Deceiving Wind Series 1: Killing Her Justice

Slow and hesitant... Gentle and velvety... Full and delectable... A developing cadence... His lips graze mine. Not with innocence, like a playful tease, but with fervor, heat, passion, and insistence. I feel the urge to pull away before losing myself, yet I find myself unable to do so. In this refreshing moment, my senses are enticed, and coherent thoughts elude me. "Hmmm..." ungol ko habang binabaybay ng mga labi niya ang mga nanginginig kong labi. His knees were at the side of my thighs, pushing his hard on to my trembling body. "Hm," a low, subdued moan responded. My hands ventured independently, exploring on their own accord. A sudden sensation prompted me to widen my stance, inviting further exploration. The flavor of sweet spearmint peppermint lingered in the air. "Hm," he moaned once more, guiding my head back into the cushion. The room echoed with moist and suggestive sounds. Our breaths were labored, disrupted only by his withdrawal. "I'm sorry," usal ko. Ang madilim niyang hitsura ang sumalubong sa aking mga mata. I could only see the shadow but his dark stare was so vivid. "I'm sorry!" I cried. "I didn't mean to–" At isang naglalagablab na halik ang muli niyang tinugon. My heart was breaking but my desire of wanting him was arousing. Tila ang init ng buo kong katawan. Para akong lalagnatin at siya ang tanging gamot ko. Gusto ko siya. Mahal na mahal ko s'ya. Hindi ko alam paano ko nahubad ang sariling damit. Madilim ngunit ang nag-iinit na mga mata niya ang nakikita ko mula sa kakarampot na sinag ng buwan sa labas na tumatagos sa bintana ng aking silid. "Take me again. Let me repay all my sins." I could feel his burning body. I could feel his arousal. Bumaba ang maiinit na mga labi niya sa leeg ko. He sucked every inch of my skin, at halos pati kaluluwa ko ay hinihigop na niya. Napatiyad pa ako nang dakmain niya ang aking dibdib gamit ang mga kamay. Tila nanggigil niyang pinaglalaruan ito na tila ba nagmamasahe lang. Bumaba ang mukha niya at itinapat ng mainit na mga labi kasabay ng pagdila niya sa u***g ng dibdib ko. Sobrang init na ng nararamdaman ko at tila gusto ko ng abutin ang sukdulan na kanina ko pa gustong puntahan. Marahan niyang ibinaba ang paghahalik papunta sa puson ko. Mas lalo akong napasinghap nang paglaruan niya gamit ang dila ang kayamanan ko. He sucked my clit and put his fingers inside. Sinisilaban na ako sa init na pinaparamdam niya sa akin. Napapasabunot ako sa buhok niya at idinidiin ang mukha niya sa kaarian ko. Malapit na akong labasan ngunit bigla niyang itinigil ang ginagawa. “Why?” protesta ko. Marahas niya akong pinatayo at pinatalikod. Nakatukod ang dalawa kong kamay sa headboard ng higaan habang nakaluhod ako sa ibabaw ng kama. He gripped my neck. Naramdaman ko sa may puwetan ang matigas at mainit niyang kaarian. Is he going to enter it in my anus? Hindi ko mapigilan ang takot kaya lumingon ako ngunit hinawakan niya nang mahigpit ang leeg ko kaya napayuko na lamang ako. Napapikit ako sa marahas niyang pag-angkin sa akin. Puno ng hinanakit ang bawat bayo niya na tila pinaparusahan ako. Hindi pa siya nakontento at pinaharap ako. Ipinatong niya ang dalawang paa ko sa matipunong balikat niya at doon, puno ng galit niyang ipinasok ang sarili sa akin. Naluluha ako sa sakit at sarap na nararamdaman. I couldn't help but cry. If this will make him find justice for what I have done ten years ago, I am willing to be in pain. Sweet pain. A passionate dance for dominance that he is f*****g dominated! Hinawakan niya ang dalawang palapulsuhan ko. Mas bumilis ang bayo niya at halatang maaabot na niya ang rurok ng kasarapan. Suddenly, I heard the creak sound of a metal. Naramdaman ko na lang mainit na likido sa kaloob-looban ko. He was done. He was f*****g done with me! Inilayo niya na rin ang mukha sa mukha ko at matalim akong tinitigan. Nakabaon pa rin ang kaniya sa akin ngunit ayaw kong matapos ang oras na ito. "What–" 