KAÇAK

İşlerimi toparlayıp nihayet 3 haftalık izne çıkmayı başarmıştım. Ofisimden çıkar çıkmaz eve gidip ihtiyacım olabilecek her şeyle birlikte ayrıldım ve ailemden kalan kır evine doğru yola koyuldum. İş çıkışı hazırlanıp çıktığım için hava çoktan kararmıştı. Gece araba kullanmayı oldum olası sevmiyor olsam da yarın sabah gözlerimi o muhteşem göl manzarasına bakan yatağımda açmak istiyordum ve bunun için karalıkta araba kullanmaya değerdi. Radyoda güzel bir kanal yakalayıp keyifle sürüşüme devam ederken bir yandan da 3 hafta boyunca yapacaklarımın hayalini kurup çocuk gibi heyecanlanıyordum. Evime yarım saat kadar yol kalmıştı ve artık uykum da gelmişti. Biraz daha çabuk varmak için gaza bastım. İki ya da en fazla üç dakika sonra bir gürültü duydum ve bunun arabama çarpmış olan bir şeyin sesi olduğunu anlamam çok da uzun sürmemişti. Neye çarptığımı anlamak için korkarak da olsa arabamdan inmiştim. Arabadan 30-40 metre uzakta yerde yatan siyah bir şey gördüm. İnsan mıydı? Biraz tereddüt etsem de yaklaştım. Evet insandı. Siyah deri ceketi ay ışığında parlıyordu. Her ihtimale karşı arabadan silahımı alıp yanına doğru yürüdüm. Seslenmelerime iniltiyle cevap verdi sadece. Kendimi nasıl iğrenç hissettiğimi tarif edemem. Koşarak yaklaşıp onu kendime döndürdüm. Başından kan akıyordu ve ellerini karnına sarmıştı. Onu yola düz bir şekilde uzattım. Bu onun canını biraz yaktı ama neyi olduğunu anlamak zorundaydım. Aldığım ilk yardım derslerinin bir faydası olmalıydı artık. Bedeni düz bir hale geldikten sonra ellerimle karnını hafifçe bastırdığımda bileğimi sert bir şekilde yakaladı “Ne yapıyorsun kadın! Dokunma acıtıyorsun!” Bu tepkisinden öyle ürkmüştüm ki ne diyeceğimi bilemeden öylece olduğum yerde kaldım. O konuşmaya devam etti: “Beni buradan götür hemen !” Şaşkınlığım daha da artmıştı. Bunları canının acısından söylüyor olduğunu düşünerek onu yerden kaldırdım. Arabaya taşıdım. Yavaşça koltuğa oturttum ve ben de koltuğuma geçtim. Arabayı çalıştırıp olduğum yönün tam tersine dönmek için hamle yaptığıma yine bileğimi tuttu. “Ne yapıyorsun sen?!” “Hastaneye götürüyorum seni” “Hayır asla! Başka bir yere gitmeliyiz hastane olmaz!” “Nasıl yani?” dedim birden. O kadar aptallaşmıştım ki ona kolumu sıktığı için tepki bile vermiyordum. Sanırım suçluluk duygusuydu bu. Konuşmaya devam etti: “Yani hastane olmaz, beni bu geceyi geçirebileceğim bir yere götürmen yeter” dedi. “Nereye götüreceğim seni başka, yaralısın!” diye haykırdım bu kez. Gözlerini bana çevirip hiddetle baktı “Evin yok mu?” “Evim burada değil” “Gecenin bu saatinde burada ne arıyorsun peki? Üstelik arka koltukta valizler var. Tatil valizleri gibi. Buralarda konaklayacak bir otel ya da pansiyon da olmadığına göre... Kesinlikle evin var” dedi ve başını arkasına yaslayarak cümlesini tamamladı. “Beni evine götür” Bu emir cümleleri canımı sıkmaya başlamış olsa da sesimi çıkarmadım. Hastaneye gitmek istememesinin nedenini ölümüne merak etsem de ona çarpıp bu hale getirmiş olmanın verdiği vicdan azabıyla olsa gerek üzerine gidemiyordum. Bir yandan da gecenin bu saatinde bu sapa yolda ne işi olduğunu merak ediyordum içten içe ama sesimi çıkarmadım. Eve doğru sürmeye başladım