Chasing Peril Zone

Pinahid ko ang mga luha sa mata ko at pinalis ang bakas ng luha sa aking pisngi gamit ang aking mga palad . My eyes hurts for crying out loud every night. I haven't had a good night sleep since I woke up being in this room and I can't even stop myself from thinking about him every damn seconds of everyday. Nagsisisi ako pero wala akong maisip na paraan para ibalik ang oras. I regret everything I've said. I regret every painful words I told him. Kung maibabalik ko lang sana ang oras. I would never tell him those words that will surely break him. Pero kahit na magsisi ako ay wala naman akong magagawa. I already chose, I already made my own choice. There's no more room for regrets. Though it hurts, I don't have any choice but to wipe my tears and pull myself together. I don't have any choice but to lay on the bed I made myself. I chose it, so better take responsibility of it. Maybe its true, there are things in this world that even how much you wanted to have, you still can't. Ipinailalim ko ang sarili sa malamig na tubig na nanggagaling sa shower. Pilit na pinapatapang ang sarili ngunit nauuwi parin sa paghalo ng mga luha ko sa tubig na bumabagsak sa katawan at mukha ko. Napasandal ako sa malabo at makapal na salamin habang nag-iipon ng lakas ng loob. Kailangan kong lumabas dito, kailangan kong panindigan itong desisyong pinili ko. Tinapos ko ang pagligo at sinuot ang roba na naroon saka lumabas ng banyo. I met my mother's eyes the moment I step out of the bathroom. She look at me from head to foot. Parang nanunuri ang uri ng pagkakatingin nito sa akin. She look at me like this night is just a normal night, para bang hindi niya ipinagtutulakang ipakasal sa isang estrangherong lalaki ang anak niya. "Wear this dress, Gabriella you need to be perfect for tonight. You'll be meeting your fiancé." "I understand, Mama. " Mapait nalang akong napangiti habang nakatingin sa pintong nilabasan ng ina ko. Wala ba talaga siyang pakialam sa nararamdaman ko? Ipinanganak lamang ba talaga ako upang sumunod sa utos at mamuhay sa isang mundong walang kahit na ano kundi ang lungkot at sakit? O ito ang parusa ko dahil sa kasalanang nagawa ko? This family I we're born was the worst, no, it was not this worst five years ago. I don't even know how did we end up like this, this isn't the family I remembered. Tinitigan ko lamang ang kulay kremang bestida na nakalagay ng maayos sa kama ko. It looks simple yet elegant. Unang tingin palang sa damit ay makikita na ang karangyaang taglay nito, mula sa mga maliliit na dyamante sa neckline nito. Kahit na sinong babae siguro ay papangarapin na maisuot ang bestidang nasa harapan ko, ngunit hindi ako, siguro kung isusuot ko ito para sa lalaking mahal ko ay ako na ang pinakamaligayang babae sa mundo, pero hindi. Dahil ginawa ang bestidang ito upang maisuot ko sa araw ng una naming pagkikita ng lalaking nakatakda kong pakasalan. Isinuot ko ito kahit na labag sa kalooban ko. Inayos ko ang sarili ko, naglagay ng konteng kolorete sa mukha at kinulot ko ang dulo ng may kahabaan kong buhok. Muli akong tumingin sa salamin at mapait na napangiti nang makita kung gaano kaayos ang aking itsura. Napukaw ang atensyon ko sa salamin at nalipat ito sa pinto nang may magbukas rito. Napangiti ako ng tipid nang makita kung sino ang pumasok roon. "You ready? " tanong nito na nasa likod ko at nakatingin sa akin mula sa salamin. Gusto kong tumango ngunit hindi ko kayang magsinungaling kaya't napangiti nalang ako ng mapait. "Even though I'm not, I need to be. " "You can do this, Gab. Everything will be alright." pagpapalakas nito ng loob ko. Tipid akong napangiti sa kaniya mula sa salamin. She's still the sweetest. "Thanks Lei. " "Let's go." nakangiting aniya, "Your Mom just left the house the moment I arrived. " Tumango lang ako at huminga ng malalim bago tumayo at kinuha ang purse ko sa gilid. Sabay na kaming nagtungo sa bulwagan kung saan imbitado ang mga kilalang pamilya rito sa Spain at sa kasamaang palad ay kabilang roon ang pamilya ko. "So the Lady of the noble House