'Di ko na natapos ang aking salita dahil sa mahigpit niyang pagkakahawak sa aking mga kamay kasabay ng pag-posas niya sa akin. "Payment time," he whispered. Tumayo siya at nagsuot ng pantalon. Habang ako ay ikinandado niya gamit ang posas. What he was up to? Biglang bumukas ang pinto ng silid at lumabas ang mga kapulisan. I roamed my eyes and realized that the room was very unfamiliar to me. This is not my room! "Take her!" he commanded. I could only see the silhouette of him. The moonlight's reflection from the window was enough to see his anger and yearning for vengeance. "I am sorry!" I cried. Nakapusas na ang dalawang kamay ko habang sinusuotan ako ng puting damit ng babaeng pulis. Pinatayo na ako't kinalakad palabas. Napaluhod pa ako dahil sa marahas nilang paghila sa akin. "I am sorry!" sigaw ko sa nakatayong lalaki. "I am sorry! Please! I am sorry, Alfe!" ISANG malakas na yugyog sa balikat ko ang nagpagising sa akin. Napaupo ako sa kinahihigaan sapo-sapo ang dibdib. "Ate naman!" naiiritang saad ni Summer habang kinakamot ang kaniyang magulong buhok. Her eyes were half closed. Humiga siya uli at tinakpan ng kumot ang buong katawan. I was dreaming. Panaginip lang pala! Tumayo ako sa aking kama. I have this weird dream again with him. Palagi na lang. Halos gabi-gabi, iba-ibang senaryo ang napapaginipan ko ngunit iisa ang nakikita kong galit sa mukha niya. Tumungo ako sa veranda ng aking kwarto. The view from the lights of Davao glimmered brightly. Sumalubong sa akin ang malamig ng hangin ng dagat. This place is my favorite spot. Nakikita ko ang kabilang dayo ng mundo. Tila kay lapit-lapit at sa isip ko ay pwedeng languyin. Lights across the sea glittered everywhere just like stars dropping to my sight. Kumikinang kinang 'pag lalo kong tinititigan. The gentle ripples in the water caused by the breeze, and the glistening lights on the sea resembling bioluminescence, provided a comforting contrast to the haunting images of my nightmares. The enchanting spectacle of the water's glow wasn't the result of magic but rather the metaphysical radiance emanating from the city lights of Davao. Kumusta na kaya siya? Did he make his life anew? Did he... No! He will never forgive me. Sinira ko ang magandang buhay ng pinakamamahal kong lalaki. I have no right for his love. I don't deserve his love. After so long years, wala akong balita sa kaniya. After the incident and lots of court hearings, akala ko ay 'di ko kakayanin ang sobrang pagkalugmok. Pinapatay ako ng sariling konsensya. I am sorry, Alfe. Iyan lang ang kaya kong masabi at tanging sa sarili ko lamang. Alipin ako ng tahanang kinalakihan ko. Sunod-sunuran dahil sa sampid lamang ako sa pamilyang 'to kaya wala akong magagawa kundi ang sumunod na parang aso sa pamilyang kinalakihan ko. I released a deep sigh and decided to go back to sleep. Maaga pa ako bukas para ayusin ang natitirang negosyo ni Lolo – ang koprahan. My first day here in Samal Island must be productive. Kailangan kong ipakita na hindi sila nagkamali sa pagpapalaki sa akin. I was about to head back to my room when the deceiving wind embraced me. Napakapamilyar ng simoy ng hangin. Parehong-pareho sa hanging naging saksi sa aming pagmamahalan ni Alfe noon. Agad akong pumasok at sinirado ang salaming pintuan. Tama na ang sobrang bigat ng alaala ng nakaraan... **** ISANG mahinang katok ang nagpalingon sa akin habang inaayusan ko ang sarili sa harap ng aking salamin. "Pasok!" sigaw ko. "Ma'am, tawag po kayo ni Señor Aga," magalang na sabi ni Tere, ang bago naming kasambahay rito sa mansion. Si Lolo. Nginitian ko ang kasambahay at tumayo sa pagkakaupo. "Sige, susunod ako mamaya, Tere," sagot ko. "Pero po…" Yumuko ang dalagita at puno ng takot ang mga mata. Napapikit ako. Alam ko na ang ibig niyang sabihin kaya'y lumabas na ako ng kwarto at dumeritso sa silid ng aking abuelo. Ayaw ko ring mapahamak ang mga kasama rito sa bahay nang dahil sa akin. Dalawang katok ang ginawa ko bago