PARLAK SİYAH

"Öyle işte, benim bir şekilde dikkatini çekmem lazım bu çocuğun." On beşinci kez beni dinleyen Ayla yanaklarını şişirip bana bezgin bir bakış attığında bana acıması için dudaklarımı büzüp sevimlice bakmaya çalıştım. Ona da anlatamayacaksam kime anlatacaktım?Tiksinerek baktığını gördüğümde az önceki bakışımın o kadar da sevimli olmadığını anlamış oldum. "Bıktım bu çocuktan. Sürekli anlatıyorsun, sonsuza kadar anlat yine bir şey demeyeceğim söz. Ama bana soruyorsan söylediklerimi dikkate al artık." dediğinde haklılığıyla kafamı salladım. Ne derse desin en sonunda kendi bildiğimi yapacaktım. Elimdeki lolipopun poşetini çıkartıp lolipopu dudaklarıma götürdüm. Gevşek gevşek ona gülüp kolumu omzuna attığımda göz devirmişti. "Ama bu sefer kararlıyım." dediğimde yapacağım işe sıçmak ister gibi bakmasını umursamadan güldüm. "Hadi ama, sevin biraz. Sana enişte yapıyorum." "İstemiyorum. Göklere çıkardın şu sülüğü zaten." Yani biraz öyle yapmış olabilirdim. Ama birazcık çabaladıktan sonra onu kapımda köpek yaptığım günleri de görecektim. En azından öyle umuyordum.  "Nasıl dikkatini çekebilirim? Bir şeyler yapmam lazım." "İyi de aynı okulda bile değilsiniz. Çocuk özel okulda." dediğinde etrafımızı göstermişti rüyadan uyanmamı ister gibi. Tamam, devlet okulunda okuyor olmam mı engeldi şimdi önümdeki büyük aşka? Biz ki beraber olursak Leyla ve Mecnun'u bile sollardık. Tek sorunumuz benim varlığımdan haberdar olmamasıydı ama ben onunla alakalı çok fazla hayal kurduğum için biz sevgiliyiz sanıyordum. "Aşka engel değil." "Hangi aşka?" Kolumu omzundan çekip ona kötü bir bakış attım. Gerçekler bazen can sıkıcı olabiliyordu, dostlarım. "Orasını çok kurcalama. Yakında halledeceğim."  Bıkkınca oflayıp derin bir iç çekmesiyle sıkıntı kaplamıştı içimi. Bu kadar mı imkansız duruyorduk ki dışarıdan? Bana göre onu ilk gördüğüm andan beri imkansız değildik. Rüya gibi bir andı ve nedense içimdeki ses benim gibi onun da bu anı unutmadığını söylüyordu. Ya da unutmuştu ve aklına bile gelmiyordum. Sonuçta yakışıklı çocuktu, illaki etrafında bir sürü kız olacaktı. Bu düşünce bile karnıma yumruk yemişim gibi hissetmeme neden oluyordu. Hiç adam akıllı sohbetimin olmadığı birine bu kadar bağlanmam normal miydi? İç çektim. Kesinlikle değildi.  "Hadi görüşürüz yarın." diyen Ayla'yla iç hesaplaşmamı bitirip ona baktım. Onların evinin önüne gelmiştik. Yanağına sulu bir öpücük kondurup söylenmelerini duymadan eve doğru koşmaya başladım. "Görüşürüz Ayla yavrum."  Muhtemelen şu an tanımadığım ebemin amcasının çocuğuna kadar sövüyordu. Kıkırdadım. Adımlarımı yavaşlatıp kulaklığımı çantamda aramaya başladım. Geri kalan üç dakikalık yolda bir şarkı dinleyebilirdim. Kısa günün kârı. Çantamda bir türlü bulamadığım kulaklığım sinirlerimi bozmaya başlayınca hareket etmeyi bırakıp olduğum yerde durdum ve öyle aramaya başladım. Nihayet bulduğumda rahatlarcasına bir nefes verdim dışarıya.  Kablolu kulaklık pişmanlıktır dostlarım. Birbirine dolaşmış bir hâlde görünce ağlar gibi ses çıkartıp omzumdan düşen çantamı düzelttim ve yürümeye başladım.  Aynı zamanda yürürken çözmeye de çalışıyordum. Ah cidden, fakirliğin gözü çıksın.  Tekrar oflayıp yürümeyi kestim, çantamın içine geri koyacaktım. Çantamı tek omzuma alıp kendime çevirdim ve küçük bölmesine koydum. Gözümün önüne gelen saçlarımı üfleyerek savurduğumda çantamı tekrar takmıştım.  Kafamı kaldırmamla uzakta olduğunu düşündüğüm ama tahmin ettiğimden bile çok yakınımdan gelen korna seslerinin niye arttığını anlamış oldum. Tabii bunu bana çarpmadan anlasam daha güzel olacaktı her şey ama...