ตอนที่ 3 ยังอยากช่วยอยู่มั้ยจ๊ะ

ธนาพาดาหวันไปขึ้นรถ กระบะสี่ประตูคันสีดำของธีรดนย์ที่ทั้งคู่นั่งมาด้วยกัน

คนตัวเล็กยังคงน้ำตาไหลไม่หยุด และเหมือนว่ามันจะมากขึ้น เมื่อธนารั้งดาหวันเข้ามาซบที่อก

"ดาหวันเพิ่งทำงานใช้หนี้แม่ผู้ใหญ่ไปเดือนเดียวเอง หนี้เดิมยังไม่หมด แม่ก็ไปยืมใหม่กับพี่เข้มมาอีกแล้ว"

"ไม่ต้องกลัว ดาหวันไม่ได้เป็นคนไปยืมสักหน่อย ไม่จำเป็นต้องใช้หนี้มัน" ธนาลูบปลอบคนตัวเล็ก เข้มก็ขู่ไปงั้น เพราะหนี้นอกระบบดอกสูงลิ่วซึ่งเจ้าตัวรู้ดีอยู่แก่ใจว่ามันผิดกฎหมาย ไม่งั้นเข้มก็ไปฟ้องคนที่หนีหายไม่จ่ายแล้วสิ ใช่ทุกคนจะยอมเข้มที่ไหน

"แล้วหากแม่หาเงินมาใช้หนี้พี่เข้มไม่ได้ล่ะจ๊ะ" เธอจะทำยังไงดี

"พี่ไม่ยอมให้ดาหวันเป็นอะไรหรอกนะ"

".." หญิงสาวมองสบตากับอีกฝ่ายอย่างขอความเห็น

"ที่พี่บอกไอ้เข้มไปว่าพี่จะแต่งงานกับดาหวันพี่พูดจริง มีทางเดียวที่จะทำให้ไอ้เข้มมันล้มเลิกความคิดนี้กับดาหวันคือดาหวันต้องมาเป็นเมียพี่"

เอี๊ยดดดดด!!!

สองคนข้างหลังแทบกระเด็นไปข้างหน้าเมื่อรถเบรกกะทันหัน ก่อนธนาจะถามถึงสาเหตุ

"อะไรดนย์!"

"มอไซต์ตัดหน้า" ธีรดนย์ตอบเสียงเรียบ มองตามหลังรถคันนั้นอย่างเคืองๆ ขับรถไม่รู้จักมองกระจกหลังเดี๋ยวก็ได้ลงไปนอนประดับถนนคอนกรีตหรอก!

ธนาพยักพเยิดหน้า ก่อนจะหันกลับมาหาคนที่ยังไม่ได้ให้คำตอบตัวเอง

"พี่ดูแลเราได้นะดาหวัน"

"แต่เราไม่ได้รักกันนะจ๊ะ" เรื่องแต่งงานคือเรื่องใหญ่ สำคัญที่สุดคนสองคนต้องรักกัน

"ดาหวันตรงสเปกพี่ทุกอย่าง สวย มีเสน่ห์มาก ขยันทำงาน พี่เชื่อว่าสักวันพี่จะรักดาหวันได้หมดหัวใจแน่นอน"

ดาหวันมีใบหน้าสลดลง เพราะความสงสารทำให้อาจารย์ธนาตัดสินใจทำแบบนี้กับเธอเหรอ แล้วเธอจะกล้าเอาปัญหาไว้บนบ่าเขาได้ยังไง

ยิ่งเขาดีด้วยเรายิ่งต้องเกรงใจ

"เอาไปคิดดูก่อนก็ได้ แค่พี่คิดว่าวิธีนี้มันดี ไอ้เข้มจะไม่กล้ายุ่งกับคนมีเจ้าของแล้ว"

@บ้านดาหวัน

ทันทีที่ก้าวเท้าขึ้นไปบนบ้าน ก็มีอะไรบางอย่างปะทะลงที่ซีกแก้มด้านซ้ายของดาหวัน หญิงสาวทั้งเจ็บทั้งตกใจ มันซ้ำรอยเดิมที่พี่เข้มทำ

"มึงมาแล้วเหรออีตัวดี เพราะมึงถึงทำให้ไอ้เข้มมันมาทำลายข้าวของแบบนี้!"

