ตอนที่3 เสียงมัจจุราช

แพ้รักลูกบุญธรรม

ตอนที่3 เสียงมัจจุราช

________________________

CLUB

"ถึงแล้วหนูลิน"แตะไหล่บางที่เหมือนจะเคลิ้มหลับเบาๆ ตรงไหนมีแอร์เย็นๆลลินก็พร้อมที่จะปิดเปลือกตาลงอย่างง่ายดาย ชอบนอนมากกว่าชอบกินพายุรู้จักนิสัยหลานสาวดี เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เล็กๆ ขนาดนั่งทานข้าวยังนั่งหลับ นั่นถึงกับให้ภาคินต้องเอ็ด

"อาพายุขานี่คลับเหรอคะ ทำไมมันไม่เหมือนที่หนูลินจินตนาการไว้เลยอะ"ลลินรีบเปิดเปลือกตา ลักษณะคล้ายกลับกล่องสี่เหลี่ยมที่มีขนาดใหญ่แล้วเอามาตั้งไว้ สีที่ทาภายนอกก็ดูอึมครึมคุมโทนไม่ได้เก่าแต่ลลินกลับไม่รู้สึกชอบ

"นี่คลับครับไม่ใช่สวนสนุกนะหนูลิน"พายุว่าขึ้นจับมือหลานสาวให้เดินเข้าไปข้างในด้วยกัน ดวงตากลมโตสำรวจภายในคลับที่มีหลายโซน แต่ที่ดูดีหน่อยคงเป็นโซนด้านบน ส่วนด้านล่างที่เดินเข้ามาก็ไม่ได้แย่สะอาดสะอ้านแต่ลลินแค่ไม่ชอบ เดินไปก็มองพื้นไปเพราะกลัวแมลงสาบ

"หายใจไม่ค่อยสะดวกเลยค่ะ อึดอัดจนหนูลินรู้สึกเหมือนถูกขัง"ลลินกอดแขนพายุแน่นขึ้น เพราะความมืดภายในทำให้ลลินกลัว ร่างหนาของพายุก้มลงมองหลานสาวอย่างเอ็นดู

"เด็กน้อยเอ๊ย"ยีหัวทุยด้วยความมันเขี้ยว 

เวลาผ่านไปจนถึงช่วงค่ำลลินช่วยงานคุณอาสุดหล่อจนเสร็จ เอกสารเกี่ยวกับรายรับรายจ่ายที่ไม่เป็นระเบียบเละเทะจนลลินอดที่จะบ่นเหมือนคุณป้าแก่ๆไม่ได้ คนตัวเล็กจัดการทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทางต่อไปอาพายุสุดหล่อของเธอจะได้ทำงานเกี่ยวกับบัญชีง่ายขึ้น ไม่ต้องมานั่งปวดหัวเขียนวกไปวนมา

"อายุขาเอกสารตรงนี้หนูลินจัดการให้เรียบร้อยแล้วนะคะ"ร่างบางขยับตัวยืนขึ้นบิดขี้เกียจนิดหน่อย เพราะรู้สึกเหมือนจะชาที่ขาเพราะเนื่องจากนั่งนานไป ภายในห้องทำงานมีขนาดกว้าง เฟอร์นิเจอร์คุมโทนเนี้ยบเหมือนเจ้าของ เตียงนอนก็มีขนาดใหญ่ คงเป็นที่สำหรับพักผ่อนร่างกายเวลาอาพายุไม่กลับมานอนบ้าน

"ไปทานข้าวกันครับ อาสั่งอาหารมาให้แล้ว มีน้ำมะพร้าวปั่นของโปรดเราด้วย"พายุวางปากกาลงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พาร่างบางที่อยู่ในชุดนักศึกษาออกมาจากห้องที่มีแต่ความเครียดเพื่อไปอีกห้องที่มีแต่ความบันเทิง

"อาพายุทำไมคนเยอะแบบนี้ล่ะคะ ตอนเข้ามาเงียบยังกับป่าช้า"ลลินมองผ่านกระจกบานใสที่มีความหนา เห็นผู้คนมากหน้าหลายตาที่ตบเท้าเข้ามาหาความสุขใส่ตัว บางคนโยกย้ายไปตามเสียงเพลง บางคนดื่มเหล้าอย่างครื้นเครงกับคนข้างกาย 

"เป็นไงชอบไหม นี่แหละชีวิตในยามค่ำคืนที่หลายๆคนหลงใหลยอมควักเงินจ่ายเพื่อซื้อความสุขให้กับตัวเอง"พายุที่ยืนซ้อนหลังบางถามขึ้น ถึงไม่ถามพายุก็ดูออกว่าลลินไม่ชอบ ถ้าชอบคิ้วคงไม่ผูกโบว์ขนาดนี้หรอก

"ไม่ชอบเลยค่ะ หนูลินเวียนหัวไปหมด ไหนจะไฟไหนจะคน จนหนูลินอยากจะอ้วกแล้ว"หันหน้ากลับมาตอบเหมือนคนกำลังเมาคลื่น ลลินหูตาพร่าลายไปหมด ถ้าย้อนเวลากลับไปได้จ้างให้ลลินก็ไม่มา นอนตีพุงน้อยเล่นอยู่ที่บ้านดูซีรี่ส์ อ่านนิยายสนุกๆดีกว่า

"งั้นกลับไหมเดี๋ยวอาไปส่ง"พายุรู้ว่าลลินไม่ได้โกหก เด็กน้อยไม่ชอบอะไรแบบนี้แต่แค่คงอยากเห็น พายุเองก็อยากให้หลานได้เห็นกับตา มาเปิดหูเปิดตาบ้างคราวหน้าคราวหลังจะได้ไม่ต้องอ้อนขอมาให้แดดดี้ภาคินดุอีก

