาแล้วนะ"

"จะโกงฉันหรือไง"

"ก็คุณปลัดโกงดาหวันก่อน"

"เงินเยอะขนาดนั้นจะให้ฉันกดออกมาหมดเลยเหรอ ได้โดนดักปล้นพอดี เธอเอาไอ้นี่ไปใช้หนี้ก่อน ส่วนที่เหลือฉันจะทยอยให้"

ดาหวันมองอีกฝ่ายอย่างไม่ค่อยแน่ใจ เขาจะให้เธอตอนไหนกัน

"ทำไม คิดว่าฉันจะตุกติกเหรอ" ปลัดหนุ่มเลิกคิ้ว อยู่ดีๆ เขากลับอมยิ้มเมื่อได้มองท่าทางของดาหวัน เด็กอะไร เรื่องเงินๆ ทองๆ ไม่ได้เลย

"งั้นคุณปลัดสัญญาก่อนได้มั้ยล่ะจ๊ะว่าจะให้ดาหวันจนครบ" ไม่แค่นั้นยื่นนิ้วก้อยออกไปตรงหน้าเพื่อให้เขาเกี่ยวก้อยทำสัญญา

"ฉันโตแล้วนะ" ผลักมือเรียวกลับคืน ดาหวันทำเหมือนเขาเป็นเด็กไปได้

"ไม่ต้องเกี่ยวก้อยฉันก็ไม่ตุกติก เพราะฉันคงไม่ยอมจ่ายเงินหกหมื่นกับการกระแทกเธอครั้งเดียวหรอกนะ" สวยขนาดนี้ยังไม่คุ้มเลย มันต้องได้อีกหลายๆ ครั้งหลายๆ ท่า ยิ่งเขาเป็นคนแรกของดาหวัน จะเลียตั้งแต่หัวจรดเท้ายังไม่ต้องกังวล

"เดี๋ยวพาไปใช้หนี้"

"ดาหวันไปเองได้จ้ะ" บอกแล้วว่าไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเรา ถ้ามีใครเห็นเธอลงจากรถเขาได้สงสัยพอดี

"ฉัน จะ พา ไป" ปลัดหนุ่มสรุปเอาเอง เงินเป็นตับขนาดนี้ให้ถือไปคนเดียวได้ยังไง หากเกิดมีใครฉุดไปข่มขืนเผลอๆ มันได้ทั้งตัวทั้งเงินไปด้วย

ดาหวันจำต้องยอมเชื่อฟังเมื่อเขาดึงดันจะพาไปท่าเดียว

เรามาถึงแถวๆ หน้าบ้านผู้ใหญ่บ้านหมู่หนึ่ง ลักษณะเป็นบ้านสวน ตัวบ้านเป็นแบบไม้ยกสูง มีต้นไม้ล้อมรอบร่มรื่น กะด้วยสายตาคงมากถึงห้าไร่ รวยมั้ยไม่ต้องถาม อดีตไปทำงานต่างประเทศเป็นสิบๆ ปีมีเงินกลับมาซื้อที่หลายแปลง แถมลูกชายคนเก่งยังมาจ่ายเงินดอก โคตรรวย

"คุณปลัดกลับเลยก็ได้นะจ๊ะ" รถหยุดลงหันไปบอกคนที่พามา

"ฉันจะรอนี่ หากเกิดไอ้เข้มมันไม่ยอมแล้วฉุดเข้าบ้านไปใครจะช่วยได้ทัน" มันกล้าไปทำพฤติกรรมแบบนั้นในบ้านเพื่อนเขาถือว่ามันอุกอาจมากแล้ว

ดีแค่ไหนที่พวกเขาไม่แจ้งตำรวจมาจับมัน นี่เห็นแก่หน้าพ่อกับแม่มันหรอกนะ พวกท่านเป็นคนดีมาก ชอบช่วยเหลือสังคม แต่ลูกชายชั่วสุดๆ นี่ยังคิดว่าไปเก็บมันมาเลี้ยงหรือไงนิสัยถึงไม่เหมือนพ่อกับแม่บ้าง