ดาหวันยังไม่ทันได้ถามแม่ว่าตบเธอทำไม ทว่าคำบอกจากอีกฝ่ายทำให้เธอรู้ถึงสาเหตุ เธอสำรวจบ้านตัวเอง ข้าวของดูเกลื่อนกลาด เสื้อผ้าถูกดึงออกมากระจายบนพื้นบ้าน

เงยหน้าขึ้นมองแม่ แก้มซ้ายขวาขึ้นรอยมือ ไม่แค่นั้นมุมปากยังมีเลือดซิบซึ่งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าน่าจะเป็นฝีมือพี่เข้มเช่นกัน

"แม่จะบอกว่าเพราะดาหวันไม่ยอมเป็นเมียพี่เข้ม พี่เข้มเลยมาทำแม่ มาลงกับข้าวของแบบนี้ใช่ไหมจ๊ะ"

"ก็ใช่น่ะสิ! มึงมันไม่มีสมองอีดาหวัน ถ้ามึงยอมเป็นเมียไอ้เข้มมัน เผลอๆ มันให้เงินมึงใช้อีกด้วยซ้ำ"

"แม่มองเรื่องเอาลูกสาวไปใช้หนี้เป็นเรื่องปกติได้ยังไง แม่ยังรักลูกตัวเองอยู่มั้ยจ๊ะ" ดาหวันถามติดเสียงสะอื้น แม่เธอตอบได้ไม่สะทกสะท้านกับความผิดที่ตัวเองทำ

"เพราะกูเป็นแม่มึงไงกูเลยหวังดีกับมึงอีดาหวัน! มึงสวยกว่าทุกคนที่ไอ้เข้มมันเคยได้อีก เผลอๆ มันยกมึงเป็นเมียออกหน้าออกตา"

"แต่ดาหวันไม่อยากเป็นเมียพี่เข้มนี่จ๊ะ"

"งั้นมึงก็ไปหาเงินมาใช้หนี้มันสิ มึงมีปัญญามั้ยฮะ!"

"แต่แม่เป็นคนไปเอาเงินพี่เข้มมานะจ๊ะ ทำไมดาหวันต้องหามาใช้หนี้ให้แม่ด้วย"

"อีนี่ มึงคิดว่าค่าน้ำค่าไฟในบ้านเขาให้มึงใช้ฟรีเหรอฮะ!"

"แต่บ้านเราไม่เคยจ่ายค่าพวกนั้นเกินเดือนละสามร้อยบาทเลยนะแม่ แม่เอาไปเข้าบ่อนใช่มั้ยบอกดาหวันมา"

"อีดาหวัน! กูเป็นแม่มึงนะ มึงไม่มีสิทธิ์มาถามกูแบบนี้!"

คนตัวเล็กน้ำตาร่วงเผาะ มองแม่อย่างเหลืออด คำก็เป็นแม่ สองคำก็เป็นแม่ คนเป็นแม่มีสิทธิ์ทำทุกอย่างได้ตามอำเภอใจเลยหรือไง

"อย่าทำให้มันเป็นเรื่องยาก ถ้ามึงยอมมัน ใช้หนี้ให้กูหมด สัญญากูจะไม่ไปยืมมันมาอีก"

ดาหวันเดินเข้าห้องนอน ทรุดนั่งลงที่พื้น ฟุบใบหน้าลงไปกับเข่าสองข้างปล่อยโฮ น้อยใจในโชคชะตาของตัวเอง

เธอทำงานที่หนุ่ยโภชนาการรับจัดอาหารโต๊ะจีนได้สามปีแล้ว ทุกครั้งที่ได้เงินมาเธอจะเอาให้แม่เป็นค่าใช้จ่ายในครอบครัว

แต่หนึ่งเดือนให้หลังแม่ไปเบิกตังค์แม่ผู้ใหญ่มาก่อนสามหมื่นบาทโดยที่เธอเพิ่งมารู้ เลยทำให้เธอต้องทำงานแบบไม่ได้รับค่าจ้างตอบแทน และต้องทำแบบนี้นานถึงสามเดือน

กะว่าหากใช้เงินก้อนนี้ครบ แม่คงไม่กล้าทำแบบนี้อีกแล้วเพราะเราทะเลาะกัน แต่ที่ไหนได้แม่กลับไปยืมเงินพี่เข้ม คนที่ได้ชื่อว่าเป็นเสือผู้หญิง มีหลายบ้านมักพาลูกสาวไปขัดดอกใช้หนี้เพราะไม่มีเงินคืน ไม่คิดว่าแม่จะทำแบบนี้กับเธอ

เธอต้องยอมเป็นเมียพี่เข้มจริงๆ เหรอ หากตัดสินใจแบบนี้อาจารย์ธนาคงไม่ต้องมาเดือดร้อนแต่งงานกับเธอใช่ไหม

หรือ..ดาหวันเม้มปากเมื่อคิดย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์เมื่อหนึ่งเดือนก่อน

บนรถที่คุณปลัดอาสามาส่งหลังเสร็จงานหมั้นของคุณน้ำหนึ่งกับคุณภาคิน เขายื่นข้อเสนอให้เธอร่วมหลับนอนเพื่อแลกกับเงินหนึ่งแสนบาท ซึ่งเธอสามารถเอาไปปลดหนี้แม่ผู้ใหญ่ได้ และส่วนที่เหลือเธอสามารถเก็บไว้ใช้เรียนต่อได้ด้วยเช่นกัน แต่เธอกลับเลือกไม่รับข้อเสนอของเขาแล้วก้มหน้าก้มตาทำงานให้แม่ผู้ใหญ่หักหนี้ ทว่าเวลานี้หนี้พี่เข้ม..

