ตอนที่2 อาพายุ

แพ้รักลูกบุญธรรม

ตอนที่2 อาพายุ

___________________

บริษัทวิจิตรมณีรัตน์

"กูไม่รับแขก ไม่ไปดูงาน ไม่เซ็นเอกสาร ยกเลิกนัดให้หมด"โกรธตัวเองที่ทำให้ลลินร้องไห้ เกลียดตัวเองที่พยายามฝืนใจเท่าไรสิ่งที่ได้กลับมาก็คือความเจ็บ เสียงเล็กๆที่ตัดพ้อทำไมภาคินจะไม่รู้ว่าลลินรู้สึกแย่แค่ไหน แต่จะให้ทำยังไงในเมื่อเขาเป็นแดดดี้ แดดดี้ที่ไม่สามารถรักลลินได้ในสถานะอื่น 

ภาคินหลงรักลลินตั้งแต่เธอยังตัวเล็กๆอาจจะดูเหมือนคนแก่โรคจิต แต่ความรู้สึกแบบนั้นมันมีให้ลลินเพียงคนเดียว เขาตัดสินใจรับเธอด้วยการอุปการะในฐานะลูกสาว ลูกสาวที่แดดดี้ภาคินคิดไม่ซื่อตั้งแต่วันแรกที่ได้พบเจอ เพราะความน่ารัก เพราะแววตาที่สุกใสน่าเอ็นดูคู่นั้น

จะให้เขาทำตัวเป็นสมภารกินไก่วัดคงไม่ดี…

ยิ่งนานวันร่างกายนุ่มนิ่มที่ภาคินเคยกอดเคยหอม ต้องเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา ลลินโตขึ้นเป็นสาวสะพรั่ง รูปร่างและสัดส่วนที่เปลี่ยนไปทำให้ใจของภาคินอยู่ไม่เป็นสุข ใบหน้าที่สวยหวาน ความงดงามที่ลลินมีทำให้ภาคินหวง หวงจนอยากครอบครอง ความรู้สึกของใจแกร่งมันชัดเจนขึ้นทุกวัน จนภาคินมั่นใจว่าหลงรักลูกเลี้ยงตัวเองเข้าให้อย่างจัง ยิ่งนานวันยิ่งหวงแหน เมื่อไรที่มีหนุ่มๆจ้องมองร่างกายอันขาวผ่องของลลิน ภาคินยิ่งหึงหวงไฟในตามักจะลุกโชนขึ้นทุกครั้ง

บางครั้งหึงหวงจนเผลอดึงร่างเล็กๆเข้ามาจูบในที่สาธารณะ จูบจนลลินเองก็ตกใจ และทุกครั้งลลินก็ไม่เคยผลักไสเพราะใจของลลินมีแต่แดดดี้ภาคินเพียงคนเดียว ลลินไม่เคยรักภาคินในฐานะแดดดี้ หัวใจเธอเองก็ชัดเจนขึ้นทุกวัน ว่ารักที่มีให้แดดดี้นั้นคือรักแบบชู้สาว รักที่อยากสร้างครอบครัวไปด้วยกัน

มหาวิทยาลัย

"เดี๋ยวอารอนะ วันนี้ไปคลับกับอาไหมครับ"ลูบผมของหลานรักด้วยความสงสาร พายุมองออกว่าลลินรู้สึกยังไงกับภาคิน แต่สำหรับคนที่เฉยชาเก็บความรู้สึกเก่งอย่างภาคินนั้นพายุไม่สามารถมองออก แข็งกระด้างเฉยชาเกินกว่าที่จะเดาทางได้ถูก

"อายุจะให้หนูลินไปจริงๆเหรอคะ"รีบเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าด้วยหลังมือนิ่ม จากที่ร้องไห้มาตั้งนานเมื่อเจอรางวัลปลอบใจน้ำตาลลินก็หยุดไหลทันที ลลินอยากไปคลับอยากลองไปเปิดหูเปิดตา อยากรู้ว่าคลับที่เขาบอกกันว่าสนุกนักหนามันเป็นยังไง แต่ความดีใจต้องยุติลงเมื่อนึกถึงคำพูดของแดดดี้ขึ้นมา

"แดดดี้เคยบอกว่าห้ามให้หนูลินไปที่คลับ ถ้าแดดดี้รู้แดดดี้จะโกรธแล้วไม่พูดหาหนูลินอีกเลย"ใบหน้าหวานเศร้าลง แค่ตอนนี้แดดดี้ไม่ใส่ใจเธอความรู้สึกของลลินก็แย่มากพออยู่แล้ว ถ้าโดนจับได้ขึ้นมาแล้วเธอจะอยู่ยังไงถ้าแดดดี้โกรธจนถึงขั้นไม่มองหน้าไม่พูดหา

"ไปกับอาไม่เป็นไรหรอก ถึงยังไงแดดดี้ของหนูลินก็ไม่มีทางรู้หรอกเพราะไม่รายนั้นไม่ชอบมาเที่ยวที่อโคจรแบบนี้ไม่ต้องกลัว"พายุว่าขึ้นแต่ก็แอบหวั่นใจอยู่บ้าง ถึงภาคินพี่ชายสุดหล่อไม่มาแต่ลูกน้องหูตายังกับสับปะรด

"ขอบคุณค่ะอายุ หนูลินไปเรียนก่อนนะคะ"ยกมือไหว้พร้อมกับส่งยิ้มหวานๆให้ผู้เป็นอา ก่อนที่จะลงจากรถแล้วเดินลับตาพายุไป 

