The Dark Side

As we drove to the bumpy road, I couldn't help but be not just nostalgic, but also wistful, about how I lived here before. How I run there playing with my friends, showering in the rain. Nang dumaan ito sa eskwelahang pinasukan ko noon I can't help but to look at it, close my eyes, and reminisce all the memory I have in there. Faces of people flash in my mind. Waves of memories filled my thoughts. I slowly open my eyes. Dumating kami sa bahay, we are all tired because of the travel, but we can't take a break. Matagal na rin simula nang makabalik kami rito kaya medyo maalikabok na. Ibinaba ko muna ang mga gamit ko sa isang sulok na medyo malinis at inilibot ang paningin sa buong bahay. "Baby, just sit here, hmm," malambing na sabi ng ate ko sa kaniyang anak, I can't help but turn my head to them, especially baby Ali. "Kapag umiyak itimpla mo siya ng gatas." Pag uutos nito sa akin nang makalapit. "O dalhin mo 'to," sabi niya sabay lagay ng bimpo sa balikat ko. "Ate!" pag aangal ko dito. Wala na sila mama at papa dito sa baba, siguro kumuha na ang mga gamit na panlinis sa likod. Our business in Manila went bankrupt, that's why we are here again. We'll try to start a new beginning here where we started years ago. Isn't it ironic? "Dalian mo, kami na maglilinis dito, bantayan mo nalang si Ali," saad niya. I was about to talk, but she cut me off."Sa labas kayo ah, habang wala ka pang trabaho, hindi mo na mababantayan si Ali kapag nagtrabaho ka." "Mag aaral pa 'ko," sabi ko bago nagiwas ng tingin bago sumunod sa utos niya. Wala akong nagawa kung hindi kunin si Ali at lumabas ng bahay. s**t. I don't want to go outside because there are things that make me remember some things, and I hate it. Plus, baka sino ang makasalubong ko dito. Nilibot ko ang paningin ko sa buong paligid, marami ng nagbago, the house are already upgraded and maaliwalas na sa lugar, nabawasan na ang mga matatandang puno at naging maluwag na ang daan. Halos nagbago na ang lahat except for the bumpy road a while ago. While I was carrying Ali, my phone rang, I shifted Ali's weight para makuha ang phone ko. "Hello," I answered. "Dayne! O my God, are you here na ba? Papunta na kami!" maingay na sabi niya sa'kin sa kabilang linya. I can't help but smile. Pagkatapks naminv mag usap ay binaba ko na rin ang tawag. Maya maya lang ay dumating na sila. "Dayn—omg ang cute—hello," she said and pinch Ali's cheek. "Siya si Ali diba? Magkamukha kayo ng pamangkin mo!" sabi ni Lily, it was their first time seeing Ali. That's why you can see adoration in their eyes. "Wow, siya talaga ang una mong pinansin, huh?" I ridiculously asked them. "Joke! Syempre miss ka namin, ilang taon ba tayo hindi nagkita? Three? four ?" She counts on her finger. Three years and eight months and fifteen days. "Himala wala ka ng bangs," I asked her, diverting the topic on her. Since the first time I met her, she always had this full bangs, hindi ito nababawasan o humahaba, she thinks that she is cute with that bangs that's why from elementary to high school she has this. "Of course," she said and even posed like a model in front of me. Nagmatured na ang katawan niya, payat pa rin pero may laman na. "I'm prettier without bangs," she said and flipped her hair. I pressed my lips and raised my eyebrows, nagkatinginan kami ni Matt, and he also has the same expression as me, I know we are thinking the same thing. "Hoy! Alam ko 'yang tingin na 'yan, " she said at tinuro kaming dalawa. Ikinunot ko ang noo ko at binigyan siya ng nagtatakang ekspresyon. "Ungkatan ba tayo ng past dito? Ano? Sige—" mabilis niyang sabi. "You are still crazy as before." komento ko while smiling. Nagpunta kami sa lugar kung saan kami lagi noon nagpupunta. Sa gitna ng bukid iyon kung saan may nakatayong maliit na kubo, walang masyadong nakatira at puro mga halaman ang makikita. The ambience that I've always missed. Umayos ako ng upo at inayos rin si Ali sa kandungan ko, but she still crying. "Peek-a-boo!" Lily said, trying to make her laugh, but it's not effective dahil mas lalo pang lumakas ang iyak nito. "Baka natakot sayo," Matt said at lumapit sa akin. He held Ali's armpit at kinuha siya sa akin. "Pinaiyak ka ni lileng?" pakikipag usap niya dito na para bang naiintindihan siya. "Ew!" sigaw ni Lily at binigyan siya ng isang masamang tingin. To our surprise, Ali stops crying. Ali is looking at her while smiling widely, habang kinakausap niya ito. Well kahit sino naman yatang bata mapapaamo ng lalaking 'yan, just look how he gently holds Ali and how he plays with her. Daddy. "Aba gusto niya pala sa lalaki, ang arte ni Ali ah," sabi ni Lily at