of Cortez is here. I bet you already made your choice. " Kahit na hindi ko tignan ang nagsalita ay sigurado ako sa boses nito. Hindi ako pwedeng magkamali dahil siya lang ang may-ari ng ganoong boses, iyong klase ng tao na sa boses palang ay hindi mo na gugustuhing makalaban. Well, that's my cousin. And I bet, she has this playful smirk formed in her lips while saying those words. "Stop messing with her, A she'd been too much already. Give her a break." its Louie, Leila's twin, stopping her. Nasa isang pabilog na mesa kaming magpipinsan habang nandoon naman ang mga magulang namin at nakikihalubilo sa mga negosyante at may mga dugong bughaw. "What?" Natatawang anito saka umupo sa bakanteng upuan sa tapat ko. "I'm just saying that she already made her own bed where she needed to lay whenever it's wrong or right." Natigilan ako at napatingin sa kaniya. Sinalubong ko ang mga mata niya, she's wearing a mask that's hiding half of her face like she always does. And I bet she's wearing contact lenses. Her eyes were gray right now but it still can intimidate anyone who will look at it. She smiled at me. I don't know but I just suddenly felt cold at the moment. "Don't worry, Gabby. I don't really believe in fate because we live and go on base on the choices we made." What is she talking about? Does she know something? Hindi ko mapigilan ang maguluhan. Sa aming lahat ay siya ang pinakamahirap na basahin. It's like when she's being an angel, she's a devil and when she's being a devil, she's an angel. "Stop smiling, Aisle, it's creepy. " nakangiwing saway ni Qea sa ngiti nito. Napailing nalang ako upang pukawin ang iniisip."Yeah. Lose that smile, it's creepy. " Napasimangot naman ito saka sumimsim sa hawak na champagne at nang muli itong mag-angat ng tingin ay kaagad na nagliwanag ang mukha nito. Parepareho kaming na napakunot ng noo na anim rito at sinundan ang tingin nito na nasa entrance ng bulwagan. May isang lalaking naka all black suit na pumasok roon. Naka man bun ang buhok nito na parang isang kagalang galang na tao kung maglakad. He looked intimidating. Niyukuan siya ng ibang staff. Who is he? "The Cayenne freaking Mendez finally arrived." Nakangising sabi ni Aisle na ngayo'y sumisimsim ng champagne sa hawak na glass wine. Bakit ba hindi na ako nagtaka na kilala niya ang lalaking iyon. This girl is really something, thankfully she's my cousin. Nakita kong tumango si Aisle at medyo itinaas ang hawak na glass wine. Muli kong sinundan ang tingin niya at napako iyon sa lalaking naglalakad papalapit rito. His eyes, they are amber, a rare one, it's beautiful. But my baby's eyes are gorgeous and nothing to compare with. And I just suddenly feel sad at that thought. I miss him so much "You'll be spending the rest of your life with that man once you made a wrong decision again in the future." Nakangiting sabi ni Aisle sa akin na ikinataas ng balahibo ko. Those smile, she's pretty but her smile can creep fear to anyone who'll look at it. Hindi na ako nakapagtanong pa dahil tumayo na ito at sinalubong ng yakap ang lalaking tinutukoy nito. They seem close to each other. "You're late, Mr. Mendez. " sinamaan ito ng tingin ng pinsan ko. "I'm not. You're just too early, Miss. " the intimidating guy smirk at my cousin. "By the way, why are you here? I'm sure you're not here just to talk to me. It's more than that because you can pay a visit at my place anytime. " Pasimpleng tumingin sa akin si Aisle bago ibinalik ang tingin sa kausap. "Of course I'm here to support my cousin, she'll be meeting her fiancé." I just tuned them off and continue sipping on the wine glass I am holding. I roamed my eyes around, business minded people, nobilities and high up kind of person. Every people in this room have a hidden agenda and I'm already used on being in a place like this. Pinasadahan ko lang ng tingin ang paligid ko hanggang sa mahagip ng paningin ko ang isang pamilyar na bulto ng isang lalaki mula sa entrace. Nakatalikod ito at mukhang may hinihintay lang. Tinitigan ko ito ng maigi at hindi ako pwedeng magkamali.