Started with a Chat

Eucha "Huh? Another friend request? Sino naman kaya 'to? Well, marami naman kaming mutual friend. Confirm ko na nga lang," bulong ko and I click the confirm button. I was in my favorite part of our house which is my room, syempre. Kapag nasa bahay lang ako at walang gora with my friends nandito lang ako maghapon. And as usual, kung hindi sa harap ng pc nakasalampak ako sa kama ko habang busy sa pagkalikot sa laptop ko. I have an online business and aside from that suma-side line rin ako bilang graphic artist or anything na may kinalaman sa computer. Video editing, photo editing, invitations, etc. I was busy doing some stuff sa sarili kong website nang may mag-popped out na message sa chatbox ko. Hindi ko na lang pinansin baka one of my friends lang na nangungulit. Ipinagpatuloy ko na lang ang ginagawa ko. Pero after a while ayan na naman. So, out of curiousity tinignan ko na lang kung sino. At napa-kunot ang noo ko. Kasi hindi ko s'ya kilala. Pero alam ko s'ya 'yung nag-sent ng friend reguest the other day. At ang message n'ya... "Hi!" 'Yung pangalawang message n'ya gano'n pa rin. E, 'di ni-replyan ko. "Hello!" Hinintay ko kung magre-reply at nag-reply nga. And this time iba na ang sinabi. "May I know you?" Napataas ang isang kilay ko. ‘May I know you’ raw? Sa pagkakaalam ko s'ya ang nag-add sa'kin. Tapos, ‘May I know you’ raw? So, dahil nakuha n'ya na ang atensyon ko, papatulan ko na ang trip nito. Nag-type ulit ako sa chat box. "I'm Eucharist Bautista." ‘May I know you’ raw, eh. E, 'di ayan ang reply ko. Hinintay ko kung ano ang ire-reply n'ya. Lumipas na ang ilang minuto pero hindi pa rin nagre-reply. Nainis yata. Pero bakit ba! E, sinagot ko lang naman ang tanong n'ya, ah. Bahala nga s'ya d'yan. Pakialam ko ba sa kanya? Ipinagpatuloy ko na lang ang ginagawa ko. Pero maya-maya may nag-popped out ulit na message. Siya ulit. "Hi! Still there Eucharist Bautista?" I rolled my eyes. Obvious naman na online pa rin ako, no. At binuo pa talaga n'ya ang pangalan ko, ha. Nang-aasar ba s'ya? Namalayan ko na lang na nagpapalitan na pala kami ng messages. At hindi ko namalayan na medyo matagal ko na pala s'yang ka-chat. At naistorbo lang ako nang may kumatok sa pinto ko. "Eucha! Dinner is served. Lumabas ka na riyan. Maghapon ka na naman sa harap ng laptop. At mamaya magdamag ka na naman na ganiyan. Sumunod ka na sa ibaba, ha," Mom shouted reminding me. "Yes, Mom! Susunod na po ako!" Then, narinig ko na ang mga yapak ng paa niya palayo sa may pintuan ng kwarto ko. I have to go there na bago pa kalampagin ulit ni Mommy ang pintuan ng kwarto ko. But before I go, nagpaalam muna ako sa ka-chat ko. And that was the start. Starting that day naging regular ko na s'yang ka-chat. Noong umpisa mga basic topic lang ang pinag-uusapan naming dalawa. Anything under the sun. Then, afterward ay nagtatanong na s'ya ng mga tungkol sa'kin about my likes, dislikes, hobbies, favorites, interest, etc. E, 'di para fair. I asked him na rin about him. Hanggang sa namalayan ko na lang na part na ng everyday routine ko ang pakikipag-chat sa kanya. I'm greeting him pagkagising ko sa umaga kahit na gabi naman sa kanila. Yeah. You heard it right. Gabi sa kanila, samantalang umaga naman sa atin. Kapag gabi na rito sa Pilipinas, umaga naman sa kanila. Sa San Diego, California kasi s'ya nakatira. But he is a Filipino. Ipinanganak sa Pilipinas pero sa California na sila naka-base ng pamilya n'ya ngayon. 