bumukas ang pinto ng aking abuelo. "Magandang araw, Señorita," bati sa akin ni Manang Selya, ang mayordoma rito sa mansion. Nakatanaw sa labas si Lolo, nakatalikod sa akin na nakaupo sa isang wheelchair. He was paralyzed seven years ago matapos siyang matalo sa eleksiyon. Hindi siya nakakalakad ngunit hindi siya ang tipong hindi mo kakaawaan. He is still proud and arrogant. "Maiiwan ko na po kayo, Señor," paalam ni Manang Selya. Yumuko ang ginang sa akin bilang paggalang at gano'n din ako. Hinintay ko munanag makalabas si Manang Selya saka ako tumulak malapit sa matanda. "Lolo," tawag ko kaniya. Hindi muna nagsalita si Lolo, bagkus imwenestra niya ang isang kamay at itinuro ang isang folder na nakapatong sa lamesita. I slowly walked to get the said folder. "Open it," matigas niyang utos sa akin. Binuksan ko nga ang folder. I furrowed my brows when I read the letters written on the paper. "Did you read it?" he asked. "Opo." It's a property disclosure notice from the bank. "I want you to talk to Mr. Ching to endow our Copra business." He turned his wheelchair. Nakaharap na sa akin. Kumulubot na ang mukha niya at pumuti lalo ang kaniyang buhok, but he is still the Agapito Solarte I have known for twenty eight years of my f*****g and miserable life. Ang mestizong hitsura niya, ang katangusang ilong at maigting na mga panga, still the grandfather who always controlled my existence. "Lo, the last time I talked to him, nagkagulo lang po dahil pinagseselosan ako ng asawa niya–" "Estúpida!" bulyaw niya sabay hagis sa tasang hawak. Napasinghap ako sa gulat. Bumukas ang pinto at pumasok sina Mommy at Daddy. Narinig siguro nila ang malakas na paghagis ni Lolo sa tasa. "Papa! Ano’ng–" Gulat na nilapitan ni Dad si Lolo. "Ano'ng nangyari, hija?" tanong ni Mom sa akin. "Iyang bastarda mong anak, hindi na ako sinusunod!" sumbong ni Lolo kay Dad habang dinuro-duro ako. "Lo, hindi naman sa hindi kita gustong sundin, umiiwas po ako sa gulo dahil pinag-iinitan ako ni Mrs. Ching," sagot ko. 'Di ko mapigilan na maiyak. Unang araw ko rito sa isla pero parang hindi maganda ang salubong sa akin. "We will talk to her, Papa," mahinahong pakli ni Dad. Dad apologetically looked at me and held me out in the room. "Nalulugi na ang koprahan, Moi. Tanging si Mr. Ching ang naiisip ni Papa na makakatulong sa nag-iisang negosyo natin," paliwanag ni Dad. Natatakot ako. The last time I had talked to Mr. Ching ay sinugod ako ng kaniyang asawa dahil kabit daw ako ng mister niya. Halos magsabunutan kami sa hotel na pinagkitaan ko sa negosyante. Sumali pa ang anak nila na si Chelsea. Laking gulo ang inabot namin dati. It was a year ago when I was at Manila to study my second course in agriculture field– na gusto ni Lolo. "Desperado na si Lolo mo, Hermoine, kaya't gusto niyang ikaw ang mismong kumausap kay Mr. Ching," dagdag ni Dad. Wala akong nagawa kundi gawin ang gusto ni Lolo. If I will not do this, magagalit si Lolo, may posibilidad na mawawala ang koprahan at madadamay ang mga kawawang trabahante. Pumasok ako sa hotel na sinabi ng sekretarya ni Mr. Ching. I fixed myself. My red square neck pencil dress conformed to my small body. I don’t have the choice but to follow Lolo’s command. Alam niyang hindi makakatanggi ang tsinong ito dahil alam niyang malaki ang pagkakagusto sa akin nito. "Are you, Miss Solarte?" tanong ng receptionist sa akin. "Yes," I replied. "Here's the key. Room 254," sabi nito. Bakit sa kwarto? Akala ko ba'y dinner meeting 'to? "This must be wrong. Mr. Ching reserved a table in a restaurant here, not a room," sarkastiko kong wika. "Sorry, Ma'am. Mr. Ching reserved a room," giit ng babae. Shit! I cannot believe this! This must not be happening! Hindi ko ibebenta ang sarili para sa isang negosasyon. Tumunog ang telepono ko at si Lolo ang tumatawag. "Hello, did you talk to him? Did he say yes? Do not fail me, Hermoine. Do not send me to my own grave!" bungad n'ya. Napalunok na lamang ako at napapikit na