Uslanmaz Çapkın +18

Kafamdaki bazı değerlendirme aşamalarından ötürü kitabın bölümlerini sistemden kaldırdım. Onun yerine uzun bir süredir zihnimi kurcalayan kurgularımdan birinin tanıtımını ekledim. Umarım durumu anlayışla karşılarsınız... Bazı özel nedenlerden ötürü hikâyenin bölümlerini kaldırdım... Hayat herkese farklı duygular vaat eder: Kimine şan, şöhret kimine de eziklik ve dışlanmışlık. Hayat bana şan ve şöhreti bahşedip sonsuz mutluluğun kapılarını açtığını düşünürken öğrendiğim gerçekle yanıldığımı anlamam geç olmadı. "Peki şimdi ne yapacaksın?" Bu soruya verecek cevabım yoktu çünkü neyi seçsem bu beni uçuruma sürüklüyordu ve bu uçurum beni korkutuyordu. Çünkü hayatım boyunca hiç uçurumda gezinmedim. Zorluklarla yüz yüze gelmek hayalini kurduğum gibi kolay değilmiş hatta çok zormuş! "Bilmiyorum!" dedim zar zor. Gözüm yatağı bulduğunda içimi saran acıma duygusuna da engel olamıyordum ki! "Neden şimdi!?" diye boşluğa sordum. Elimi tutan elle bakışlarımı çevirdim. "Ya şimdi ya da hiçbir zaman!" Elimi usulca ellerinden ayırdım. Hiçbir zamanı seçmek istiyordum ama zorunlu olarak şimdiyi seçiyordum. Ağzımı açmazken yanımdan kalktı. Usulca yatağa yaklaşıp yatağın kenarına oturdu. "Sen hayatın tadını çıkarırken o çok zorluk çekti!" "Bu benim suçum değil!" diye itiraz ettim. Hafif bir gülümseme ağırladı yüzünü. "Evet senin suçun değil ama şimdi onu seçmezsen sen de hatalı olacaksın!" diye sona doğru tehlikeli bir tınıyla konuştu. Gözümü yatağa dikip derince yutkundum. Yapabilir miyim? Bilmiyorum. "Korkuyorum!" diye açıkça itiraf ettim. Yataktan kalkıp yanıma geldi. Güç vermek istercesine elimi sıktı. "Sana inanıyorum!" dedi kararlı bir tavırla. Bense hiç inanmıyorum çünkü zorluk bilmeyen birinin zorluklarla yüz yüze gelmesi kadar zor bir şey yok!