"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวหนูลินรอกลับพร้อมอายุ ถ้าทานข้าวเสร็จแล้วหนูลินขอไปนอนเล่นรอที่ห้องได้ไหมคะ"แขนเล็กสวมกอดเอวสอบซบหน้าลงที่อกกว้าง พายุใจดีกับเธอเสมอไม่เหมือนแดดดี้ชอบดุชอบเฉยชา ลลินทำอะไรผิดนิดหน่อยก็คอยแต่จะถูกลงโทษ

"ได้ครับ งั้นทานข้าวก่อนเดี๋ยวคุณย่าจะหาว่าอาใช้แรงงานหลานรักจนไม่มีเวลาทานข้าว"กดร่างบางให้ลงที่โซฟา อาหารมากหน้าหลายตาสีสันน่าทานทั้งหมดก็คือของโปรดของลลิน

ลลินนั่งทานข้าวอย่างอร่อยแต่ก็ทานได้ไม่เยอะ เพราะกระเพาะน้อยๆมันอิ่มจนจะแตก พายุได้แต่นั่งมองนับคำได้ละมั้งที่ลลินตักข้าวใส่ปาก แต่วันนี้ดีหน่อยข้าวหนึ่งทัพพีหมดเกลี้ยง ปกติจะทานหมดที่ไหนบ่นกันทุกวันเรื่องทานข้าว

"ไอ้พายุนั่นใครเด็กมึงเหรอ"ประตูบานหนาถูกผลักเข้ามาด้วยความเคยชินอย่างไม่มีมารยาท เลย์เพื่อนรักของพายุที่เดินเข้ามาพร้อมกับเพื่อนสนิทที่ชื่อคิม หย่อนก้นลงนั่งพร้อมกับตั้งคำถามด้วยความสนใจ สายตาวาววับจ้องมองความสวยที่อยู่ตรงหน้า เลย์ยอมรับว่าสนใจสาวน้อยน่าตาจิ้มลิ้มที่อยู่ในชุดนักศึกษารัดรูป รัดไปทุกสัดส่วน โดยเฉพาะส่วนบน

"โคตรน่ารัก เด็ดไหมวะ"คิมที่นั่งข้างๆเลย์ตั้งคำถามขึ้นบ้าง เพราะเข้าใจว่าสาวน้อยคงเป็นเด็กในสต็อกของพายุ ตอนที่เดินเข้ามาเจอผู้หญิงน่ารักๆหลายคน แต่ก็ไม่เท่ากับคนที่นั่งดื่มน้ำมะพร้าวปั่นตรงนี้ 

เพียะ!!

"อย่ายุ่งกับหลานกูถ้ามึงยังไม่อยากโดนเฮียคินเป่ากะโหลก"พายุตบหนักๆเข้าที่หัวเพื่อนรัก พูดมากจนเขารู้สึกรำคาญ 

"มึงอย่าบอกนะว่า น้องคนสวยคือลูกบุญธรรมของเฮียคิน"เลย์พูดขึ้น

"เออ"คำสั้นๆแต่ชัดเจนของพายุนั้น ทำให้เพื่อนรักทั้ง2ถึงกับขนลุก จะไม่ขนลุกได้ไงเลย์ยังจำได้ไม่เคยลืม ตอนนั้นลลินน่าจะอยู่ ป6 ด้วยความน่ารักเลย์จึงเดินเข้าไปหอมแก้มด้วยความเอ็นดู เท้าหนักๆของภาคินถีบเข้าที่หลังเลย์อย่างจัง จนร่างหนาคมำไปด้านหน้า แถมเสียงเข้มๆของภาคินยังประกาศกร้าวว่าผู้ชายหน้าไหนก็ห้ามมากอดหรืออมาหอมแก้มลลินไม่งั้นตาย

"ไม่ได้เจอกันไม่กี่ปี อาเลย์กับอาคิมจำหนูลินไม่ได้เหรอคะ"ลลินวางแก้วน้ำมะพร้าวปั่นลง มองคุณอาทั้ง2ด้วยรอยยิ้มที่ละมุน รอยยิ้มที่ไม่ต้องปั้นแต่งดูยังไงก็มีเสน่ห์จนเลย์ต้องมนตร์

"อาจำไม่ได้ครับ อาขอโทษที่เสียมารยาทใส่หนูลิน"มองใบหน้าสวยของหลานเพื่อนที่อัดแน่นไปด้วยทรวดทรงองเอวที่เย้ายวน ยิ่งมองเลย์ยิ่งรู้สึกชอบ ยอมรับว่าลลินโคตรมีเสน่ห์ที่ผู้หญิงหลายๆคนไม่มี ยิ่งโตยิ่งสวย สวยจนอยากได้เป็นแม่ของลูก

"หนูลินมีแฟนรึยังครับ"มองแก้มอิ่มๆของลลิน พร้อมกับทอดถามในสิ่งที่อยากรู้ เลย์รอฟังอย่างใจจดจ่อ และคำตอบกับเสียงที่ได้ยินนั้นทำให้ใจของเลย์ร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่มด้านๆ

"ยังไม่มีและไม่มีทางที่จะมี เพราะกูไม่ให้มีและไม่อนุญาต"เสียงเข้มของมัจจุราชดังขึ้นอยู่ด้านหลังของเจ้าของคำถาม ไม่ใช่แค่เลย์ที่ใจร่วง แต่คนที่ใจร่วงจนแทบหัวใจวายตายคือลลิน

"ดะแดดดี้"