ZİHNİMDEKI OYUN (+18)

Zihnimdeki Oyun kitabımda +18 Şiddet, cinayet, katil, tüm siberi suçlar bulunmaktadır. Okuyacak okurlarıma şimdiden bilgi vermek ister ve pişman olmayacağınızı temenni ederim. ****** Prolog ****** Kazayı, o olayı atlatalı bir ay oldu ve kimseye hâlâ, zihinlerini duyduğumu söylemedim. Belki ilk günler geçer diye bekledim. Belki kazadan dolayı, o anlık desem de geçmedi. Önceleri bana acıyan sözleri zihnimde duymak ,duyduğumu söylememek, ifademe yansıtmamak çok zordu. Bana söylemeye kıyamadıkları şeyleri öğrenme stilim, onlara söyleyememem hiç adil değil. Annem televizyonda kayıp aranan programı her günkü saatinde yine açtı. Elinde bir fincan kahve, her zamanki tekli koltuğuna oturdu. Elindeki fincanı önündeki sehpaya bırakırken televizyon kumandasını da eline aldı. Biraz daha sesini açarak, "Alya rahatsız oluyorsan arkadaşlarınla buluş kızım. Yoksa da konuşma! Her gün yorumunu dinlemekten sıkıldım." Annem tepkisini çok net koydu. "Anne neyini izliyorsun? Adam resmen katilim diye bağırıyor neredeyse !" Sözlerim, annemi biraz daha hırçınlaştırdığında, ses tonu biraz yüksek çıkarak, "Alya delirme! Görmüyor musun? Adam nasıl ağlıyor? Aşık resmen!" "Ne aşkı ya anne! O adam çıkacak katil, bak görürsün. Demedi deme!" Oturduğum yerde televizyonu göstererek sevimsiz , düzenbaz adamı gösterdim. Yüzümün ekşimesi ile sinirlenerek telefonumu elime alıp Yaren'e mesaj attım. "Yoyo çok sıkıldım. Bir şeyler mi yapsak?" Mesajım anında iki tık oldu. Ardından yazıyor görüntüsü ile cevabını beklemeye koyuldum. "Olur Lolo ne yapalım? Sahile mi gitsek?" "Olur. Birazdan geliyorum, hazırlan. " "Anne ben Yoyo ile sahile gideceğim. Dışarıdan bir şey istiyor musun?" Beni itekler gibi önünden savurma çabasıyla, "Yok kızım hadi git artık! Bir bırakmadın izleyim." Annemin, her hangi bir program yüzünden bana böyle davranması, çok kırıcıydı. "İyi tamam ya !" Annemin tavrına oflayarak, evden üzerime hırkamı giyinip, anahtarı cebime attım ve evden çıktım. Sokağa çıkar çıkmaz yanımdan geçenlerin zihinlerini duymam , "Hımmm kız güzelmiş, " "Ay ayağındaki ayakkabıya bak!" Yüz ifadelerinde tepki olmuyordu. Bu beni her defasında şaşırtmayı başarıyordu. "Bunun gibi zayıflar yüzünden, kimse bize bakmıyor. Çiroz!" Yoyo'nun yanına gidene kadar duyduğum sesleri duymamış gibi yapmak geriye dönüp, 'Sensin Çiroz, ' dememek için kendimi zor tuttum. Yoyo'yu evinden alıp sahile doğru beraber adımlarken telefonum çaldı. Cebimdeki telefonu çıkardığımda, annem yazıyordu. "Acaba ne diyecek ?" diye söylenerek telefonumu açtım. "Efendim anne," Sesi endişe ya da heyecanlı gibi telâşlıydı. Ses tonu beni merak içinde bırakırken, "Kızım o adam katilmiş! Şimdi tutuklamaya geldiler. Sen nereden bildin?" "Aman ne bileyim anne, zaten belliydi. Eve gelince görüşürüz hadi," Telefonumu kapatıp cebime koydum. O adamın zihnini okuyamıyordum. Bana yakın mesafedeki kişilerle, iletişim kurabiliyordum sadece. Ama sezgilerimde de fark var mı acaba? Kendimi tanımam, öğrenmem gerekenler vardı. ******* Amerika New Jersey Paterson Şehrinde ,Chase Bank'ta maaşımı çekmek için sıra bekliyordum. Maaşımın üzerinden kredi çekmekte zorlansamda, anneme maaşımdan kenara biriktirerek topladığım paramın üzerine, kredi çekip hediye almak tek hedefim. Bana ömrünü adamış olması, babamın öldürülmesini kolay atlamamamız, bizi derinden etkiledi. Telefonumda en yakın arkadaşım Yaren ile mesajlaşıyor, banka çıkışı galeride buluşmak ve anneme istediği BMW'yi almak için plan yapıyorduk. Sıranın bana gelmesi ile çalışanın yanına gittim. İstediğim miktarı sonunda elime nakit verdiklerinde kolumdaki çantama koyacakken silahlı, maskeli adamların bankaya dalmasıyla dumura uğradım. Herkes çığlık atarken benim sakin kalmam, şok etkisi