"จ้ะ"

"ไม่ต้องเข้าบ้านมันนะ เรียกมันออกมาคุยด้านนอก" บอกคนที่กำลังจะลงจากรถเพื่อจะได้อยู่ในสายตาของเขาทั้งหมด เขาไม่ใช่คนชอบชกต่อย แต่หากมีใครมาทำคนของเขา เขาก็ไม่ลังเลที่จะไปเอาคืนเช่นกัน

ดาหวันพยักหน้าอีกครั้งแล้วลงจากรถ พอเดินไปถึงหน้าบ้านก็ได้ยินเสียงหมาเห่ามาแต่ไกล มองหมาสีดำสีขาวตัวใหญ่กว่าห้าตัววิ่งมาทางประตูเห่าคนแปลกหน้า ทว่าทุกตัวไม่สามารถออกมานอกรั้วได้

'รัก' หนึ่งในลูกน้องของเข้ม ย้อมผมสีแดงสด เดินออกมาดูว่ามีใครมา ขมวดคิ้วเมื่อเจอว่าเป็นดาหวัน

"อีดาหวัน! มึงมาทำไม" ชี้หน้าถาม นึกโกรธแทนลูกพี่ที่โดนตัดหน้า เมื่อวานปฏิเสธแต่วันนี้กล้ามาหยามถึงหน้าบ้านเลย

"เอ่อ..ฉันเอาเงินมาใช้หนี้พี่เข้มแทนแม่น่ะจ้ะพี่รัก" อายุมากกว่าเธอหน่อยเดียว อีกฝ่ายมาอาศัยบ้านพี่เข้มนานแล้ว อยู่กินที่นี่ ทำงานให้ที่นี่ อย่างเช่นไปเก็บเงินดอกช่วยพี่เข้ม เป็นมือเป็นตีนให้พ่อแม่ผู้ใหญ่

"ใช้หนี้แทนแม่มึง?"

"ใช่จ้ะ พี่รักบอกพี่เข้มให้ออกมารับทีสิจ๊ะ" ค่ำแล้วเธออยากกลับบ้าน ห่วงแม่เพราะอีกฝ่ายอยู่คนเดียว เธอต้องแวะตลาดอีกเพราะวันนี้ไม่มีกับข้าว

ลูกน้องของเข้มเดินกลับแล้วไปสะกิดเรียกลูกพี่ที่กำลังนอนฟังเพลงเศร้าอยู่บนเปล

"พี่ๆ อีดาหวันมาหาจ้ะ"

ทันทีที่ได้ยินชื่อของดาหวันเข้มแทบกระโดดลงจากเปลนอน วิ่งสี่คูณร้อยเมตรออกมาที่หน้าบ้าน ดีใจเมื่อพบเป็นคนที่ตัวเองหมายตา แถมดาหวันยังมาหาเขาถึงบ้านเสียเอง

"ดาหวันจ๋าาาา เอ็งจะยอมให้พี่แล้วใช่ไหม พี่มาคิดๆ ดูแล้ว ถ้าเอ็งยอมเป็นเมียพี่ พี่จะยกย่องเชิดหน้าชูตาแค่เอ็งคนเดียว"

เพราะทั้งหมู่บ้านนอกจากคุณนายน้ำหนึ่งเมียลูกชายเถ้าแก่ร้านค้าวัสดุก่อสร้างที่สวยสะดุดตา ก็เห็นจะมีอีดาหวันที่โตขึ้นมาก็สวยไม่แพ้กัน เขาคงไม่มีทางตกหลุมรักใครได้อีกแล้วล่ะ

"ไม่จ้ะพี่เข้ม ดาหวันเอาเงินมาคืน"

