Twain Ghosts

Simula "Ano na naman ba?" Nangingiting tanong ko at bahagya pang napapakagat sa pang-ibabang labi upang pigilan iyon at hindi humalo ang galak sa boses ko. "Good evening, Ma'am." Napanguso ako sa pagbungad niyang iyon sa akin. How can his voice be so low and husky, buong buo iyon lalo na sa tuwing kausap ko siya sa telepono. "I've been wondering?" Tumaas ang kilay ko saka napasandal sa rail. "What is it?" I put my hand on my mouth as I yawned. Nearing midnight na din at nagising lang ako mula sa tawag nito. "Bakit bigla ka na lang gumanda sa paningin ko nang maging tayo, hindi naman ganito dati. What happened?" Napaikot ako ng mata sa tanong nito mula sa kabilang linya. Binasa ko ang labi gamit ang dila saka sumandal sa rail ng balcony ng kwarto ko. "Ha, ha. Nakakatuwa,"I laughed in sarcasm. Hindi ko mapigilan ang pagkalukot ng mukha. Tumawag lamang ba siya upang sabihin iyon? "Jerk," I hissed. Marahan itong humalaklak mula sa kabilang linya. There it goes again, that chuckles of him never grows old. Mababa at nakakapang-akit kahit na hindi sadya. "Bakit ang ganda mo?" Muli akong napaikot ng mata habang nangingiti. Sinusubukang sungitan ang kausap ngunit nauuwi sa pagngiti ang pagkakabigkas ng mga salita. "Don't lowkey compliment me. Babawiin mo din naman." He chuckled once again. "Masama bang i-appreciate kung gaano kaganda ang girlfriend ko?" I pressed my lips together to stop my smile, kahit ang simpleng paghalakhak lamang nito ay iba ang dating sa akin. He must have been bewitched me, sigurado akong ginayuma ako nito. "I hate your voice." Sumimangot ako. "I'm in love with you, though." My face flushed at what he said, ramdam ko ang bahagya nitong pag-iinit sa kabila ng malamig na hangin na yumayakap sa akin mula dito sa aking kinatatayuan. Hindi ko alam kung bakit hindi pa rin ako nasasanay sa mga katagang iyon mula sa kaniya, it still have the same effect on me, walang pinagbago. Kung ano ang pakiramdam nang una niya iyong sabihin ay ganon pa rin hanggang ngayon. "I wanna see you," mababa at may bigat ang boses na sabi nito, "So bad, Ma'am." Lumambot ang mukha at napangiti ako sa sinabi nito. "Come to me then, I'm at the balcony of my room," tumingala ako mula sa gilid at nadatnan ang makulay na kalangitan dahil sa mga bituin, "hihintayin kita." Bumigat ang paghinga niya mula sa kabilang linya, mukhang nagdadrive pa rin ito at hindi na ako magugulat kung may hihintong sasakyan sa harapan ng bahay namin maya maya lang at lalabas doon ang boyfriend ko. "Have you received my gift?" Hindi ko mapigilan ang ngiti na kumawala sa mga labi ko nang iangat ko ang kamay at nadatnan doon ang regalo niya. It shined as it reflected together with the moonlight when I lifted my hand. "Ikaw itong may birthday pero ikaw ang may regalo para sa akin." He slightly chuckled from the other line, I puckered my lips to stop another smile from forming. "I just turned 18, Shekhaina Eve,"bulong niya, nasa boses ang pagngiti, "Legal na." Tumaas naman ang kilay ko dahil sa sinabi nito. "And?" Saglit itong natahimik sa kabilang linya, all I can hear was his uneven breathing. May bigat iyon ngunit kalmado. "Pakasal na tayo." Natigilan ako doon, walang halong biro ang boses nito, it was serious. Hindi din iyon tanong, he said it like he was so sure that I won't say no to a marriage proposal with him. Masyado siyang sigurado sa oo ko, he's too confident that I hate it because he don't even have to ask for my yes anymore. Alam nito na laging oo ang isasagot ko. Nasa akin pa rin ang pagkabigla but I chose to just lighten it up, baka ay nagbibiro lang ito. At kung biro lamang nga iyon ay pakiramdam ko magwawala ako sa oras na bawiin niya iyon. "Are you proposing, Sir?" Kagat ko ang pang-ibabang labi habang hinihintay ang susunod niyang