คุณเชื่อเรื่องเนื้อคู่ไหม ฉันเชื่อนะคะ แต่เนื้อคู่คือคนที่ฉันจะเลือกเองค่ะ ฉันชอบผู้ชายคนหนึ่งมาตั้งแต่มัธยม ฉันรู้จักเขาดีเลยล่ะ ดีกว่าตัวฉันเองเสียอีก แต่เขานะเหรอ จะไปรู้จักฉันได้ยังไง “แก มินิท มาตามเฝ้าเขางี้ไม่เบื่อไงวะ" “ไม่เบื่ออะ ตอนนี้ความรู้สึกมันรุนแรงมากขึ้น ฉันสัมผัสได้" ฉันเกาะตะแกรงกันบอลข้างสนามแล้วมองชายหนุ่มในชุดบาสเกตบอล ที่กำลังเล่นบาสกับพวกเพื่อน ๆ “แต่กูเบื่อได้ยินไหม" “สงสารฉันเถอะ ถ้าฉันไม่ได้มา หัวใจมันก็เรียกร้อง" เพราะเราอยู่หมู่บ้านเดียวกัน ฉันเลยได้เจอเขาทุกวันที่สนามบาสของหมู่บ้าน ฉันเฝ้ามองเขาแบบนี้ทุกวันมันก็ฟินดีอยู่หรอกนะ แต่ตอนนี้ความรู้สึกของฉัน มันไม่ยอมอยู่แค่ในใจแล้วสิ “ถ้ามันเป็นเกย์มา ฉันจะขำให้" หลินเพื่อนสาวของฉันเอ่ยแซว “ไม่เป็นหรอก เติร์ดอะมีแฟนมา 12 คน ตั้งแต่ฉันรู้จักเขามา สาวหางม้า สาวกระโปรงแดง สาวแว่นหน้าแบ๊ว ......" “พอ ๆ ขี้เกียจฟัง เมื่อไหร่แกจะเข้าไปจีบเขาซะที ถ้าชอบขนาดนี้" “อีหลินเดี๋ยวค่อยมาคุย เขาลืมผ้าขนหนูไว้" ทำไมรู้สึกตัวเองเหมือนสตอล์กเกอร์ แต่ฉันแค่สะสมทุกอย่างที่เป็นของเขาเท่านั้นเอง ฉันมองซ้าย มองขวา ทางสะดวก ผ้าผืนที่สามของเติร์ดดดด กรี๊ดดดด ฉันคว้าหมับเข้าให้ “ขอคืนด้วยนี่ผ้าของฉัน" เสียงทุ้มๆทำเอาฉันสะดุ้งเฮือก “ขอฉันนะคะ" ปากมันเผลอพูดออกไปเอง ขอออกไปแล้ว!!!!! คำพูดของฉันทำเอาเขาทำหน้าสงสัย ไม่สงสัยก็บ้าแล้ว “เธอหรือเปล่า ที่เป็นแอบขโมยผ้าของฉันทุกทีเลย" เสียงทุ้มยังคงคาดคั้น ที่จริงฉันเอง แต่ถ้าตอบว่าจริงต้องโดนเกลียดแน่ ๆ แต่มองใกล้ ๆ แบบนี้เขาน่ารักจัง จะเป็นลมอยู่แล้ว “มะ...ไม่....ใช่ค่ะ" “ไอ้เติร์ดมีไรวะ" เพื่อนสนิทของเขาเดินเข้ามาถาม คนนี้ชื่อปอร์เช่สินะ “ยัยนี่กำลังจะมาขโมยผ้าฉัน" “ขอค่ะ ไม่ใช่ขโมย" ฉันยังคงเถียง ทนไว้มินิท ได้ใกล้เขาอีกแค่นาทีเดียว โดนด่าก็ยอม “อยากได้ก็ไปซื้อเองสิ จนหรือไง" โอ้ยยยย คนอะไร ดุก็ยังน่ารัก “เติร์ดเธอกลัวหมดแล้ว" “ไอ้เช่ มึงดูยังไงว่ายัยนี่กลัว สายตาจะกินกูละเนี่ย" อย่ามาเอาผ้าของฉันไปนะ ฉันคว้าจับปลายผ้าของเขาเอาไว้ทันทีที่เขาจะเอาผ้าขนหนูคืน “ปล่อย !!!!" ฉันจ้องมองตาดุ ๆ นั้น สายตาดาเมจแรงแบบนี้ท่านได้แต่ใดมา ภาพในหัวมันสโลว์ไปหมด ภาพขนตาที่กะพริบช้า ๆ มันช่างเซ็กซี่ “ยัยนี่ คนอะไรเนี่ย" “ไอ้เติร์ด มึงใจเย็น ๆ" ฉันไม่ได้อยากได้ผ้าผืนนั้นขนาดนั้น แต่ที่ยื้อเพราะอยากอยู่ใกล้เขานานกว่านี้อีกนิด หัวใจที่เต้นตึกตักเพียงแค่เขาอยู่ใกล้ ๆ “ฉันชอบคุณ" คำพูดของฉันทำเอาคนตรงหน้าที่แย่งผ้ากับฉันตาโตแล้วปล่อยผ้าในมือทันที ศึกนี้ฉันชนะสินะ อิอิ “ง่อววว น่ารักดีนะ ว่าไงเสือ สาวสารภาพรักละ มึงจะเอาไง" “หึ ยัยนี่น่ากลัว ไม่เอาอะ" เขามองฉันอย่างพิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วเดินเข้ามาหาฉัน ที่ตอนนี้กำลังถือผ้าของเขาไว้ในมือ “ยัยสตอล์กเกอร์โรคจิต" ก่อนจะดีดหน้าผากของฉันอย่างแรง แล้วเดินจากไปพร้อมเพื่อนของเขา วันนี้ไม่ล้างหน้าได้ไหม เขาดีดหน้าผากฉันด้วย คืนนี้ฝันดีแน่ ๆ เลย ฉันมองไปหาหลินที่ตอนนี้เอามือปิดหน้าด้วยความอายกับสิ่งที่ฉันทำ แต่ใครแคร์คนอื่นกันเล่า น่ารัก ขนาดทำหน้าดุยังน่ารักเลย “อีหลินแกเห็นไหม เขาดีดหน้าผากฉัน" ฉันเอามือลูบหน้าผากเบา ๆ “แกก็โรคจิตจริง ๆ คนจีบเยอะแยะไม่เอา มาตามไอ้เติร์ดอะไรเนี่ยตั้งแต่เรียน จนเรียนจบ เป็นคนอื่นอาจจะเผ่นไปแล้ว" “แกจับใจฉันดู เต้นไม่หยุดเลย คนอะไรวะโคตรน่ารักเลย" ฉันจับมือหลินมาวางนาบที่อกข้างซ้าย ที่ตอนนี้กำลังเต้นเป็นจังหวะร้ากกกกก ดังว่า เติร์ด เติร์ด เติร์ดดดดด “ไม่ได้ฟังที่พูด แถมยังเป็นเอามากกว่าเดิมอีก" “คอยดูนะวันพรุ่งนี้ ฉันจะเข้าไปคุยกับเขาอีก" ฉันมองเพื่อนสาวด้วยความมุ่งมั่น “เบา ๆ หน่อย ผู้จะหนีแกมากกว่ารักย่ะ" คนนี้แหละ เนื้อคู่ของฉัน
มาริ หญิงสาวที่ถูกข่มขืนในคดีที่หายไปในกลีบเมฆ จนตัวเองกลายเป็นคน 2 บุคคลิก เธออยู่ในการรักษาของนที จิตแพทย์หนุ่มรูปหล่อ 1 เดียว ที่คิดว่าเธอไม่ได้บ้า แต่อยากอยู่โรงพยาบาลจิตเวชเพราะอยากจะหนีความจริง เลยเป็นเหตุผลทำให้นที ต้องดึงมาริออกมาสู่โรงความเป็นจริง แต่เพราะเหตุการณ์ที่ทำให้เกิดความกลัว จนอีกร่างของหญิงสาวต้องออกมาจัดการกับความกลัวนั้น
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.