ก่อนจะควักเงินออกจากกระเป๋ากางเกงออกมายื่นให้อีกฝ่าย เข้มรับมาคลี่ดู เป็นเงินสดตับหนึ่ง กะด้วยสายตาตามประสาคนที่มีเงินผ่านมืออยู่ตลอดเวลาราวๆ ครึ่งแสน

"นี่เอ็งไปหาเงินมากมายแบบนี้มาจากที่ไหนดาหวัน" เข้มถามอย่างไม่เชื่อสายตา ชุมชนเล็กๆ ชาวบ้านก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรมาก เงินหลายหมึ่นกับเด็กตัวเล็กๆ แบบนี้เขาว่าไกลกัน

"หามาจากไหนไม่สำคัญหรอกจ้ะ ดาหวันใช้หนี้ให้แม่หมดแล้วขอตัวนะจ๊ะ"

"เดี๋ยว!"

".." เท้าเรียวหยุดชะงักเมื่อคนด้านหลังเรียก อีกฝ่ายเดินออกมาจากในเขตของบ้านมายืนอยู่ด้านหน้าเธอ

ไล่ต้อนจนแผ่นหลังเนียนติดกับรั้ว สำรวจใบหน้าสวยไล่ลงมาที่คอ รั้งคอเสื้อของอีกคนลงอย่างแรงเมื่อเห็นรอยอะไรบางอย่าง เข้มขบกรามแน่น ไฟในตาลุกโชน

"มึงไปนอนกับหมาที่ไหนมา!" เข้มกระชากเสียงใส่ เพราะเขาไม่เชื่อไงว่าไอ้ธนาจะลงทุนแต่งงานกับอีดาหวันจริงๆ มันแค่เล่นละครตบตา เขาจึงกลับมาวางแผนใหม่ว่าจะตบแต่งอีดาหวันเป็นเมียให้เรียบร้อย แต่ใครจะไปรู้ว่าวันเดียว อีดาหวันถูกใครเอามาแล้ว ใครที่มาขยี้หัวใจกูขนาดนี้!

เขาเฝ้ามองอีดาหวันจนอีกฝ่ายเรียนจบมอปลาย ถึงเวลาเขาสักที จะมีใครชิ่งมาตัดหน้าเขาแบบนี้ไม่ได้ เขาไม่ยอม!

"มะ..ไม่ได้ไปนอนกับใครจ้ะ แล้วพี่ก็ไม่มีสิทธิ์มาถามดาหวันแบบนี้ด้วย ดาหวันใช้หนี้ให้แม่หมดแล้ว ต่อไปพี่อย่ามายุ่งกับพวกเราอีก"

ดาหวันผลักอกอีกฝ่ายเต็มแรง รีบวิ่งไปขึ้นรถที่ยังคงติดเครื่องรอ และการกระทำทั้งหมดตกอยู่ในสายตาของเจ้านายลูกน้องทั้งสามคน

"อีดาหวันมันขึ้นรถใคร!" เข้มถามรักกับยมเสียงเข้ม รู้ว่าในรถคันนั้นมีผู้ชาย แต่ผู้ชายเขาไม่รู้เป็นใคร ฟิล์มรถมันมืดมาก เห็นแค่รูปร่างสูงโปร่ง

"ก็รถของไอ้ปลัดไงพี่ ไอ้ปลัดเพื่อนไอ้ธนาน่ะ" ยมคนหัวเขียวเพราะย้อมผมสีเขียวสดเป็นคนเอ่ย ถ้าดูจากทะเบียนรถคุ้นตาพวกเขาคิดว่าอย่างนั้น

ประโยคของลูกน้องทำเอาเข้มแปลกใจ ไม่ใช่ไอ้ธนา? แต่เป็นไอ้ปลัด

หรือ..อีดาหวันจะมีซัมติงกับไอ้ปลัด แล้วไอ้ธนาล่ะ? ตัวหลอก

แต่บอกเลยเป็นใครกูก็ไม่ชอบ พวกมันอย่าหวังจะได้อีดาหวันไป!