ile soyguncu gözlerimin içine baktı. Keskin kahve gözleri, gözlerimle bir anlığına çakıştı. O an gözlerimi korkuyla kaçırdım. Elindeki silahın kabzasını, enseme bir anda vurmasıyla yere düşmem bir oldu. Uyandığımda hastane odasında olmam, başımda sargı, karşımda ağlayan iki kadın. Bana ne olduğuna, benim kim olduğuma dair hiç bir şey hatırlamıyor oluşum. Etrafima göz gezdirişim ile iki yataklı odada ,diğer yatağın boş olması, pencereden gelen hafif esinti, karşımdaki televizyonda haber programının dönmesi, elimi başıma yavaşça götürürken, "Alya kızım dokunma! Başında yara var." Etrafıma baktım. Bana bakarak söylemesiyle Alya ben miyim düşüncesine girdim. Bom boştu zihnim, hissedebiliyordum. Elimi bir anda geri çektim. Yorgun düşen kolumun, bir anda yatağa düşmesi ile canımın yanması... Dudaklarımdan acının çıkardığı ses tonu. Başımın ağrısı ile gözlerimi kapattım. Uyumaya çabalıyorken zihnimde hiç susmayan sesler belirdi, "Ah güzel kızım, canı çok yanıyor. Keşke acısını ben yaşasam. Allah'ım Alya'mın acısını bana ver." Yaren; "Alya'ya nasıl söylerim parasının çalındığını, o krediyi ödemesi gerektiğini, off ya! " Gözlerimi araladım. Konuşuyorlar mı diye baktım yüzlerine. Konuşmamaları ve kulağımda, zihnimde hâlâ ses duymamla ne yaşadığımı, ne düşünmem gerektiğini bilemeyişim? Orta yaşlı kadına gözümü ayırmadan endişe içinde bakıyorum ki, duyduğum sese anlam vermek istiyordum. Kadının dudakları aralanmazken, "Alya'ya nasıl derim bir haftadır hastanede olduğunu ve işinden kovulduğunu..." Bana ne oluyor? Bu ses o kadının sesi ama konuşmuyor. Deliriyorum galiba! Odamızın kapısı aralanıp doktor ve hemşire odaya girdiğinde, Hemşire; "Akşam olsa da evime gitsem. Çocuğumun ateşi düştü mü acaba? Annemde aramadı. " İçinden geçirdikleriydi galiba! Doktor, orta yaşlarda , kumral saçlı, beyaz önlük üzerinde, eli cebinde bana yaklaşarak, "Uyanmışsın Alya, kendini nasıl hissediyorsun?" Önce doktor, sonra odadaki diğer kadınlara baktım. "Şey ben hiç bir şey hatırlamıyorum. İsmim Alya mı?" Doktor başını sallayıp, yüzündeki ifadeyi değiştirip üzücü bir hâl aldı. Diğerleride şaşkınlığını korurken, "Zaten beklediğimiz bir olaydı. Ameliyatın etkisi yavaş ,yavaş geçtikçe zihniniz ve yaşanmışlıklarınız geri gelecek. Sadece bu dönemde sakin ve sabırlı olmanız gerekiyor." Doktoru sessizce dinleyip söylediklerini kabul ettim. Doktor tebessüm etti. "Suzan Hanım, kızınıza hatırlatmak konusunda yormamanızı istiyorum. Akışına bırakalım olur mu? " Annem olan kadın ve yanındaki başıyla onayladı. Doktor, "Güzel sevindim. Bir kaç gün daha hastamız gözetim altında tutulacak. Duruma göre sonrasını konuşuruz. Geçmiş olsun." Doktor ve hemşire odadan çıkıyorlardı. Gayipten duyduğum seslerle ilgili konuşsam mı doktorla bilmiyordum. Kendimce düşünüyor , 'Yok ya bence ben saçmalıyorum.' diyerek başımı iki yana hafif savurdum. Zihnimdeki saçmalıktan başka bir şey olamaz. Sessiz kalmayı tercih edip, doktorun odadan çıkmasını gözümle takip ettim. Annem ve o kız yan tarafımdaki yatağa otururken, "Alya ben senin yakın arkadaşın, sırdaşın Yaren ,yani Yoyo. Sen bana hep öyle dersin. Sende benim Lolo'm" Söyledikleri bana çok saçma geldi. Küçük çocuk gibi Yoyo ve Lolo. Duyduğumla dudağımın kıvrılması bir oldu. Tepkimi görünce üzülüp ağlamaya başlaması ve ağlarken içinden geçirdikleri ile, "Beni ,bizi bile unutmuş. Bebeklerimizin adını hatırlamıyor. Ah Lolo'm olsun, sen unut ben unutmam. Elimden geldikçe yanında kalır hatırlatırım." Beni çok etkiledi. Hatırlamasamda ,kızın masumluğunu sevdim. En azından çok tatlı, duygusal, zihni güzel insan ve çok çok güzel. Acaba ben de güzel miyim? Nasıl görüntüye sahibim? Vücuduma bakınca sadece zayıf olduğumu görüyordum. Kendimle ilgili başka hiç bir bilgim yok.