sasabihin. We're still young but I won't even have a second thought when it comes to marriage with him. Sigurado ito sa akin higit pa sa kung gaano ako kasigurado sa kaniya. It's like we belong, we do really belong. "Yes, Ma'am." His voice was too serious and hoarse,"I'm proposing here, just in case you don't know." Muli na naman akong napanguso at napakagat sa pang-ibabang labi saka bahagyang napayuko. Damn this smile, masyadong mahirap pigilan. "How lame, Sir magpo-propose through phone call at wala pang singsing." I teased him. "You already accepted my ring, Miss Rodriguez. It fits perfectly, doesn't it?" Napaawang ang labi ko nang mapagtanto ang ibig nitong sabihin, napunta sa singsing na suot ang paningin ko. "You mean," "Yes, Ma'am," mababa ang boses nito saka humalakhak, "Nang suotin mo iyan ay oo na kaagad ang sagot mo wala pa man din ang tanong ko." Nanlaki ang mga mata ko at napaawang ang labi sa narinig, muling inakyat ng init ang magkabilang pisngi. "You!" Hindi ko din maituloy ang pagsinghal dito dahil inaagaw din ng mga ngiti ang pagsusungit ko. Muli siyang humalakhak mula sa kabilang linya, he sounds like he's enjoying this. Magpasalamat siya birthday at niya ngayon. "Ilang buwan pa bago ako mag-eighteen." Bahagya akong napanguso at napapakagat sa pang-ibabang labi. Pinipigilan na mahaluan ng ngiti ang boses. "Ilang buwan din naman ang preparasyon ng kasal." Napaikot na lang ako ng mata saka suminghal dito habang nakasimangot pa rin. Narinig ko ang pagtawa nito mula sa kabilang linya. "Eve," His voice was low and calm. I closed my eyes, savoring the soothing feeling, the gentle calmness it's giving me. "Say you love me." he demanded. Sumilay ang masuyong ngiti sa mga labi ko saka umikot paharap sa rail habang nakatitig sa kalangitan. "Mahal kita." Napakasarap sa pakiramdam na sabihin ang mga katagang iyon sa kaniya, masyadong puro at totoo. "Marry me." I smiled and nodded. I was about to say yes but my heart skipped a beat at what happened next. "No!" Mabilis akong napabalikwas ng bangon mula sa kama na kinahihigaan. Tumatagaktak ang pawis sa noo kasabay ng sunod sunod na pagtulo ng mga luha mula sa mata. Napayakap ako sa mga tuhod nang maramdaman ang malamig na hangin na tila ba yumakap sa akin. "One, two, three...," Started counting like I used to. It should start at one and ends at one hundred but I never once reached the end. "..., ninety seven, ninety eight, ninety nine," Mariin akong napapikit at napahinto. Napunta ang mga mata ko sa pinto sa balcony at nadatnan iyong nakabukas. I reached for my robe and walked towards the door, hinawi ko ang mahahabang kurtina na hinihipan ng hangin saka nagtungo sa balcony. I said I'll wait "One, two, three," A lone tear fell from my eyes as I started counting from one, afraid of reaching the last number because I know that he will never be here. "..., seventy seven, seventy eight, seventy nine," I should have stayed a little longer that night, I should have said my I love yous at every chances I got, I should have never let go of his hands. I have so many regrets. Yes I should have said it out loud sooner but I was a second too late. Bago pa man ako makasagot ay nauhanan na ako ng kabilang linya. "..., ninety nine," Mariing akong pumikit saka umiling nang makaabot sa numerong iyon. "One, two, three...," Natatabunan ng hikbi ang bawat pagbigkas ko sa bawat bilang. Iminulat ko ang mga mata at nagpatuloy sa pagbibilang habang nakatitig sa kalangitan na kung saan ay naroon ang bilog na buwan na napapalibutan ng mga bituin. It was just like that night. I lifted my hand and smiled. "I miss you, but heaven is so lucky to have you." And just like an answer, the diamond on my ring shined as it reflected together with the moonlight. I'm always here, guarding your life