Miss Perfectly Imperfect

I sat on the bed again after getting dressed, leaning my back against the headboard. Madamdamin kong pinagmasdan ang bawat sulok ng silid sa kahuli-hulihang pagkakataon. I give my pillow a hug as I bid goodbye to this personal chamber of mine. Maya-maya pa ay sinipat ko ang orasan na nasa gilid. Mag-aala una na ng madaling araw, ilang minuto na lang ang natitira, ngunit wala parin si Kendra. Kahapon pa naka ready ang mga dadalhin kong gamit sa biyahe, tanging go signal nalang niya ang aking hinihintay. Ang usapan namin ay eksaktong ala-una lalabas na ako ng gate. But she haven't texted me yet. Kaagad akong nabahala, wag naman sanang magbago ang kanyang isip. Bumalikwas ako sa higaan the moment I received her message. This is it! Nagmamadali kong ipinatong ang isang gray hoodie shirt sa suot na white top at black stretch jeans. Isinabit ko narin sa aking katawan ang isang body bag na naglalaman ng mga personal kong gamit. Dahan-dahan akong humakbang, mas napadali ang pagtingkayad ko with my sneakers on. Lumingon-lingon ako sa paligid as I walk towards the main door. Sinisigurong hindi ako makakagawa ng anumang ingay. Nagsuot narin ako ng shades bago ko pa inihakbang ang isang paa palabas ng gate. I have to do this to secure my true identity. Nakatayo si Kendra sa tabi ng taxi pagkalabas ko. Nakataas ang isa niyang kilay habang iniabot sa akin ang isang nakayuping papel. Tumingin-tingin muna siya sa paligid bago nagsalita. "Here's the detail of your trip, including the number of the bus that your going to ride. Immediately hop in there as long as you find it. And remember, you are not allowed to chat to anyone hanggang sa makarating ka ng Lipata Port. Do you understand?" I simply nodded. "Hanapin mo 'yong taong nasa picture the moment you step out of the Bus." Dagdag niya pang sinabi na medyo ikinagulo ng aking isipan. Napaawang ang aking bibig. "There's a picture inside that piece of paper," saad niya after she just saw my reaction. Akmang bubuksan ko na sana ang nakatuping papel, but she stop me from doing so. Hinawakan niya ang aking kamay. "Not now, not here. We don't have much time left," ang mga mata niya'y nanatiling nakamasid sa paligid "Now give this to him, kapag nagkita na kayo," she handed me a One Thousand Peso Bill. Mas lalo pa akong naguluhan. "I'll text you the details, but you have to leave now kung ayaw mong mabulilyaso ang lahat." Kasabay non ay binuksan niya ang pintuan ng nakaparadang taxi. "Get in. Alam na niya kung saan ka ihahatid." "Thanks Kendra." I hugged her tight hoping she'll also hug me back. Kahit ngayon lang sana, maaalala niyang I was once her little sister, yet she remained stiff. And if not just for her personal agenda, alam kong hinding-hindi niya ako tutulungang makatakas ngayon. Ganon paman, nagpapasalamat parin ako sa kanya, kasi hindi ko to kayang gawin na mag-isa. Lumiit ang mundong aking ginagalawan nong mawala si Dada, kasabay ng pagkawala ng aming koneksiyon with our so-called allies. Kinalas niya ang aking kamay at hinawakan ako ng mariin. "Tumupad ako sa usapan Abby, sana ikaw rin. Now, get your ass off here. Umalis kana, and don't you ever come back again! Seryoso niyang sinabi as she gave me a stern look. Masyadong masakit marinig ang mga salitang yon, but I can take it. Mas gugustuhin ko na, actually, kesa naman manatili pa ako sa lugar na ito. But, God! Napapikit ako saglit. I never thought I would eagerly wanted to leave this place one day. Never did I imagine myself getting too terrified to stay in my once safest haven. But I can do nothing about it now. Kailangan kong harapin ang katotohanang bumaligtad na ang mundo ko ngayon. Gaano man kasakit, gaano man kahirap. Kaagad akong umupo sa may passenger seat at pinakalma ang sarili. Getting too emotional will do no good for me. I have to be tough in order to stay on the field. Nagsisimula palang ang giyerang sinusuongan ko. Hindi paman nag-iinit ang aking puwitan, ay sunod-sunod na ang naging text ni Kendra sa akin. It's a marked money Abby, the One Thousand Peso bill that I gave you is a marked one. And the person that you'll gonna be seeing soon... is actually a vendor, kaya hindi mahahalata that you're up to something. Just pretend that you're going to buy some of his products. All you have to do is say the password, iabot 'yong pera sa kanya at makikilala ka na niya non. He'll accompany you from there. Kung kinakailangan ay sasamahan ka niyang sumakay ng ferry patawid ng Liloan Port. Things that he usually do, so it's no big deal. Approximately you'll reached Liloan Port by 10:00 A.M. kung walang magiging aberya. Agh! Mas magiging