15 hours ahead ang Pilipinas sa California pero nagagawa pa rin namin na maglaan ng oras to chat each other. Well, he is a nice person naman kasi. May sense at masayang kausap kahit na minsan medyo may pagka-malakas mang-asar. Mukha rin s'yang matalino. Maraming alam. Kaya hindi kami nauubusan ng topic. Kagaya na lang ngayon. We are talking about those things na nami-miss n'ya sa Pilipinas. At dahil medyo close na kami, nagvi-videocall na kami ngayon. "So, ibig sabihin naranasan mo rin na mag-abang kay Manong na magtataho when you were a kid?" tanong ko sa kaniya. "Yeah. I still remember how Manong shouted, Taho!!! Taho!!!" At dahil matagal na sila sa California medyo slang ang pagkakabigkas n'ya sa salitang taho. Kaya naman hindi ko napigilang matawa. "Slang version of taho? Ang cute mo!" natatawa kong sabi sa kaniya. "You're making fun of me again," reklamo niya sa akin na medyo salubong ang kilay. "Hindi, ah! Natutuwa lang ako, no!" depensa ko naman. "Gano'n na rin 'yon. At dahil d'yan padalhan mo ko ng taho," he said. "As if namang pwede. Baka pagdating dyan tokwa na hindi na taho. In fairness kahit matagal na kayo d'yan sa California marunong ka pa rin ng tagalog. Medyo slang nga lang sa ibang words," I said to him. "Tagalog naman ang gamit namin dito sa loob ng bahay. We're only talking in English when we are outside of the house. Sa school, office, etc," he explained. "I see. Hayaan mo kapag napunta ka rito sa Pilipinas, ililibre kita ng taho. Pero ikaw ang tatawag kay Manong. It means ikaw ang sisigaw ng taho," sabi ko na pigil ang tawa ko sa huling sinabi ko. "You are really making fun of me, Eucharist Bautista," salubong ang kilay na sabi nito sa akin. "Of course not! Ang cute mo lang talaga kasi sumigaw ng taho," I said to him na pigil pa rin ang tawa. Dinaan ko na lang sa ngiti para hindi ako matawa ng tuluyan. "Ah... So, cute ako for you?" Nawala ang ngiti ko sa sinabi n'ya at sinabi, “Hey! Wala akong sinabing ganiyan, no!" "You’re blushing, Eucha. So, you really find me cute, huh," nakangising sabi n'ya. Mukhang nakahanap agad ng pambawi sa akin ang mokong na ito, ha. Usually kasi mas malakas s'yang mang-asar. Minsan ko lang s'ya mabawian. "Hoy! ‘Wag ka ngang feelingero d'yan! Naka-blush on ako, no!" I said habang nakahawak sa pisngi ko. Feeling ko kasi nag-blushed talaga ako, eh. "Okay. Sabi mo, eh. Pero wala ng bawian. Sinabi mo na cute ako," nakangiting sabi n'ya sa akin. "Whatever! Ang feeling mo, Caleb Buenaventura. I'll hang up na. Marami akong gagawin today," paalam ko sa kaniya. "Okay. I have to sleep early naman. Maaga akong pupunta ng opisina. Bye, Eucha!" paalam na rin n'ya sa'kin. "Bye!" Kumaway pa ako sa kanya sa screen bago ini-end ang videocall namin. “Nag-blushed ba talaga ako kanina?” tanong ko na lang sa sarili ko. Minsan talaga hindi ko napi-filter ang lumalabas sa bibig ko. At ang lakas naman mang-asar ng isang iyon. Who would’ve thought na from accidental friend request ay ganoon na kami ka-comfortable sa isa't-isa? No one.