@วันต่อมา

สี่โมงเย็นดาหวันมาถึงที่ว่าการอำเภอ เธอไม่รู้จะไปเจอเขาที่ไหนหากไม่ใช่ที่ทำงาน สี่ประตูคันสีดำที่เคยนั่งเธอยืนรออยู่ข้างๆ และไม่นานร่างสูงโปร่งในชุดข้าราชการเดินออกมาจากตัวอาคาร

ด้วยความที่สี่โมงเย็นแดดยังร้อนจัดธีรดนย์หยิบแว่นตากันแดดออกมาสวม มุ่งหน้าไปยังที่จอดรถ ขายาวค่อยๆ ชะลอความเร็วลงเมื่อเห็นคนมายืนทำลับๆ ล่อๆ อยู่ข้างรถ ตามองซ้ายขวาค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ ขมวดคิ้วแปลกใจเมื่อพบว่าเป็นดาหวัน

เด็กสาวฉีกยิ้มกว้าง รีบยกมือไหว้เขาทันที ธีรดนย์รับไหว้กลับคืน

"ดาหวันขอคุยด้วยได้ไหมจ๊ะ" ไม่ให้เสียเวลานานรีบเปิดประเด็นถาม เพราะตัดสินใจจากบ้านมาแล้วเธอจึงไม่ลังเลที่จะพูด

"ว่า.."

"ที่คุณปลัดเคยคุยกับดาหวันไว้เมื่อเดือนก่อนจำได้ไหมจ๊ะ วันนี้ดาหวันอยากถามคุณปลัดว่าคุณปลัดยังอยากช่วยอยู่มั้ยจ๊ะ"

"เรื่อง?" ธีรดนย์เอามือกอดอกตัวเอง อยากให้ช่วยแต่ไม่บอกเรื่องแล้วใครมันจะไปช่วยได้

ดาหวันเม้มปากเบาๆ แค่เดือนเดียวเองเขาลืมไปแล้วหรือไง

"นะ..นอนกับดาหวันจ้ะ"

ธีรดนย์เลิกคิ้ว รู้สึกแปลกใจ

"ทำไม ข้อเสนอของไอ้ธนาไม่ดีหรือไง" ในเมื่อไม่อยากให้เขาช่วยก็ไม่เห็นต้องสน เขาก็ไม่เคยจ่ายใครแพงขนาดนั้นเหมือนกัน ที่ยื่นข้อเสนอไปวันนั้นเพราะสงสารเด็กมัน แต่ใครจะคิดว่าเด็กคนนี้เมินเงินแสนเขา

"ดาหวันไม่อยากรบกวนอาจารย์ธนาในเรื่องแบบนี้จ้ะ เรื่องแต่งงานมันควรเกิดจากความรัก หากวันหนึ่งอาจารย์ยังรักดาหวันไม่ได้เราก็ต้องแยกทางกัน อาจารย์ก็จะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนที่ผ่านการแต่งงานมาแล้ว"

"ดูเป็นห่วงมันจังนะ ไม่คิดหน่อยเหรอว่ามันก็ได้ผลประโยชน์" ธนามันคงแต่งเฉยๆ หรอก สวยอย่างนี้มีแต่คุ้มกับคุ้ม ทำงานทำการก็เป็น เขาไม่คิดว่าธนาจะเสียเปรียบตรงไหนเลย

"ละ..แล้วคุณปลัดยังอยากช่วยดาหวันอยู่มั้ยจ๊ะ" เธอตัดสินใจมาแล้ว ตอนนี้เป้าหมายเธอคือเขาคนเดียว เธอไม่อยากแต่งงานกับอาจารย์ธนาเพราะเหตุผลที่บอกไปแล้ว ยิ่งพี่เข้ม เธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับพี่เข้มเลย

"ขึ้นรถสิ"

"ไปไหนเหรอจ๊ะ?" ดาหวันทำหน้างง

"ขึ้นรถ" ธีรดนย์พยักพเยิดหน้าให้ดาหวันขึ้นรถ ในเมื่อเจ้าตัวตัดสินใจมาเองขนาดนี้แล้วเขายังต้องกังวลอะไร