madali sana ang lahat ng to, if you'll just gonna ride on a plane. But we won't take that option, of course! Kasi alam natin pareho na mas madali ka nilang mahahanap pag ganon. Baka nga mas mauna pa silang dumating ng airport kesa sayo. Parang tambol na dumadagundong ang dibdib ko pagkabasa. That's the last thing that I wanted to happen, kaya ako nakipagkasundo sa kanya. From Liloan ay didiritso ka na ng Cebu. And lastly, gaya ng napag-usapan natin, hanggang don na lang ang puwede kong itulong sayyo. By the time you reached Cebu ay gising na si Carl, kaya sisimulan ko na rin ang plano ko sa kanya. At ikaw, kakalimutan mo ang lahat ng naging uganayan natin the moment you set your foot on Cebu's soil. Bubuharahin mo ang anumang bakas ng pagiging anak ni Ramon De Castro, you're not a real one, after all. Parang punyal na isinaksak sa aking dibdib ang huli niyang mensahe. Nahihirapan parin akong tanggapin ang katotohanan until now. I'm not talking about Kendra and his stupid plans on seducing Carl. I totally don't give a damn! Magsama silang dalawa! Oo, minahal ko Carl, pero hindi pagkatapos ng aking mga nalaman. Mas nasaktan ako on how Dada had cheated me with all those lies. On how he was able to hide the truth for the past years. I grew up having the life everyone has been dreaming of. Akala ko, ang swerte swerte ko na. Never did I imagine myself waking up this lost, this broke... like I am now. Much worst is... my Dada doesn't just leave me alone, but he also left me with a broken piece of a puzzle. Sana dinala niya nalang sa hukay ang katotohanang itinago niya sakin ng mahabang panahon. Bakit kailangang sabihin niya pa ito sa iba? Kay Auntie Viola pa! Bakit hindi nalang niya direktang inamin sa akin ang lahat? Napasinghot ako. I can't help but shed a tear. Masama ang loob ko sa kanya, but God knows how much I love my Dada. Kahit medyo bratinella ako in some ways, I still follow his orders, coz I know that he just want the best for me. Kaya ko nga sinagot si Carl, kasi sabi ni Dada, Carl will take care of me. Carl will protect me. Pero tang'na! Ang dami na palang nangyayari behind my back. Poor Dada, how can he let himself being fooled by someone like Carl? But I'm glad I'm not my Dada. Cause I cannot just let anyone freaking control my life that easily! Much more spending the rest of it with a wolf who's hiding behind a sheep's clothing. With someone like Carl. For all I know... he manipulated Dada and everyone around us. Hindi ko alam kung paano niya ginawa, pero malalaman ko rin ang lahat balang araw. Sa ngayon ay sarili ko muna ang aking iisipin. I'll trace down my roots to make me whole again. Alam kung malayo-layo pa ang aking lalakbayin. But I've never been so determined like this before. I won't be left hanging forever. Malalaman ko ang sekreto ng buo kong pagkatao bago paman ako tuluyang mawala sa mundong ito. Magsisimula ako ng panibagong buhay sa Cebu. Siguro naman ay hindi na mag-aaksaya ng panahon si Carl na sundan pa ako don. At gaya ng naging agreement namin ni Kendra, from there ay kakalimutan ko ang pagiging anak ni Ramon de Castro. Kasama pa ang pangako na kailanman ay hindi na ako muling aapak sa lugar na ito. Kendra is my step sister. Maagang kinuha si Mama sa amin. At the age of 10 ay naulila na ako sa ina. But still thankful, because I have Dada who's been my constant supporter since then. Akala ko masaya na kami, na kontento na siya na kaming dalawa lang. But not until she met Auntie Viola. Nagtatrabaho si Auntie sa isang Government Agency, si Dada naman ay isang contractor. Nag krus ang landas nila sa isa sa mga biddings na sinalihan ni Dada. I was fourteen when they've decided to get married. Nong una hirap na hirap akong tanggapin ang lahat. But then I've come to realized that my Dada deserves so much more. Kailangan niya ng taong magmamahal at mag-aalaga sa kanya, the way he needed it, kaya naging bukas ang aking isipan. Nag-iisang anak ni Auntie Viola si Kendra. Four years ang agwat ng edad namin. The thought of having an older sister excites me enough, kaya mas lalo pa akong nakombinse that they have to get married. Akala ko magkakaroon na ako ng kakampi, nang taong makakaintindi ng pinagdadaanan ko during my adolescents period. Napansin ko kasi na nagiging istrikto na si Dada sa akin ng mga panahong yon. Ang daming naka set na rules, ang daming bawal at hindi puwedeng gawin. Well, mabait naman talaga si Kendra sakin nong una. But not until she realized that I am her biggest rival. Sa pagmamahal at sa atensiyon. Not just within the family members, kundi sa lahat ng taong nakapaligid sa amin. At doon na nagsimula ang mga alitan namin.