พายุเพิ่งรู้ว่าลลินมีเสน่ห์ต่อเพศตรงข้ามถึงขั้นพากันเหลียวหลังมองในระหว่างที่เดินสวนกัน พายุอยากให้พี่ชายได้มาเห็นนักว่าลูกลูกบุญธรรมที่ตัวเองกำลังไม่ใส่ใจฮอตแค่ไหนในมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งนี้

"ลลินเรียนเสร็จแล้วจะกลับเลยเหรอไปดูหนังกันไหม"เสียงหวานๆของเพื่อนที่ชื่อน้ำอิงชวนลลิน เธออยากให้ไปด้วยกัน ไม่ได้ไปบ่อย เพียงแค่นานๆครั้ง

"ไม่ละน้ำอิง วันนี้อายุมารอรับต้องรีบกลับ"ลลินตอบกลับไป อยากไปกับน้ำอิงอยู่หรอกแต่ก็เกรงใจอายุมากกว่า ที่สำคัญอยากไปคลับเร็วๆ

"ฝากหอมแก้มอายุสุดหล่อของน้ำอิงหน่อยได้ไหม"ทำตาปริบๆใส่ลลินอย่างอ้อนวอน ก็อายุอะหล่อกระชากใจน้ำอิงสุดๆ ขนาดทำหน้าดุๆความมีเสน่ห์กลับไม่ลดลงเลย ยิ่งดุยิ่งเท่ หล่อกระชากวิญญาณของแท้

"ไปหอมเองสิ อายุยังไม่มีแฟนนะน้ำอิง"ลลินทอดบอกเปิดทางให้เพื่อนรักอย่างเต็มที่ เธอสืบมาแล้วอายุไม่มีแฟนจริงๆ ถ้าจะมีเมีย เมียก็คงชื่อคลับกับสนามแข่งรถ

"ไม่เอาหรอก อายุบอกไม่ชอบเด็กกะโปโลอย่างน้ำอิง น้ำอิงไม่กล้าเข้าใกล้หรอกเดี๋ยวเจอสายตาพิฆาตอีก งั้นน้ำอิงไปก่อนนะ"น้ำอิงรีบโบกมือลากลัวว่าถ้าอยู่นานจะได้เจออาพายุจอมดุ เจอหน้าเธอทีไรเป็นต้องทำหน้ายักษ์ใส่เธอทุกครั้ง แต่ถึง ถึงอย่างนั้นความหล่อเหลาบนใบหน้าก็เพิ่มขึ้นเป็นทวี หล่แบบหน้ายักษ์น้ำอิงชอบแต่ก็แอบกลัว

"อายุรอนานไหมคะ"มือเล็กยื่นไปรับน้ำมะพร้าวปั่นเย็นๆที่อายุเตรียมไว้ให้อย่างรู้ใจ ดวงตากลมโตมองไปรอบๆมีแต่สาวๆจ้องมองอายุสุดหล่อ นี่ถ้าเป็นแดดดี้ถูกจ้องแบบนี้เธอจะกระโดหอมแก้มแด๊ดดี้โชว์สาวๆเลยล่ะ ถึงจะโดนดุเธอก็ยอม

"สองชั่วโมงเองไม่นานหรอก น้ำมะพร้าวปั่นของโปรดเราอร่อยไหม"ลลินยกนิ้วโป้งให้ นั่นเป็นคำตอบที่บอกว่าเจ๋งและอร่อยที่สุด พายุได้แต่ส่ายหน้าความสดใสของลลินทำเอาตัวเขาเองก็พลอยมีความสุขไปด้วย

"ไปคลับเลยไหมพอดีอาต้องเคลียร์งานที่ค้างไว้เมื่อคืน หรือจะกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน"ยื่นมือไปถึงสมุดและกระเป๋าสะพายจากหลานสาวมาถือพร้อมโอบกอดเอวคอดเล็กพาไปยังรถที่จอดอยู่ไม่ห่าง 

"ไปเลยก็ได้ค่ะ แต่ว่าอายุจะพาลลินอยู่จนดึกเลยใช่ไหมคะ ลลินอยากเห็นแสงสีตอนกลางคืน"เพียงแค่นึกถึงยามค่ำคืนความตื่นเต้นก็มาเยือน อยากรู้นักว่ามันจะสนุกแค่ไหนทำไมใครๆชอบไปกันจัง

"ครับ เดี๋ยวอาต้องโทรไปบอกคุณย่าก่อน"เปิดประตูรถให้หลานสาวได้แทรกตัวเข้าไปนั่ง แดดร้อนๆในช่วงเวลานี้พายุไม่ค่อยชอบกลัวจะทำให้ผิวสวยๆของลลินเสีย 

"ขอบคุณนะคะอายุสุดหล่อของหนูลิน"

"แต่หล่อน้อยกว่าแดดดี้ภาคินใช่ไหมครับ"ลลินไม่ได้ตอบมีเพียงแค่รอยยิ้มที่ทำให้พายุรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดเมื่อครู่มันถูกต้อง นี่แหละคือเหตุผลที่พายุเอ็นดูลลิน ถ้าสิ่งไหนที่พูดออกมาแล้วจะทำให้คนอื่นเสียใจเธอก็จะทำเพียงแค่ยิ้ม ยิ้มที่เป็นคำตอบได้อย่างชัดเจน