sumagot. "I'm going now, Lo." I cannot believe this! Padabog akong naglakad patungo sa elevator. When I reached the said room, I knocked and even rang the doorbell but no one opened the door. Damn! May susi pala ako. I swiped the card and automatically, the door unlocked. Tahimik ang loob nang pumasok ako. The room was big. Malaki ang kama na nasa gitna at may maliit na lamesa sa gilid. And suddenly, I heard a low sound of a gunshot– twice! What is it? Lumabas sa may closet si Mr. Ching. Paatras siyang naglakad habang nakataas ang dalawang kamay. He was holding a damn gun! "Mr. Ching!" I called him. Nanlaki ang mga mata niya nang nakita ako. "Hermoine, help me! I didn't mean to..." Agad kong tinakbo ang kinakatakutan niya. Halos maluha ako sa nakita. Duguan at nakahiga sa sahig si Mrs. Ching, ang kaniyang asawa! "What did you do?" I cried. "I... I don't know!" he scowled. Narinig namin ang malalakas na mga yabag. And to my surprise, Mr. Ching handed me his gun. "Hey!" "Taas ang kamay!" sigaw ng isang pulis at tinutukan kami ng baril. "Officer, help me! She killed my wife!" What? Umiling-iling ako. "No! Hindi 'yan totoo!" "You are holding the gun! You killed my wife!" he cried. Hinawakan ng mga pulis ang kamay ko. "No, hindi ako ang pumatay! Please!" *** ISANG malakas na sampal ang dumapo sa aking pisngi nang nakarating ako sa presinto. "You, w***e! Hindi ka pa nakontento sa paglalandi sa daddy ko, pinatay mo pa si Mom!" sigaw ni Chelsea. Ayaw ko ng magsalita. Pagod na pagod na akong magpaliwanag. Pagod na pagod na akong umiyak. "Sisiguraduhin kong mabubulok ka sa bilangguan!" "Ate!" Patakbong lumapit si Summer sa akin. She hugged me and I instantly cried on her shoulder. "Hindi ko siya pinatay!" anas ko. "I know, Ate.” Lumapit sina Mom at Dad sa akin. "Nakausap namin ang receptionist sa hotel, Hermoine. She can be our witness. I already called our lawyer," saad ni Dad. I helplessly nodded. "Sorry, anak!" iyak ni Mom. "Dapat ay hindi ka na namin kinumbinsi." "Do not blame yourself, Mom." Limang araw akong nakakulong hanggang sa unang hearing ko. Nakapusas ang aking mga kamay habang hawak ako ng dalawang pulis na babae sa braso. I sat on the other side of court. Hindi ko matingnan ang kabila dahil sa takot. Unang nagsalita si Mr. Ching at ang abogado ko ang nakikipag-usap sa kaniya. Puro kasinungalingan ang pinagsasabi niya! "She went to the room. We will just talk about business but she suddenly kissed me!" Umiinit ang ulo ko sa mga pinagsasabi niya. "Then, my wife... saw us. Nag-away pa sila. She even scratched my wife and suddenly, she pulled the gun and..." Humagulgol pa siya. Damn! How could he tell such lies? Naiiyak ako sa mga kasinungalingan niya. When he was done. Tinawag ang pangalan ko. I went on the witness box and sat on the chair. Nakayuko ako habang kinukusot ko ang manggas ng damit. Kaparehong pangyayari sampung taon na ang nakararaan. Ang pagkakaiba lang, ako ang biktima rati, ngayon ako na ang kalaban ng batas ngayon. Suminghot ako dahil sa nagbabadya na namang tumulo ang aking mga luha. I heard someone in front of me clearing his voice. I slowly lifted my head and eyed to him. Napapatitig ako sa lalaking kaharap ko. I almost lost my breath when I realized the man. I widened my eyes when his flaming gaze burned me entirely. He looked different... so different. But I know him so well... Ten years ago had passed. Ten years of keeping all the lies. Ten years of being so drained from my conscience. Over ten years of loving him. "How is it feeling to be accused, Moi?" he muttered. Moi. Napakasarap pakinggan noon galing sa kaniya, but now... it seemed so painful when he uttered my nickname. "I am sorry, Alfe." Tila nakalimot ako na nasa paglilitis ako sa ibang kasalanan. Ang nasa aking isipan ngayon habang nakatitig sa mukha ni Alfe ay ang pagkakamali ko rati. Ang kasalanan ko sa kaniya! He smirked. "Too late, baby. Too late." God! If this is one of my nightmares. Please, wake me up!