pinaypayan ang sarili. "Pwede ka ng maging tatay Matt, mag asawa ka na," I jokingly said. Binigyan niya lang ako ng ngiti at pinagpatuloy ang paghehele kay baby Ali. "Hala, may hindi pa yata nakakamove on," pang aasar ni Lily. She is so active today, kakaiba ang mood niya, well gano'n siya ka excited makita ako. "Ulol," nasambit nalang ni Matt. Nagkatinginan kami pero nag iwas ako ng tingin. "Memories bring back memories bring back you!" pagkakanta niya dito. "Hoy pare-parehas lang tayo, 'wag kang ano diyan," I said and gave her a you-know-what-I-mean-look. She raised her eyebrow, so I raised my eyebrow, too. She opened her mouth like she was going to say something pero agad niya rin itong sinarado and said, "Okay." Nang medyo magdilim na, umuwi na rin kami ni Ali, dahil baka hinahanap na rinkami ni Ate. I will study again, hahabol nalang ako dahil nagumpisa na ang pasukan dito, and it's my last year na naman, so after this, I can fully work and help my family. But unlike before, I need to work hard now in order to study. Kaya maaga akong nagising to find a part-time job. Gladly, nakahanap ako ng sa isang resto malapit sa school na papasukan ko, hindi ko na kailangang mamasahe pa. Nagsimula na ako kaagad dahil wala rin naman akong gagawin ngayon araw. "What's your order, ma'am?" "Ehem," Tiningala ko kung sino ito at nagulat ako nang makita kung sino ito, she is wearing a uniform and a high ponytail, she smiles at me at lumingon sa isang table, then I saw Matt there. He waved at me. "Anong ginagawa mo dito?" bulong ko sa kaniya at tumingin sa paligid. "I'm here as a customer," she said at sinabi ang order niya. "Kung sana tinggap mo na lang 'yong sinabi kong work sa 'yo," she said and clicked her tongue. "'Wag kang magulo d'yan" sabi ko at binigay ang order niya. "Tch" ngumuso at umalis sa harap ko. It's probably their break time kaya nandito 'yang dalawa na 'yan. Next week I will join you two you'll see. Dahil wala pang namang nakapila , tumalikod muna ako saglit para ayusin ang buhok ko, nang maramdaman ko ang presensya sa likod ko, humarap na ako kahit hindi pa nakatali ang buhok ko. Nang makita ko kung sino ito, lumuwag ang pagkakakapit ko sa buhok ko dahilan para bumagsak ang mga ito. Nang makabawi sa gulat, mabilis kong nagtali ng buhok. Why is he still studying? Did he really fail? Nanlamig ako sa mga naisip ko. O my God. "W-wh—" I stop and clear my throat, I am stuttering. Okay, calm down. "What's your order, sir?" Hindi ko siya kayang tingnan kaya ibinaba ko nalang ang tingin ko, napasadahan ko ng tingin ang ID niya para kumpirmahin ang nasa isip ko. Callen Eiji Alcarez. He is wearing a uniform with his glasses on. His hair is short since the last time I saw him and in a clean cut, his features are still defined, that bridge on his nose, his snob eyes that you can't ignore and of course his lips that once mine, I quickly shook my head nang maisip ko 'yon. What the hell? "Wala kayo?" Napatingin ako sa kaniya ng magsalita siya. My lips parted, and confusion started to run in my system. "No, no— I mean hindi, meron kami, " I said and gave him an awkward smile. Sinasabi na niya pala ang order niya while here I am spacing out. Nang pasadahan ko ng tingin ang dalawang kaibigan kong nakaupo sa hindi kalayuan. I saw Lily trying to hold her laugh while is just looking at me. Tumingin ako sa cash register at binilang ang sukli sa binigay niyang isang libo. Kinagat ko ang pang ibabang labi ko habang hinihintay ang tuluyang paglabas ng resibo. Mabilis ko itong kinuha paglabas at mabilis na ibinigay sa kaniya. Parang may kuryenteng dumaloy sa sistema nang magdikit and daliri namin, habang siya, wala lang emosyong naka tingin sa akin. Pasimple kong pinasadahan ng tingin ang kabuuan niya. Kung dati hanggang labi niya lang ako, sa tingin ko ngayon hanggang dibdib na lang. Gumanda na rin ang pangangatawan niya. Why the hell is his order taking so long? This is bad. Why do we have to meet again after all that happens? He is wearing a uniform that has the same logo as the school that I've enrolled in. I thank God because finally his order came. Hinawakan ko ang tray at inilapit ko iyon sa kaniya dahil hindi siya gumalaw nang dumating ito. He fixes his glasses and looks at me. Pinilit ko ituon ang atensyon ko sa cash register para iwasan ang mga titig niya at nagpapatay malisya sa mga nangyayari. Hindi ko mabasa ng expression niya at matagal lang akong tinignan. Hanggang sa nakita ko sa peripheral vision ko na lumunok s'ya at tuluyan nang lumabas ng shop. Napapikit ako ng mariin at napahawak sa dibdib. Shit. I saw him again. I saw my first love and everything again.