When Stupidity Strikes

Simula "I'm tired." Ramdam ko ang pagod na humahalo sa kung paano lumabas ang mga katagang iyon sa mga labi ko. Mahal ko siya, ngunit sapat nga ba ang pagmamahal na iyon upang manatili sa tabi niya? I've been asking this to myself countless times. I've been battling with myself. Should I stay or should I go? At heto nga, nakatayo ako ngayon sa harapan ng lalaking mahal ko, hawak ang desisyon na matagal kong pinag-isipan. "Hindi ko alam kung hanggang saan na lang ang kakayanin kong manatili, ngunit alam kong paubos na ako." Pagod akong ngumiti dito, nakatitig lamang siya sa akin, mapungay ang mga mata na puno ng kaguluhan ngunit hindi makakatakas doon ang sakit na nakaguhit. "Pagod na ako sa lahat," I shook my head,"Pagod na akong umintindi at makipag-agawan sa oras mo." I really want us to work. Gusto kong humanap pa ng mas mabigat na dahilan upang manatili, but I have more than enough reason to leave. Gusto kong piliin siya, iyong kami, pero ayaw kong mawala yung sarili ko. We're both still young. Ang dami pang pwedeng magbago. "Pagod na ako sa kung ano mang mayroon tayo. I can't feel you anymore, I don't even know if you're still mine or already theirs." Am I being unfair to him? I know this is not just a one sided relationship we had. Ngunit iyon din naman ang naramdaman ko nitong mga nakaraang buwan. He kept me in the dark, made me feel like there's only me in this relationship, and it doesn't feel right. "You're not ending us, do you?" I smiled weakly at him, pilit na itinatago ang mga luhang nais nang tumulo. I can't cry while doing this, kailangan kong maging matapang. I need to pull this off. I just can't keep crying while stuck at the same place forever, I need to move on. "Us?" I tilted my head a little, "That kept me thinking, mayroon pa nga bang tayo?" "Alessandra," I took a deep breath and lose my smile. Nanatili akong nakatitig ng deretso dito. This is not the ending I've imagined for us, we just managed to get out of the water not so long ago at heto nga ay matatapos na talaga iyong inumpisahan naming kami. "Please, don't do this." Nag-iwas ako ng tingin dahil sa pagmamakaawang nakaguhit sa mukha nito. I took a step back when he started taking his steps towards me. Hindi siya pwedeng lumapit sa akin. "Please, baby I'll make it up to you. Alam kong malaki ang kasalanan ko at madami akong pagkukulang ngunit huwag namang ganito." He keeps taking his steps towards me, "Please, Alessandra I'm begging you, hindi ko kaya." "No,"mahina ang boses ko habang patuloy na umaatras habang lumalapit ito, "Stop, hanggang diyan ka lang." Tila ba wala itong naririnig dahil nagpatuloy siya sa paglapit sa akin. I can already feel my tears flooding the corner of my eyes, it'll only take a matter of time before they fall. Declaring my defeat. "Don't go near me!" Hindi ko na napigilan ang pagsigaw upang pahintuin ito sa paghakbang patungo sa akin. Hindi nakatakas sa akin ang sakit na bumalatay sa mukha at mga mata niya ngunit hindi ako nagpatinag doon. "Just give it up, ayaw ko na, sawa na ako. Just let me go!" His eyes are bloodshot, I can see tears at the corners of it, at gaya ng akin ay ilang sandali na lamang ang itatagal bago iyon malaglag. Pinanood ko itong tumingala habang nakatakip ang isang palad sa mukha, mukhang pinipigilan ang mga luha mula sa pagtulo. Ihinilamos nito ang palad sa mukha bago nagbaba ng tingin at mukhang nabigo ito sa gustong mangyari dahil pagkababa at pagkababa pa lamang ng tingin ay nag-uunahan na ang mga luha nito sa pagtulo. That scene made me still, he's crying, he's hurting and it's all because of me. I hurt him. Seeing him like it, it breaks me. I don't want to see him like this. Baby "I love you so much. I need you, baby. Stay with me, please." I love him too, so much that it hurts. Gusto ko pa siyang mahalin ng higit sa kaya kong ibigay, ngunit kung gagawin ko iyon ay wala nang matitira pa para sa sarili ko. I don't want him hurting but I need to think of myself, too. Hindi lang naman siya ang nasasaktan dito at hindi lang siya ang may kailangan sa akin. I need myself too and I can't choose while still holding on to him. Kahit ngayon lang, gusto ko ako muna. Sarili ko muna. Hindi ko alam kung tama o mali itong desisyon ko sa darating na hinaharap ngunit sa pagkakataong ito, sa sitwasyong kinalalagyan ko, alam ko na ang pagbitaw na lang ang mayroon sa pagpipilian ko. Humiga ako ng malalim at lumunok upang alisin ang bumabara sa lalamunan ko habang pinipigilan ang mga luha sa pagtulo. "We're done, just let go. Wala na akong maibibigay sayo dahil ubos na ako. Inubos mo ako. Kaya tama na, pakawalan mo na ako." Muli itong tumingala at inihilamos ang mga palad sa mukha pataas sa buhok at pababa. Nang salubungin niya ang mga mata ko ay wala na doon ang mga luha at tanging bakas na lamang sa namumula niyang mga mata ang makikita. "Is this what you really want?" Malambing at puno ng suyo ang tanong niyang iyon. Isang tanong na hindi ko kayang sagutin kaya't tumango na lamang ako. Sigurado akong sa oras na magsalita ako at bibigay na ang mga luhang pinipigilan ko. "I love you, you know that, right?" Tumango ako habang bahagyang dumidiin ang mga ngipin sa pang-ibabang labi. "I love you, that's why I'm setting you free. This madness I'm feeling for you is setting you free." He gave me a sweet and tender smile, but not like his usual smiles. It didn't reach his eyes. And next to that smile are the words I want, and at the same time those are the words that shredded me into another millions of pieces. "Malaya ka na, Alessandra." Watching him walking away, it breaks me, pained me even more. Masakit pa lang makita ang taong mahal mo na naglalakad palayo sa'yo. I want to chase him and take back every word I said. I want to go and tell him that I need him more than he needs me, but I can't. I don't want to. Minsan na akong kinain ng katangahan na nagdala sa akin dito at hindi ko na iyon hahayaan pang ubusin ako sa pangalawang pagkakataon. Once is enough, I can't let stupidity strike at me again. Letting him go is painful, but staying with him means stupidity.