Tanıtım
Rüzgar’ın, Ahmet Uygur’un oğlu olduğunu öğrenmeden önceki hayatıdır. Yaren’de Aşk Masalı’nda tanıdığımız Doğu’nun kız kardeşidir. Rüzgar ile Yaren’in tutkulu aşkına hoşgeldiniz ^^
Başlama tarihinizi yazabilir misiniz?
Hikayeyi nasıl keşfettiniz?
KESİT;
'Avukat Rüzgar Esenler'in asistanı olmaktansa sokakta dilenmeyi tercih ederim. Bu yüzden istifa ediyorum.
İmza: Yaren Arıkan.’
Yazdığım ilk istifa dilekçesine gururla baktım. Kovulmadım çünkü istifa ediyorum temalı bir durumun içindeyken bile mutluyum.
Rüzgar istifamı alıp okuyunca ilk defa sesli güldü. Sonra kağıdı yırtıp attı.
"Sen! Ne yapıyorsun ya! O benim ilk istifamdı! Hem neden yırttın ki?"
"İstifa etmek için geçerli bir sebep bul!"
"Ama kabul edeceğini söylemiştin!"
"Öyle bir şey söylemedim. İstifa dilekçeni yazarsan eğer dediğimde sözümü kestin. Dinleseydin eğer dedikten sonra 'değerlendireceğim' dememi de duymuş olurdun."
"Gerçekten senin gibi egoist bir adamla çalışmak istemiyorum!"
"Tekrar istifa dilekçesi yazabilirsin!"
"Gülüp yırt diye mi? Sana bir şey diyeyim mi? Beni kovmak zorunda kaldığında ben de sana güleceğim!"
"Seni kolay kolay kovmayacağım için sorun yok."
"Göreceğiz Rüzgar!" Bu saatten sonra ben bu sinir adama bey mey demem! İşine gelmiyorsa kovsun beni!
"Rüzgar Bey demek istemiyorsun demek. İyi sen bilirsin. Hadi bana kahve getir Yaren." dedi yine aynı sinir bozucu gülümsemeyle. Ya ama ben bu adamı yüksek doz kafein ile öldürmek istiyorum.
"Git kendin al! Saat nerdeyse sekize geliyor. Ben çıkıyorum istersen bu saygısız asistanını kovabilirsin!"
Rüzgar derin bir nefes alıp pes ederek ayağa kalktı. Gidip kendine kahve almasını beklerken yanıma gelip "Peki, hakkın var. Epey geç oldu gerçekten çıkabiliriz." dedi.
Sinirle sert adımlar atarken onun arkamdan gelen adım sesleri koridorda yankılanıyordu. Asansör düğmesine basıp beklerken onun yakınımda durduğunu keskin parfüm kokusundan anlayabiliyordum. Asansöre binince ona bakmamak için telefonuma gelen mesajlara baktım.
Dışarı çıkınca durağa doğru yürümeye başladım. O birden bileğimi tutup beni durdurdu. "Ne oldu?"
"Arabam arka sokakta."
"Eee ben ne yapayım? Arabanı mı gidip getireyim?"
"Benimle gel. Seni eve bırakacağım."
"Gerek yok."
"Yaren, sana fikrini sormadım. Bu taraftan gidiyoruz." diyerek elini belime atarak beni yönlendirdi.
İlk defa bu kadar yakınında olduğum için saçma sapan bir şekilde kalbimin teklediğini hissettim. Bunun sebebi belki de insanın içine işleyen parfüm kokusuydu. Kısa bir süre sonra elini belimden çekince kendimi yalnız hissettim.
